Αυτό το ερώτημα μου γεννήθηκε ακόμη μία φορά, βλέποντας την εξαιρετική μάχη του Τάσου Μπερδέση στο No Limits 21, που επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά την άνοδο της πυγμαχίας στις επαγγελματικές διοργανώσεις της χώρας, κυρίως τον τελευταίο χρόνο.
Το θέμα όμως είναι ότι, ενώ βλέπουμε θέαμα και όμορφες μάχες, τυπικά και ουσιαστικά αυτού του είδους η πυγμαχία δεν είναι ούτε ερασιτεχνική ούτε επαγγελματική. Φυσικά, αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν τόσο την ποιότητα των μαχητών, αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνονται οι πυγμαχικοί αγώνες.
Από την μία, οι αθλητές δεν φοράνε προστατευτικά και σίγουρα δεν παίζουν με βάσει τους κανονισμούς της ερασιτεχνικής πυγμαχίας.
Από την άλλη δεν παίζουν ούτε με βάση τους κανόνες της επαγγελματικής πυγμαχίας, όπως αυτή εφαρμόζεται στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι στην Ελλάδα έχουμε μία δική μας μίξη κανονισμών με λίγους γύρους και διαφοροποιήσεις ανά διοργάνωση.
Σίγουρα μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει το γεγονός ότι η πυγμαχία στις ελληνικές επαγγελματικές διοργανώσεις είναι σχετικά φρέσκια και αυτό το σύστημα ίσως να βολεύει για την ώρα, αλλά, αν θέλουμε οι μαχητές μας (και κατά συνέπεια όλοι οι υπόλοιποι του χώρου) να ανέβουν επίπεδο, απαιτείται περισσότερη οργάνωση, ακριβώς όπως το θέτει και αυτό το άρθρο.
Προφανώς δεν γίνεται ξαφνικά, από τους 4 γύρους να πάμε στα 10γυρα και τα 12γυρα… αλλά με ένα σωστό προγραμματισμό θεωρώ πως μπορεί να γίνει σταδιακά η εξέλιξη σε κάτι πιο… διεθνές. Δεν ξέρω αν η λύση θα δοθεί από κάποιο συνασπισμό διοργανωτών ή από κάποια ομοσπονδία αλλά σίγουρα όποιος το κάνει, μόνο κερδισμένος θα βγει μακροπρόθεσμα.
Φυσικά, το ίδιο ισχύει σε μικρότερο βαθμό (ίσως και για άλλους λόγους) στο kickboxing και στις ΜΜΑ.
Στις δεύτερες βέβαια, λόγω και της φύσης τους, αυτά που απαγορεύονται είναι λιγότερα συγκριτικά με τα υπόλοιπα, οπότε οι διαφοροποιήσεις δεν είναι μεγάλες και κυρίως αφορούν τα πολλά παιχνίδια σε μη διεθνής και δόκιμες κατηγορίες. Όσες νίκες και να κάνει ένας μαχητής στα 80 κιλά στην Ελλάδα, αν θέλει να παίξει έξω σοβαρά θα πρέπει ή να κόψει στα 77 ή να πάει στα 85 με ότι συνεπάγεται αυτό για την απόδοσή του στα νέα κιλά.
Στο δε kick boxing, ενώ κατ όνομα βλέπουμε συχνά κανόνες με βάση τις διοργανώσεις του εξωτερικού, στην πράξη υπάρχουν συχνά σημαντικές διαφορές που εδώ στην Ελλάδα μπορεί να περνάνε απαρατήρητες αλλά μόλις πατήσουμε στο εξωτερικό κάνουν την εμφάνισή τους με συχνά άσχημα αποτελέσματα.
Παρόλα αυτά, πρέπει να μην ξεχάσουμε να τονίσουμε ότι εδώ και λίγο καιρό, συνολικά ο χώρος των μαχητικών αθλημάτων αντιμετωπίζει μία γενική αναβάθμιση, σοβαρές νέες διοργανώσεις, παλαιότερες διοργανώσεις που παραμένουν ή επιστρέφουν δυναμικές και όλο περισσότερες επιτυχίες στο εξωτερικό. Γεγονός που αποδεικνύει ότι γίνεται ήδη καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα…όμως οι συζητήσεις σε αυτά τα θέματα πρέπει να γίνονται ανοιχτά για να πάμε ακόμη πιο μπροστά.
Χρήστος Μπάρδας
