Ο Μάνος Ναβροζίδης γράφει για το Fightsports.gr και τη στήλη «Χωρίς… γάντι», εκφράζοντας τον προβληματισμό του για τον τρόπο με τον οποίο τα Media χειρίζονται την ήττα ενός αν μη τι άλλο επικού πρωταθλητή.
Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε είχαμε τη χαρά και την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έναν συγκλονιστικό αγώνα μεταξύ του Manny Pacquiao και του Juan Manuel Marquez… Ο Μεξικάνος κατέρριψε όλα όσα έχουν να κάνουν με τη λέξη… φαβορί, κερδίζοντας τον Pac-Man με ένα ιστορικό νοκ-άουτ στον 6ο γύρο. Όλα καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, με τον JJM να παίρνει το παιχνίδι και ουσιαστικά την εκδίκηση του για τους τρεις προηγούμενους αγώνες…
Δυστυχώς, όμως, στην προκειμένη περίπτωση και μερικές μέρες αργότερα όλοι ξέχασαν τον νικητή και ασχολήθηκαν με τρόπο άσχημο, ως προς το πρόσωπο του Manny. Άρθρα με τίτλους… Τέλος Pacquiao, Αντίο… Manny κι άλλα τέτοια ήρθαν να συνοδέψουν την ήττα ενός κορυφαίου, ίσως του κορυφαίου, αθλητή μποξ τη δεκαετία που διανύουμε.
Όμως το… αποκορύφωμα της κατάρριψης ενός μύθου ξεκίνησε από τη στιγμή που μερίδα των ΜΜΕ άρχισε το… γαϊτανάκι περί πάθησης του Φιλιππινέζου από Πάρκινσον. Απόψεις, συμπεράσματα, γνώμες κι άλλα πολλά αποτέλεσαν έναν φαύλο κύκλο δυσφήμησης του Pacquiao… Ο ίδιος, άργησε μεν αλλά τελικά βγήκε να μιλήσει, αναφέροντας πως είναι απόλυτα υγιής και έτοιμος να παίξει με τον οποιοδήποτε από τον Σεπτέμβρη κι έπειτα.
Ακόμα, όμως, και τώρα που γράφεται τούτη εδώ η στήλη κάποιοι συνεχίζουν να λένε πως ο Manny είναι τελειωμένος από χέρι, ενώ μερικούς μήνες πριν τόνιζαν με… πύρινα άρθρα ότι ο Pac-Man θα κάνει… πλάκα με τον Marquez κι άλλα τέτοια. Κακώς, άπαντες αγνοούν το γεγονός ενός αγώνα που δεν είναι άλλο εκτός από την ήττα… Όλοι έχουν δικαίωμα στη νίκη και στην ήττα, από τους καλύτερους έως τους χειρότερους…
Βέβαια, η παιδεία μίας ήττας πρέπει να διδάσκεται, δυστυχώς, πρώτα στα Μέσα και μετά στους μεγάλους αθλητές. Φυσικά, κι εμείς εδώ στη μικρή κουκίδα της Μεσογείου δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Από τον Μιχάλη Ζαμπίδη μέχρι την Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου, όταν στην πρώτη ήττα βγάλαμε άχρηστο και ξεμωραμένο τον Ρεχάγκελ και… τελειωμένους όλους εκείνους τους ποδοσφαιριστές που μας έκαναν να ζήσουμε ένα όνειρο το καλοκαίρι του 2004…
