Συνέντευξη του Γιάννη Κωστίκου
Ο Λευτέρης Φακίνος θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και ανερχόμενα αστέρια στον χώρο του Tae Kwon Do. Με την κατάκτηση του Πανελλήνιου στην Χαλκίδα στην Ολυμπιακή κατηγορία -58 κ. πριν από 2 μέρες, δικαίωσε (ξανά) όσους πιστεύουν πως είναι γεννημένος για να πάει ψηλά.
Έχει αφιερώσει όλη του την ζωή στο Tae Kwon Do. Ατελείωτες ώρες προπόνησης, αγώνες, ταξίδια σε όλη την Ελλάδα και σε όλη την Γη. Οι διακρίσεις πολλές. Σε εγχώριο επίπεδο έχει κατακτήσει ότι υπάρχει, ενώ στο εξωτερικό είναι σταθερά μέσα στους καλύτερους αθλητές του κόσμου. Ενώ, αποτελεί ανελλιπώς μέλος της Εθνικής ομάδας σε όλα της τα κλιμάκια από το 2007 μέχρι σήμερα, έχοντας πάρει μέρος, σε Πανευρωπαϊκά, Διεθνή και G1- Προολυμπιακά τουρνουά. Πολλοί, θα έχαναν τα μυαλά τους με τόσες επιτυχίες ή θα κατέστρεφαν την καριέρα τους από τους πειρασμούς που φέρνει αυτή η ηλικία, καθώς ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα παιδί μόλις 20 χρονών. Και όμως, ο Λευτέρης Φακίνος είναι ένα απόλυτα προσγειωμένο και λογικό παιδί που με όπλα του σκληρή δουλειά, την στήριξη από την οικογένεια του και την πίστη του στο Θεό, βαδίζει σταθερά προς την κορυφή. Και κρίνοντας από τα λόγια του, έχει όλα τα φόντα όχι μόνο να φτάσει, αλλά και να μείνει εκεί.
Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το άθλημα; Τι ήταν αυτό το οποίο σε ώθησε;
Κοίτα μπορεί να σου φανεί αστείο, αλλά ήμουν 4 χρονών και έβλεπα κρυφά στην τηλεόραση ταινίες με τον Μπρους Λι, με τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ (δηλαδή με ηθοποιούς που έχουν συνδέσει το όνομα τους με ταινίες πολεμικών τεχνών) και προσπαθούσα όπως μπορούσα τότε να τους μιμηθώ! Αυτό το είδε η γιαγιά μου και της ήρθε η σκέψη ότι ίσως ήταν κάτι το οποίο να μου ταίριαζε. Αποφάσισε λοιπόν, με την συγκατάθεση των γονιών μου φυσικά, να με γράψει στον Α.Σ Αίαντα Αγ.Δημητρίου, όπου βρίσκομαι μέχρι σήμερα. Eκεί συνάντησα τους προπονητές Θεόδωρο και Κώστα Ζηνέλη (ο Θεόδωρος μάλιστα είναι και ομοσπονδιακός προπονητής) και…κάπως έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι.
Αγωνίζεσαι σε top επίπεδο. Για να φτάσεις εκεί ο δρόμος σίγουρα δεν ήταν εύκολος. Τι θυσίες έπρεπε να κάνεις;
Καταρχάς δουλειά! Πολλή και σκληρή. Μιλάμε για ώρες ατελείωτης προπόνησης στα γυμναστήρια! Αλλά ξέρεις, η σωματική καταπόνηση είναι το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το ψυχολογικό. Όταν δηλαδή ξέρεις ότι οι φίλοι σου είναι έξω γλεντάνε, περνάνε καλά, αλλά εσύ δεν μπορείς να είσαι εκεί. Πρέπει να κάνεις προπόνηση, να κοιμηθείς νωρίς, δεν έχεις χρόνο για σένα και η προσωπική σου ζωή είναι σχεδόν ανύπαρκτη…. Και αυτό είναι κάτι που πολλές φορές σε ρίχνει και αγανακτείς. Όμως εκείνες είναι η στιγμές, στις οποίες πρέπει να αποφασίσεις τι μετράει στα αλήθεια και τι θες. Πάντα αποφάσιζα να συνεχίσω και πάντα η απόφαση μου δικαιωνόταν.
Έχουν υπάρξει δυσκολίες, όπως ένας τραυματισμός π.χ. όπου σκέφτηκες ότι παρ’όλα αυτά ίσως είχε έρθει η στιγμή να φύγεις;
Ναι σίγουρα!! Σκέψου μόνο, πως πρέπει να συνδυάζω την σχολή (ΤΕΦΑΑ 3ο έτος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) με προπονήσεις και ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδος. Έχω περάσει πάρα πολλές δυσκολίες και σκέφτηκα να τα παρατήσω αλλά όπως σου είπα, πάντα, έστω και τελευταία στιγμή διάλεγα να μην το βάλω κάτω. Φυσικά, τεράστιο ρόλο σε αυτό έχει παίξει η οικογένεια μου που πάντα ήταν εκεί, όπως επίσης οι φίλοι και συναθλητές μου, οι προπονητές μου και πάνω από όλα ο Θεός. Δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ και νιώθω ευλογημένος, καθώς χωρίς την βοήθεια Του μπορεί να μην κατάφερνα τίποτα.
Αγωνιστικά, τώρα, ποιές πιστεύεις ότι είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες σου;
Σίγουρα είναι όλες οι κατακτήσεις των Πανελληνίων τίτλων! Από εκεί και πέρα θεωρώ ως μεγάλη επιτυχία την δεύτερη θέση στο Πανευρωπαϊκό Εφήβων το 2009. Όπως επίσης πιστεύω πως είχα εξαιρετική συγκομιδή και στα πρωταθλήματα G1, τα οποία έγιναν σε Ρωσία, Σερβία, Γερμανία, Κύπρο, Κροατία, Ελλάδα, Τουρκία, και Βοσνία όπου κατέκτησα 2 χρυσά μετάλλια, 1 ασημένιο και 1 χάλκινο σε όλα τα υπόλοιπα ήρθα 5ος. Μάλιστα είναι κάτι το οποίο μου δίνει πόντους για την συμμετοχή μου στην επόμενη Ολυμπιάδα.
Θέλω να μου πεις για έναν αγώνα ο οποίος σου έχει μείνει χαραγμένος στο μυαλό. Που τον θεωρείς ξεχωριστό.
Είναι ο ημιτελικός στο Πανευρωπαϊκό Εφήβων το 2009 στο Τρέλεμποργκ της Σουηδίας. Αντίπαλος μου ήταν ο Τούρκος Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Το κανονικό σκορ τελειώνει στο 1 – 1 και πάμε στην διαδικασία του ξαφνικού θανάτου. Εκεί κέρδισα 1 – 0 με νοκ άουτ. Ήταν ένα παιχνίδι που έδωσα όλες μου τις δυνάμεις, γιατί ήταν η πρώτη μου ευκαιρία να αγωνιστώ σε έναν τελικό τόσο μεγάλης διοργάνωσης. Βέβαια το ότι έδωσα ότι είχα και δεν είχα από δυνάμεις, με δυσκόλεψε στον τελικό όπου έχασα και πήρα την 2η θέση. Μου έχει μείνει όμως, ακριβώς επειδή ήταν κυριολεκτικά must win παιχνίδι και εγώ τα κατάφερα.
Ποιός είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει;
Θα σου ακουστεί πολύ κλισέ, αλλά πραγματικά ο εαυτός μου είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος! Δεν φοβάμαι κανέναν αντίπαλο, τους κοιτάω όλους στα ίσια, δεν πονάω και δεν νιώθω τίποτα μέσα στον αγώνα. Όμως ο κακός εαυτός μου είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να με ρίξει και να με κερδίσει. Στην καλή μου μέρα δεν χάνω με τίποτα. Πρέπει ο αντίπαλος μου δηλαδή, να κοπιάσει απίστευτα για να με πετάξει στο καναβάτσο.
Για όσους αγωνίζονται σε ατομικά αθλήματα όπως εσύ, η πολιτεία σας στηρίζει; Καλύπτει τις ανάγκες σας;
Λυπάμαι πολύ που το λέω αλλά όχι. Όχι τουλάχιστον στον επιθυμητό βαθμό. Υπάρχουν ανάγκες οι οποίες πρέπει να καλύπτονται γιατί είναι βασικές, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Μια μεγάλη βοήθεια είναι οι ατομικοί χορηγοί, αν έχει κανείς. Εγώ είμαι τυχερός και έχω την Οlympic Cruises η οποία με στηρίζει σε κάθε μου βήμα και καλύπτει τις ανάγκες μου και τους ευχαριστώ.
Οι στόχοι σου, τέλος, για το μέλλον;
Πρώτα από όλα να είμαι υγιής και δυνατός. Έπειτα να συνεχίσω την σκληρή δουλειά, ώστε να αγωνίζομαι όσο πιο ψηλά γίνεται. Σε Παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό και Ολυμπιακό επίπεδο….και φυσικά να κάνω υπερήφανους την οικογένεια μου, τους προπονητές μου και όλους αυτούς που στάθηκαν στο πλευρό μου όλα αυτά τα χρόνια και να καταφέρω να πάρω το πτυχίο μου από το ΤΕΦΑΑ που σπουδάζω και βρίσκομαι στο 3ο έτος. Αλλά όπως, είπα να με έχει υγιή ο Θεός και θα γίνουν τα πάντα.
