Η Δήμητρα Κοροκίδα έχει κατακτήσει 16 μετάλλια, συμπεριλαμβανομένου του χάλκινου στο Ρίο, ως αθλήτρια με αναπηρία. Έως τα 31, είχε πάρει κάποιες δεκάδες άλλα, στο taekwondo. Τότε ήταν που ένας οδηγός παραβίασε STOP και την άφησε παράλυτη. «Άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο», λέει. Και το πιστεύει. Το πώς είναι όλη η ιστορία που δεν θα σε αφήσει ανεπηρέαστο.
Θα σου πω ακριβώς, πως έχει το πράγμα: ένα συννεφιασμένο πρωινό του Οκτώβρη, πήγαμε με τη Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson, τη φωτογράφο της 24Media, στο Χαλάνδρι για να συναντήσουμε τη Δήμητρα Κοροκίδα. Όταν φύγαμε από τη σχολή της (διδάσκει taekwondo) σίγουρα δεν ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι. Μολονότι δεν ευνοούσαν οι καιρικές συνθήκες -ξέρεις πώς επηρεάζει ο «μαύρος» ουρανός τις επιρρεπείς ψυχολογίες-, νιώθαμε μια αισιοδοξία.
Σαν να είχε ενισχυθεί η… υποψία πως για όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις, αρκεί να μην αφήνεις το «κουπί» που τραβά ο καθένας μας. Ναι, κάποιες φορές θα κουραστείς και θα το αφήσεις στην άκρη. Ναι, θα βγει από τα μύχια της ψυχής του ένα «γαμώτο», αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να καταλάβεις πως εσύ γράφεις τη συνέχεια της ιστορίας σου, όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα ως προς το τι θες και μέχρι πού θα φτάσεις για να διεκδικήσεις τους στόχους σου.
Όχι τα όνειρα «γιατί αυτά κάποιες φορές είναι ουτοπικά» λέει η Δήμητρα, η οποία υπήρξε πρωταθλήτρια -εντός και εκτός συνόρων- στο taekwondo, πριν μείνει παράλυτη από το στήθος και κάτω, γιατί ένας οδηγός αυτοκινήτου αποφάσισε να παραβιάσει το STOP. Εκείνη κλήθηκε να επαναπροσδιοριστεί στα 31. Αλλά να μη στα λέω εγώ. Να στα πει εκείνη, που τα έζησε. Για αρχή, να γνωριστούμε.
Έμαθε από νωρίς να διεκδικεί ό,τι θέλει
«Όλα μου τα παιδικά χρόνια, τα πέρασα στα Γλυκά Νερά. Θυμάμαι όλα τα παιχνίδια στη γειτονιά, αλλά πιο πολύ θυμάμαι τα καλοκαίρια. Τότε που η μητέρα μου μας έβαζε -με την αδελφή μου, Ελένη- για ύπνο στις 2 το μεσημέρι και μας έλεγε «θα βγείτε έξω στις 17.00». Αφότου έκλεινε την πόρτα του δωματίου, την «κοπανούσαμε» για να παίξουμε με τους φίλους μας και επιστρέφαμε στις 16.45… για να πάμε και επίσημα πια για παιχνίδι. Παίζαμε τα πάντα. Μπάσκετ -τότε η Εθνική είχε πάρει το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ-, ποδόσφαιρο, ό,τι παίζαμε τότε τα παιδιά στις γειτονιές». Ως μαθήτρια ήταν επιμελής («είχα διαβάσει όλα τα μαθήματα μέχρι το Σάββατο το πρωί, το αργότερο»). Γενικά, ήταν της οργάνωσης, του προγράμματος. «Αποέγινε» όταν ανακάλυψε το taekwondo.
«Τότε δεν είχαμε τη δυνατότητα να διαλέγουμε αθλήματα, όπως έχουν πλέον τα παιδιά. Αυτό που έγινε ήταν ότι μου άρεσαν πολύ οι ταινίες με τον Μπρους Λι. Κάποια στιγμή διαπίστωσα πως δεν μου άρεσε απλά αυτό που έβλεπα, αλλά ήθελα να το μάθω». Διευκρινίζει πως «η πολεμική τέχνη έχει τη λέξη «τέχνη» που σημαίνει ότι είναι κάτι σημαντικό. Αυτός που ξέρει μια πολεμική τέχνη είναι στο μυαλό του ήρεμος, ειρηνικός. Γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου και μπορείς να αποφύγεις μια δύσκολη κατάσταση, χωρίς να χρησιμοποιήσεις το «όπλο» που έχεις».
