Ο Τόνυ Χριστοδούλου γράφει ξανά στο fightsports.gr για έναν από τους αγαπημένους του μαχητές, που ενώ έχει πετύχει πολλά σπουδαία στο άθλημα και έχει κερδίσει τεράστια ονόματα, λόγω του μη εμπορικού στυλ του είναι από τους λιγότερο προβεβλημένους ΜΜΑ μαχητές. (σ.σ. Ο τίτλος είναι δικός μου, δανεικός από το «the loneliness of the long distance runner» γνωστής μπάντας – γράψτε στα σχόλια όσοι ξέρετε ;) )
«Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι υπάρχει ένας μαχητής που έχει ήδη κερδίσει τον μάστερ του BJJ και τοπ διεκδικητή του UFC σήμερα, Demian Maia, τον «Natural Born Killer» Carlos Condit, τον νυν πρωταθλητή Tyron Woodley, τον θρύλο Dan Henderson, τον πρώην πρωταθλητή Robbie Lawler και ήταν ο πρώτος μαχητής που πήρε γύρο από τον GSP από όταν ξανακέρδισε την ζώνη του.
Λογικά θα σκεφτείτε ότι μιλάω για κάποιον superstar, έτοιμος να παίξει για την ζώνη ή στο hall of fame, αλλά δυστυχώς δεν είναι τίποτα από αυτά.
Αυτός ο μαχητής είναι ο Jake Shields, με επαγγελματικό ρεκόρ 31-8, έχοντας κερδίσει δύο πρώην πρωταθλητές του UFC κόπηκε από το UFC μετά από 1 ήττα από τον Hector Lombard. Η ερώτηση παραμένει… γιατί; Και γιατί κανείς δεν μιλάει γι αυτόν;
Υπάρχουν κάποιοι λόγοι, όπως ότι σε πολλούς «casual» οπαδούς o Jake Shields φαίνεται βαρετός, ότι παίζει με στρατηγική χαμηλού ρίσκου τον περισσότερο χρόνο κουράζοντας αντιπάλους πάνω στο κλουβί ή στο έδαφος. Σε σπάνιες περιπτώσεις θα ρίξει μια μεσαία κλωτσιά στο σώμα, στα πόδια ή στο κεφάλι του αντιπάλου χωρίς να κάνει σοβαρή ζημιά. Είχε τόση κακή κριτική εξαιτίας αυτού που ακόμη και οι νίκες του όπου τελειώνει τον αντίπαλο με υποταγή η ΚΟ (15 συνολικά) περνάνε σχεδόν απαρατήρητες. Φαίνεται ότι τα χαρίσματα και το μαχητικό IQ του Jake δεν ήταν αρκετά για να τον ανεβάσουν στα μάτια του μέσου οπαδού, να καλύψουν το λιγότερο εντυπωσιακό στυλ του.
Το όρθιο του μοιάζει κακό, αλλά το χρησιμοποίησε αποδοτικά στην καριέρα του μαζί με την πάλη του. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να ξεπεράσουν ότι είχε το σαγόνι ψηλά (έχασε με μόλις 2 ΤΚΟ σε 39 μάχες) , ότι ήταν σφιχτός, ότι δεν είχε δύναμη και η λίστα συνεχίζεται.
Σαν αθλητής πάντα τα έβρισκα αυτά ανόητα. Καταλαβαίνω ότι το στυλ του δεν είναι σωστά με βάση την κοινή λογική αλλά δούλευε γι αυτόν. Δεν είδα κόσμο να παραπονιέται όταν ο Roy Jones είχε το δικό του μη συμβατικό στυλ, αντίθετα όλοι τον παινεύανε ενώ το στυλ του Shields το μισούσαν. Νομίζω ότι η απάντηση είναι ανόητη, ήταν άσχημο στυλ.
Στο Grappling, ο Jake χρησιμοποιούσε το ανώτερο top παιχνίδι του για να κερδίσει τους περισσότερους αντιπάλους, με ανηλεές πέρασμα της guard και έλεγχο των θέσεων. Μπορούσε μα σταματήσει έτσι μερικούς από τους πιο καταρτισμένους μαχητές. Η ικανότητα να μπλοκάρει τον Maia τον οδήγησε σε μια νίκη 5 γύρων επί του grappling master. Ακόμη και αυτό δεν ήταν αρκετό για τους οπαδούς.
Γιατί; Πρέπει να επιστρέψω στον ίδιο λόγο, το στυλ του είναι άσχημο, ή καλύτερο όχι αρκετά εντυπωσιακό. Δεν κάνει όλα τα νέα Sweeps, ή τα πιο ανεπτυγμένα περάσματα στην Half guard, κάνει απέναντι σε παγκόσμιας κλάσης αντιπάλους πράγματα που τα μαθαίνεις στους πρώτους μήνες του BJJ.
Νομίζω ότι ο λόγος που ο κόσμος μισεί τον Shields, είναι ο λόγος που είναι ένας από τους αγαπημένους μου μαχητές. Θαυμάζω πως πήρε αυτό που δούλευε για αυτόν και με την μικρή αθλητική του ικανότητα έφτιαξε ένα στυλ που ήταν αρκετό για να τελειώσει και να κερδίσει μερικούς από τους κορυφαίους μαχητές στον κόσμο. Έδειξε ότι με καρδιά, μυαλό και σκληρή δουλειά μπορείς να φτάσεις στην κορυφή του αθλήματος.
Είναι κρίμα που το UFC έκοψε έναν από τους πιο επιτυχημένους μαχητές στο ρόστερ, θα ήταν πολύ ωραία να τον δω πίσω…
Αλλά πάλι τι ξέρω και εγώ…»
Ο Τόνυ Χριστοδούλου είναι ο μοναδικός ΜΜΑ μαχητής από την Ελλάδα που έφτασε να παίξει στην κορυφαία διοργάνωση του UFC, σήμερα διδάσκει BJJ και το σύστημα εκγύμνασης Fight Fit στο Diamond Camp .
