Με αφορμή τη συμμετοχή του Kritikos Camp το Σάββατο 16/6 στη διοργάνωση Muay Thai Grand Prix, συναντήσαμε τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τις τόσες επιτυχίες της σχολής.
Τον προπονητή Νίκο Κρητικό. Ένας άνθρωπος που λατρεύει αυτό που κάνει, ένας προπονητής που ξέρει πως να βγάζει πρωταθλητές, μα πάνω από όλα αυτό που γνωρίζει είναι πως μετά από έναν αγώνα ο αθλητής πρέπει να κατέβει από το ρινγκ αλώβητος. Με κέφι και θετική αύρα, μας μίλησε για το παρελθόν, τους πρωταθλητές του, αλλά και τους στόχους του στο μέλλον. Συνέντευξη στους Νικολέττα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα.
Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τα μαχητικά αθλήματα;
Ασχολούμαι με το kick-box και το muay thai πάνω από 30 χρόνια. Ξεκιίνησα να παίζω ποδόσφαιρο, αλλά στην πορεία με κέρδισαν τα μαχητικά.
Πως ήρθε η απόφαση να στραφείς ολοκληρωτικά στο K-1;
Δυστυχώς στην Ελλάδα το muay thai δεν έχει προοπτικές εξέλιξης όσον αφορά τους αθλητές, καθότι κάποιος που θα κάνει μία μεγάλη νίκη δε θα ανέβει επίπεδο, εν αντιθέσει με κάποιον που ασχολείται με το kick-box που θα έχει πιο πολλές προοπτικές τόσο για τη χώρα μας, όσο και για το εξωτερικό.
Η ιδέα για τη δημιουργία σχολής πως ήρθε;
Με πήρε ένας φίλος μου από το χέρι και μου είπε: »το έχεις, κυνήγησε το!». Πάντα κάποιος ο οποίος είναι απ’ έξω βλέπει καλύτερα τα πράγματα από εσένα, οπότε τον εμπιστεύτηκα και άνοιξα τη σχολή.
Στην πορεία αυτών των ετών, πως έχει εξελιχθεί η ανταπόκριση του κόσμου; Υπάρχει ενδιαφέρον για τα μαχητικά;
Η δική μου σχολή άνοιξε 1η Μαρτίου του 2006 και δίδασκα επιπλέον καμιά τριετία πριν, οπότε καταλαβαίνεις ότι έχω βαθιές ρίζες στο χώρο. Αυτή τη στιγμή λειτουργώ συνολικά τρεις σχολές, μία εδώ στην Μεταμόρφωση, μία στο Αιγάλεω και άλλη μία στα Καμίνια. Μόνο στη Μεταμόρφωση έχω περισσότερες από 2000 εγγραφές, μιλάμε δηλαδή για ένα τεράστιο πυρήνα.
Ο στόχος της σχολής είναι να κάνει τα παιδιά που έρχονται εδώ, πρωταθλητές ή να αγαπήσουν το άθλημα;
Πρωταθλητής γεννιέσαι, έχεις μέσα σου το μικρόβιο. Από εκεί και πέρα η δουλειά του καλού δασκάλου είναι να μπορεί να διακρίνει ποιος μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό, αν »το έχει» όπως λέμε. Δεν αφορά μόνο το πως »παίζεις» μπουνιές ή το αν είσαι έξυπνος, αλλά το σπουδαιότερο όλων: η πειθαρχία.
Ποιά είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει λοιπόν να έχει κάποιος για να μπορέσει να πατήσει στο ρινγκ;
Προπόνηση μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε, από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι στη σχολή έχω παιδάκι 4 χρονών και άνθρωπο 65 ετών! Από εκεί και πέρα ο πρωταθλητισμός αποτελεί ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι.
Κεφάλαιο γονείς. Κατά πόσο ένας γονέας θα πρέπει να είναι παρών στην προπόνηση και πόσο επηρεάζει το παιδί του από την κερκίδα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα;
Κάπου είχα διαβάσει μία ρήση που έλεγε ότι οι γονείς είναι χειρότερη μάστιγα και από τα αναβολικά. Αυτό δυστυχώς ισχύει σε όλα τα αθλήματα. Ο δάσκαλος, πρέπει να μπορεί να κρατήσει την απαραίτητη απόσταση. Εννοείται ότι ένας πατέρας αγαπάει πολύ περισσότερο το παιδί του από το δάσκαλο, απλά ο καθένας έχει το ρόλο του και μια δουλειά να επιτελέσει. Ο πατέρας θέλει το παιδί του να διακριθεί, αλλά το αντικείμενο το γνωρίζω εγώ κι όχι ο γονέας. Εμένα πρωταρχικό μέλημά μου είναι το παιδί να μη χτυπήσει κι έπειτα να κερδίσει, να μη μείνει αδρανές, να εξελιχθεί. Δουλειά του πατέρα είναι να έχει το παιδί του ήρεμο και να του παρέχει όσα χρειάζεται για να ανέβει να παίξει.
Πως καταφέρνεις να κατεβάζεις στις διοργανώσεις τόσους αθλητές που σχεδόν πάντοτε όλοι τους παίρνουν τη ζώνη ή τη νίκη; Πως συνδιάζεται η προπόνηση τόσων αθλητών μαζί για την ίδια διοργάνωση;
Δόξα το Θεό, είμαι ευλογημένος που έχω φτιάξει μια τόσο δυνατή ομάδα και πλέον αυτό είναι κάτι που πάει μόνο του. Το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Είναι κάτι που το θεωρώ δεδομένο και μου αρέσει, είναι ο έρωτάς μου.
Πες μας δύο λόγια για την εμπειρία σου από την Ταϊλάνδη.
Η Ταϊλάνδη είναι η Μέκκα του muay thai. Από εκεί μπορείς να »κλέψεις» πράγματα, οι άνθρωποι ζουν από αυτό και το kick box το θεωρώ ως ένα παρακλάδι του muay thai. Μόνο να κερδίσεις πράγματα μπορείς και γι’ αυτό πρέπει να πας τουλάχιστον μία φορά.
Το επίπεδο στην Ελλάδα όσον αφορά το Κ-1 ποιο είναι;
Σαφώς έχει ανέβει τα τελευταία χρόνια και αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο ότι πλέον έχουμε πολλές διοργανώσεις. Τώρα επιπλέον υπάρχει και η δυνατότητα να κλείσεις παιχνίδια στο εξωτερικό, κάτι που παλαιότερα ήταν πολύ δύσκολο. Παράλληλα οι δάσκαλοι εξελίσσονται, ψάχνονται, πάνε στο εξωτερικό, εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους και φέρνουν σύγχρονο εξοπλισμό.
Η ανταπόκριση του κοινού στις διάφορες διοργανώσεις και μαχητικά event ποιά είναι;
Εγώ προσωπικά φτιάχνω πάντα την πιο δυνατή εξέδρα, με καπνογόνα, πυροτεχνικά κ.τ.λ. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι σε αγώνα του Τζώρου με τον Ιγκνάσοφ έχω κόψει 350 εισιτήρια, χώρια τις ροτόντες.
Για ποιο λόγο τα μαχητικά σπορ είναι παρεξηγημένα στην Ελλάδα;
Αρχικά πολλοί υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί. Αυτό είναι μύθος. Προηγούνται σε επικινδυνότητα το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, καθώς και πολλά άλλα αθλήματα. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι το νούμερο 16 σε τραυματισμούς και αυτό γιατί ο αθλητής των μαχητικών έχει προετοιμαστεί κατάλληλα και έχει σκληραγωγηθεί. Έπειτα συνεχίζει να υπάρχει ακόμα η εντύπωση, που παλαιότερα ίσχυε σε ένα βαθμό, ότι στο χώρο εμπλέκονται άτομα από τη νύχτα. Πλέον δεν είναι έτσι. Η διαφθορά που υπάρχει σε άλλα, πολύ δημοφιλή σπορ είναι πολύ μεγαλύτερη. Αυτό που κάνουμε εμείς το αγαπάμε, πολλές φορές μάλιστα βάζουμε λεφτά από την τσέπη μας. Είναι έρωτας για εμάς.
Οι προπονητές και οι αθλητές του χώρου παίρνουν την αναγνώριση που τους αξίζει από την Πολιτεία;
Σε καμία περίπτωση. Χώρες όπως Ρωσία, Τουρκία και άλλες έχουν μπόνους που ούτε μπορούμε να φανταστούμε εμείς. Το μόνο που διαθέταμε εμείς ήταν η μοριοδότηση των παιδιών για να περάσουν σε κάποια σχολή και αυτό απ’ ότι φαίνεται θα το καταργήσουν.
Ένα παιδί που έχει αναμφίβολα δείξει μέσα από τους αγώνες ότι έχει ταλέντο, πρέπει να προσπαθήσει να φύγει στο εξωτερικό ή αξίζει να παραμείνει εδώ και να το παλέψει;
Αυτό που φέρνει αποτέλεσμα είναι ο ανταγωνισμός. Όταν κάποιος διαπιστώσει ότι ο δάσκαλός του και το ευρύτερο περιβάλλον δε μπορεί πλέον να του προσφέρει κάτι άλλο, τότε πρέπει να κάνει το βήμα παραπάνω, αυτό λέω και στα δικά μου παιδιά. Εννοείται ότι σε χώρες του εξωτερικού, όπως π.χ. η Ολλανδία το επίπεδο είναι τελείως διαφορετικό.
Υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σου η σκέψη για το άνοιγμα κάποιας σχολής στη Θεσσαλονίκη ή την επαρχία;
Κάποια στιγμή μου είχε γίνει μία σχετική πρόταση. Δεν προχώρησε όμως, γιατί θεωρούσα ότι έτσι θα διαμορφωνόταν μιά κατάσταση που δε θα μπορούσα να ελέγξω. Δε θα μπορούσα να βλέπω αν θα γίνει η δουλειά που θέλω, αν θα επιτελείται έργο με το οποίο θα είμαι πραγματικά ευχαριστημένος. Ο δάσκαλος πρέπει να ελέγχει και να διαπιστώνει ότι τα πράγματα γίνονται όπως αυτός τα έχει στο μυαλό του.
Ερασιτεχνικό και επαγγελματικό. Ποιες είναι οι διαφορές;
Από το επαγγελματικό κάποιοι ζουν, βγάζουν κάποια λεφτά. Στο επαγγελματικό παίζεις με γυμνά καλάμια, το επίπεδο είναι ψηλό, υπάρχουν έμπειροι αθλητές. Οι τραυματισμοί είναι πιο εύκολο να συμβούν εκεί. Το ερασιτεχνικό είναι άλλο κομμάτι. Υπάρχουν προστατευτικά, κάσκα, επικαλαμίδες. Το καθένα έχει την ομορφιά του.
Ποιά είναι η ιδανική ηλικία για ένα παιδί να ξεκινήσει να ασχολείται με τα μαχητικά σπορ;
Συνηθως όσο πιο μικρό, τόσο το καλύτερο. Βέβαια είναι και το τι ταιριάζει καλύτερα στον καθένα. Μπορεί ένα παιδί να »κολλήσει» από πολύ μικρό και κάποια στιγμή, εκεί που είναι να κάνει την εκτίναξη, να έχει κορεστεί και να πει δεν μπορώ άλλο. Για μένα η ιδανική ηλικία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι γύρω στα 12.
Συνδιάζεται ο πρωταθλητισμός με το σχολείο;
Εννοείται. Όλα είναι θέμα πειθαρχίας, αν ένα παιδί βάλει στόχο ότι πρέπει να διαβάσει, θα διαβάσει. Άλλωστε η προπόνηση θα το βοηθήσει, καθώς δρα σαν αγχολυτικό, με αυτήν ξεφεύγεις. Εδώ έχω πολλά παιδιά που τα έχουν στείλει οι ψυχολόγοι τους, προκειμένου να βοηθηθούν.
Το Σάββατο, στο »Muay Thai Grand Prix», συμμετέχουν τρεις αθλητές σου. Μίλησέ μας γι’ αυτό.
Ο ένας είναι ο Μελέτης Κακουμπάβας, που παίζει για παγκόσμιο τίτλο, σε αγώνα πέντε τριλέπτων απέναντι σε ένα πολύ δύσκολο αντίπαλο από τη Γαλλία. Ο δεύτερος είναι ο Ανδρεάς Μπιμπάι που θα αγωνιστεί σε τετράδα για διεκδίκηση ζώνης και μπήκε την τελευταία στιγμή. Ο τρίτος είναι ο Πετράκης Αθανασίου που θα αντιμετωπίσει ένα δυνατό αντίπαλο, από πολύ καλή σχολή.
Ποιά είναι η τελευταία συμβουλή που δίνεις σε έναν αθλητή σου, στα αποδυτήρια, την ώρα του μπαντάζ, πριν αυτός μπει στο ρινγκ;
Δώσ’ τα όλα, ότι έχεις και δεν έχεις και ας χάσεις. Αρκεί στο τέλος να μην ντρέπεσαι για τον εαυτό σου.
Ορισμένους αθλητές που δε μπορούν να διαχειριστού το άγχος πριν από κάποιο αγώνα, πως τους διαχειρίζεσαι;
Κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός. Το κάθε παιδί θέλει το δικό του χειρισμό. Υπάρχουν αυτοί που τους κάνω πλάκα και χαβαλέ για να μπουν να παίξουν και υπάρχει και άτομο πουν πρέπει να φάει τη φάπα του για να κάνει το ίδιο. Πρέπει να ξέρεις πως θα προσεγγίσεις τον καθένα.
Υπάρχει αξιοκρατία, όσον αφορά τα αποτελέσματα στους αγώνες;
Δεν υπάρχει άνθρωπος, δάσκαλος, σχολή ή σωματείο σε οποιοδήποτε άθλημα που να μην έχει ζήσει στιγμές που θεωρεί ότι αδικείται. Εγώ σε κάποια παιχνίδια έχω νιώσει ότι με σφάζουν. Έχω τύχει σε παιχνίδι που ενώ και οι τρεις κριτές δίνουν νικητή τον αθλητή μου, ο διοργανωτής, με το έτσι θέλω, άλλαξε το αποτέλεσμα του αγώνα.
Από πλευράς διοργανώσεων, ποιό είναι το επίπεδο στην Ελλάδα; Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης;
Εννοείται, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Χρόνο με το χρόνο βελτιωνόμαστε. Υπάρχει το »Βattle» που διοργανώνει ο Στέφανος Κωσταντινίδης, ο Παύλος Καπώνης κάνει καλές διοργανώσεις, η Γεωργία Μπικάκου ασχολείται χρόνια, ο Σαριδάκης, ο Στέλιος Πολίτης, ο Αθανασόπουλος από τους » Fighters». Υπάρχει πληθώρα διοργανώσεων και πάμε καλά.
Αν ένα παιδί έρθει στη σχολή με όνειρα, αλλά εμφανώς δεν »το ‘χει», πως το αντιμετωπίζεις;
Δεν μπορεί να βάλεις κάποιον να παίξει επαγγελματικά, όταν βλέπεις ότι δε μπορεί, διαφορετικά θα του κάνεις κακό. Αν αυτό το παιδί χτυπήσει, θα έχω τύψεις μια ζωή. Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι το παιδί να παίξει και να μείνει αλώβητο. Από τη στιγμή που βλέπω ότι ένα παιδί δε μπορεί να παίξει επαγγελματικά, θα του το πω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ερασιτεχνικά μπορεί να παίξει ο οποιοδήποτε, γιατί μπορώ να κανονίσω να αγωνιστεί με κάποιον »στα κυβικά» του.
Ποιά είναι η στιγμή που ένας αθλητής σου σε έκανε πιο περήφανο από ποτέ;
Είναι πολλές εκείνες οι στιγμές, δε μπορώ να ξεχωρίσω μία. Να θυμηθώ τον Τζώρο που έπαιξε με κομμένο χιαστό και του λέω να διακόψουμε τον αγώνα στο τέλος του δευτέρου γύρου και αυτός κέρδισε χωρίς πόδια; Μου είπε μάλιστα: » μην τολμήσεις να το σταματήσεις, γιατί όλος αυτός ο κόσμος ήρθε για μένα.» Να σας πω για το Μελέτη Κακουμπάβα και τη μεγάλη νίκη που έκανε πρόσφατα, μέσα στην Εσθονία απέναντι στον καλύτερό τους παίκτη; Το Γρηγορακάκη που γύρισε από διακοπές στις Φιλιππίνες το Δεκέμβρη και πήγε απροπόνητος και κέρδισε ένα Ρώσο που είχε 25 νίκες σε 25 αγώνες μέσα στην πατρίδα του; Τον Ισμαήλ που πήγαμε και κερδίσαμε τον Τομπίας Βος στη Γερμανία; Δόξα τω Θεώ είναι πολλοί οι αγώνες και οι στιγμές που έχω νιώσει υπερηφάνεια για τα παιδιά μου.
Με τις γυναίκες και τα μαχητικά σπορ στην Ελλάδα τι γίνεται; Πολλοί ακόμα θεωρούν πως είναι ένας ανδροκρατούμενος χώρος.
Οι πιο εύκολες κατηγορίες για να βγάλεις έναν αθλητή είναι η heavyweight κατηγορία στους άντρες και οι γυναίκες. Οι γυναίκες είναι σκληρές, κάποια που »παίζει ξύλο» και έχει ψυχή θα σου βγει. Εγώ έχω κατεβάσει γυναίκα , την Άσπα Βόμβα, που τώρα την έχω δασκάλα στην σχολή μου στον Πειραιά, στους τέσσερις μήνες και έχει αγωνιστεί στο »Battle» με γυμνά καλάμια και κέρδισε μία αντίπαλο που έκανε πυγμαχία πολλά χρόνια. Οι γυναίκες από τη φύση τους είναι πιο σκληρές από τους άνδρες.
Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να παίξει κάποιος αθλητής μου Glory, να κερδίσει και να πάρει τη ζώνη. Αυτό είναι το όνειρό μου. Βήμα, βήμα, όλα γίνονται. Αν κάποιος πριν ορισμένα χρόνια μου έλεγε ότι θα έχω κάνει το έργο που έχω πετύχει μέχρι σήμερα, δεν θα τον πίστευα. Άλλωστε, γι’ αυτό είναι τα όνειρα, για να τα κυνηγάμε…
