To δεύτερο μέρος της ανάλυσης του αγώνα Fury vs Ngannou από τον προπονητή πυγμαχίας του Fight Academy Βασίλη Οικονόμου:
Kαι τώρα στα δύσκολα. Η ανάλυση του παρασκηνίου τέτοιων αγώνων κρύβει πάντα την ουσία.
Το πρίσμα του ΜΜά, λοιπόν, είναι ότι ο αδιαμφισβήτητος πλουραλισμός όπλων που έχει του δίνει το μαξιλάρι ασφαλείας, που ασχέτως αποτελέσματος, μπορεί να πει «καλά, όμως, για έλα στο κλουβί αν τολμάς, εκεί δεν θα αντέξεις ούτε λεπτό» και έχουν δίκιο! Από την άλλη, όμως, στο πυγμαχικό ρινγκ 99% φορές ο πυγμάχος θα είναι νικητής και πιθανότατα εμφατικά. Μετά, η σύγκριση μεταφέρετε στον δρόμο και εκεί κάπου χάνουμε την μπάλα.
Αυτό το σημείο είναι ίσως αποκαλυπτικότερο του αγώνα. Η ταύτισή μας με το άθλημα που εκπροσωπούμε έχει γίνει ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητας μας. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που να κυριαρχεί η ιδιότητα μας ως αθλητές, της ανθρώπινης. Ξεχνάμε, λοιπόν, τον λόγο για τον οποίο ασχολούμαστε με τα μαχητικά σπορ. Ίσως απλά εξαρχής δε μάθαμε ποτέ. Γιατί είμαστε μια ανθρωπότητα ενστικτώδης και όχι πλήρως συνειδητοί.
Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ψάχνει τα όρια του, γιατί απλά αυτό είναι το σημείο που εξελίσσεται. Το σημείο, όμως, των ορίων μας είναι επικίνδυνο εξ ορισμού. Αν μείνουμε πολύ μακριά του θα βαλτώσουμε σε μια βολικά επικίνδυνη στασιμότητα. Το να βρεθούμε, όμως, απρόσεκτα κοντά, εγκυμονεί κινδύνους. Δικαίως, λοιπόν, μας προκαλεί φόβο. Και όπως έχω αναλύσει σε παλαιότερο άρθρο μου, ο φόβος έχει ως παράγωγό του τη βία.
Το πυγμαχικό ρινγκ, το κλουβί ή το τατάμι είναι το σημείο που μετουσιώνουμε τα αρχέγονα αυτά συναισθήματα, σε ένα όσο το δυνατόν ασφαλέστερο περιβάλλον πλαισιωμένο από κανόνες και αρχές. Εξοικειωνόμαστε με αυτά, μαθαίνουμε να κοιτάμε κατάματα την κάθε μας φοβία και εξελισσόμαστε. Τόσο απλά. Αλλάζουμε τους εαυτούς μας και βελτιώνουμε την ανθρωπότητα.
Εμείς, όμως, ως πρεσβευτές αυτών των αθλημάτων στο σήμερα, ενώ διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για τη μη βία που πρεσβεύουμε, συγκρινόμαστε μεταξύ μας στο πιο φτηνό επίπεδο των αθλημάτων μας, στο ποιος δέρνει ποιον.
Οι μαχητές κάθε είδους και εποχής χαίρουν ιδιαίτερου σεβασμού από την εκάστοτε κοινωνία. Γιατί σμιλεύουν τον εαυτό τους με τον πιο σκληρό τρόπο και όχι γιατί μπορούν να δείρουν άλλους ή να σκοτώσουν. Η γενιά μας, όμως, μεγάλωσε με σύνθημα το «αφού δε σέβεστε, θα με φοβάστε» των “Active Member” αγνοώντας ότι ο σεβασμός είναι πρωτίστως προσωπική υπόθεση.
Είναι αξιοθαύμαστος όποιος αντιμετωπίζει τον φόβο και ταξιδεύει στα όρια του, όποια και να είναι. Αυτά τα πράγματα δεν μπαίνουν στο ζύγι. Αν κάποιος μετουσιώνει την ύπαρξή του στο Καράτε, το Ταεκβοντο, το ΜΜΑ ή την Πυγμαχία δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Μακάρι να μην χρειαζόταν καθόλου και να γινόταν μόνο με κλασική μουσική και λογοτεχνία.
Η εξέλιξη όλων των ανθρώπων που περνάει από τον σκληρό δρόμο των μαχητικών σπορ πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Γιατί όπως έγραψε και ο Αλεξίς Καρέλ «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξαναφτιάξει τον εαυτό του χωρίς να υποφέρει, γιατί είναι και το μάρμαρο και ο γλύπτης». Τι πιο αξιοσέβαστο από τον άνθρωπο των μαχητικών σπορ που το πράττει αυτό με αυτοθυσία!
