Παρατηρώντας τον τόσο στους αγώνες του όσο και στην καθημερινή του προπόνηση, διαπιστώνεις πως ο Μοχάμεντ Αλί προσέφερε απλόχερα, σεμινάρια πυγμαχίας. Ποια ήταν όμως τα μυστικά του κορυφαίου πυγμάχου στην ιστορία του μποξ;
Οι συμμαθητές του ισχυρίστηκαν πως καθημερινά από την ηλικία των 12 προσπαθούσε να προσπεράσει με σπριντ την διαδρομή που έκανε το σχολικό μέχρι τον προορισμό του. Έδινε τεράστια σημασία στην φυσική κατάσταση, κάτι που μπορούμε να διαπιστώσουμε εύκολα βλέποντας τους αγώνες του.
Επίσης έδινε μεγάλη σημασία στο βάρος του σάκου που δούλευε. Προτιμούσε να δουλεύει με ελαφρύτερους διότι θεωρούσε πως θα του βελτίωνε το footwork που ήταν το Α και το Ω του πλάνου του. Ο ελαφρύς σάκος μπορεί να κινηθεί ουσιαστικά όπως ο αντίπαλος εν αντιθέσει με τον βαρύτερο σάκο. Aφιέρωνε ώρες ολόκληρες με το σώμα του να ταλαντεύεται γύρο από τον σάκο.
Η σκιαμαχία και η δουλειά στο σάκο ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι της προπόνησης του μέσα στο γυμναστήριο. Τα χτυπήματα του δεν ήταν ποτέ σφιχτά. Είχε σώμα χαλαρό, χέρια χαλαρά και παρά μόνο όταν προσγειωνόταν τα χτυπήματα έσφιγγε τις γροθιές του. Αυτό του έδινε την δυνατότητα να είναι πιο γρήγορος και εκρηκτικός. Τα jab του θύμιζαν χαστούκια περισσότερο και επιστράτευε τα ολοκληρωτικά του χτυπήματα παρά μόνο όταν επιχειρούσε συνδυασμούς.
Πολύ σημαντικό γεγονός πως όταν χτυπούσε το έκανε πάντα στην ευθεία. Μπορεί να ήταν all around παίκτης όμως εν αντιθέσει με πολλούς άλλους πυγμάχους , οι μύτες τον ποδιών του κοιτούσαν ευθεία.
Τέλος το γεγονός πως μελετούσε τους αντιπάλους περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο του έδινε ένα σπουδαίο πλεονέκτημα. Έκανε βιντεοθεραπεία επί ώρες παρακολουθώντας σε αργή κίνηση κάθε τεχνική που έβγαζε ο αντίπαλος. Είχε πάντα πλάνο.
