To δεύτερο μέρος της ανάλυσης Mayweather vs McGregor από τον προπονητή του Fight Academy Βασίλη Οικονόμου.
Πάμε τώρα να αναλύσουμε όλα τα πρωτόγνωρα και τρομαχτικά εξωαγωνιστικά, που διαδραματίστηκαν πριν και μετά το παιχνίδι, ευχόμενος να μην είμαι ο μόνος που του ηχούν τόσο παράφωνα στα αυτιά. Και εξηγούμαι.
- Mayweather Vs McGregor στο κλουβί του MMA
«Ο McGregor, όμως, είχε το θάρρος να μπει στο ρινγκ, ενώ ο Mayweather δεν το έχει, αλλά ακόμα και να το είχε δε θα έβγαζε ούτε γύρο». Αυτό, αλλά όχι τόσο εκλεπτυσμένα, γράφτηκε και από «προπονητές» του χώρου μας. Συγκρίνουμε, δηλαδή, τα αθλήματα μας με όρους πεζοδρομιακού ξύλου. Το θέμα αυτό το έχω εξαντλήσει σε παλιότερο άρθρο που όποιος θέλει μπορεί να δει εδώ.
Αν για παράδειγμα συμμετείχε ο Conor σε αγώνα παλαιστικό, Judo, grappling, Bjj κ.λπ. και έχανε από έναν μαυροζωνά, θα έστεκε το επιχείρημα ότι αν μπει όμως στο κλουβί ο μαυροζωνάς θα έτρωγε ξύλο; Δάρτες εκπαιδεύουμε ή αθλητές;
Επίσης, το να βλέπεις νέα παιδιά να αφορίζουν έτσι άπλα, αθλητές που αγωνίζονται, ματώνουν και πονάνε αλλά στέκονται όρθιοι, καθώς και αθλήματα με τεράστια ιστορία και βάθος, ενώ την ίδια στιγμή τα ίδια αυτά παιδιά, δεν έχουν μοχθήσει ακόμα για τίποτα, δεν έχουν πετύχει τίποτα, και έχουν μερική ή πλήρη άγνοια, είναι πέρα για πέρα ανησυχητικό.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαιτερότητες και τα προσωπικά του χαρίσματα και προφανώς δεν κάνουμε όλοι για όλα. Ένας πολύ καλός αθλητής MMA μπορεί να μην κατορθώσει να γίνει ποτέ καλός πυγμάχος και το αντίστροφο. Δεν μπαίνουν στο ζύγι αυτά γιατί απλά είναι ανόμοια. Ο μόνος άνθρωπος που βλέπει κοινό παρονομαστή, είναι αυτός που διακρίνει σε αυτά μόνο μπουνιές και κλοτσιές. Αν μάλιστα αυτός ο άνθρωπος είναι και «Δάσκαλος» υπάρχει πρόβλημα.
Ο Mayweather είναι 41 και προφανώς δε θα μπορούσε να μπει τώρα στη διαδικασία εκπαίδευσης τέχνης εδάφους και λοιπών που θα απαιτούσε μια τέτοια μετάβαση. Ένας νεότερος πυγμάχος θα μπορούσε να το κάνει και με μεγάλη επιτυχία καθώς η πυγμαχίαείναι μεγάλο όπλο (βλέπε Holly Holm). Η αφοσίωση, όμως, που απαιτείται για να γίνεις πρωταθλητής, πόσο μάλλον ζωντανός θρύλος του αθλήματος, δεν επιτρέπει την μετάβαση αυτή και είναι χαζό να λέγεται από ανθρώπους του χώρου και επικίνδυνο να λέγεται από «Δασκάλους».
Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος ότι θα το σκεφτόταν σοβαρά αν του έδιναν περίπου δέκα φορές περισσότερα χρήματα από αυτά που έβγαλε στον πιο ακριβοπληρωμένο του αγώνα στο δικό του άθλημα, όπως συνέβη με τον Conor.
- Εμπορικότητα και γενικότερες συνέπειες
Είναι γεγονός ότι ξέχωρα από το καθαρά αγωνιστικό σκέλος, η εμπορική επιτυχία της διοργάνωσης είναι μεγάλη και κίνησε το ενδιαφέρον ακόμα και σε ανθρώπους που ήταν πολύ μακριά από τα μαχητικά σπορ μέχρι πρότινος. Αυτό, όμως, από μόνο του μπορεί να λογίζεται ως θετικό;
Για να απαντηθεί αυτό, πρέπει να δούμε τι περιμένουμε ως προσφορά από τον αθλητισμό στην κοινωνία, δηλαδή σε όλους εμάς που την αποτελούμε. Υπάρχει νόημα στο να λέμε ότι θα έρθει κόσμος στον αθλητισμό λόγω της εμπορικής αυτής επιτυχίας; Αυτό από μόνο του δε φτάνει.
Τα μαχητικά σπορ, όπως και τα πάντα στη ζωή δεν είναι καλά ή κακά από μόνα τους, εμείς τους δίνουμε το θετικό πρόσημο, ανάλογα με τη διαχείριση που κάνουμε και την ενεργεία που τους μεταφέρουμε. Αν ο σκοπός του αθλητισμού δεν είναι η συνεισφορά στον εκπολιτισμό της κοινωνίας, ποιο το όφελος της ενασχόλησης νέων ανθρώπων, ξέχωρα από το δικό μας ευτελές οικονομικό;
Κατά συνέπεια, ποιο το όφελος αν τα πρότυπα που προβάλλονται, είναι του υψηλού αθλητικού επιπέδου του Floyd και του Conor, με το τόσο όμως φτωχό σε αξίες επίπεδο προσωπικότητας που τους διακρίνει, έχοντας ως σημαία τους το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»(όπου σκοπός βλέπε χρήμα, δόξα);
Έτσι αντίστοιχα και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τον αγώνα και ο τρόπος που τον αντιμετώπισαν ήταν πρωτοφανής. Υπήρχε μια τρομακτική εξοικείωση στη βία λεκτική και σωματική, ιδιαίτερα από νέους ανθρώπους (και ασφαλώς δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό κομμάτι), ακολουθώντας τον χορό που έστησαν άλλοι γύρο από αυτό το πανηγύρι, σαν υπνωτισμένοι.
Τα τόσα και τόσα παραδείγματα αθλητών που έφτασαν στην κορυφή και γκρεμίστηκαν μέσα σε μια νύχτα (βλέπε Ronda Rousey και πολλά άλλα) δε φαίνεται να παραδειγματίζουν κανέναν που τρέχει να ταυτιστεί με το επόμενο χάρτινο είδωλο τύπου Mayweather και McGregor που αυτοβαφτίζεται θεός, θρύλος ή βασιλιάς (του μποξ!).
- Εν κατακλείδι
Οι αναφορές, λοιπόν, στους πόσους γύρους άντεξε ο Conor, αν νίκησε τους πρώτους γύρους, αν προσγείωσε περισσότερα χτυπήματα από τον Pacquiao ή αντίστοιχα πόσο λεπτά θα άντεχε ο Floyd στο κλουβί κ.λπ. είναι απλά και μόνο η επιχειρηματολογία όσων δε χάρηκαν με το αποτέλεσμα αυτό. Άφησαν κατά μέρους τα επιχειρήματα που ήθελαν νικητή τον Conor και βρήκαν τα άλλοθι που θα τους κάνει να αισθάνονται λιγότερο λάθος απ’ ό,τι ήταν.
Κοινώς μια κοινότητα μαχητικών σπορ, που αντί να αμφισβητεί αυτά που γνωρίζει, παγιοποιεί τις ιδέες που ήδη έχει όσο πολλές ή λίγες (τις περισσότερες φορές) και αν είναι αυτές . Ένα μικρό «Εγώ» που γίνεται μεγαλύτερο προσεταιριζόμενο επιτυχίες που δεν του ανήκουν και κάνει τα πάντα για να μην μπει σε αυτοκριτική. Κοινώς το οπαδιλίκι μας χτυπάει βροντερά την πόρτα και εμείς κοιτάμε χαμογελαστοί… Περαστικά μας!
Υ.Γ. Το φαινόμενο του να βαφτίζονται μόνοι τους αθλητές ως θεοί, θρύλοι ή βασιλιάδες φέτος έκανε δυναμική την εμφάνιση του και στον Ελληνικό μαχητικό χώρο, απόδειξη της μεταδοτικότητας του πράγματος.
Βασίλης Οικονόμου
