Είτε σου αρέσει το πυγμαχικό στυλ του Bernard Hopkins, είτε όχι, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς την δύναμη αυτού του ανθρώπου που κατάφερε στα 50 του να παίζει στο υψηλότερο επίπεδο ενός εκ των πιο απαιτητικών σπορ στον κόσμο, της πυγμαχίας.
Παιδί των σκληρών γκέτο της Φιλάδελφεια ήδη στα 13 του είχε στραφεί στο έγκλημα και είχε μαχαιρωθεί 3 φορές! Στα 17 του καταδικάστηκε σε 18 (!!!) έτη φυλάκισης για πάρα πολλά αδικήματα. Μέσα στη φυλακή είδε έναν συγκρατούμενο του να δολοφονείται για ένα πακέτο τσιγάρα και σοκαρίστηκε ενώ πίσω από τα κάγκελα ανακάλυψε και την πυγμαχία, στην οποία στράφηκε για να βρει την δύναμη και ηρεμία του! Μετά από 5 χρόνια αφέθηκε ελεύθερος και την ώρα που έβγαινε από την φυλακή ο δεσμοφύλακας του είπε γελώντας «θα σε δω ξανά σύντομα» με τον Hopkins να του απαντάει, «δεν πρόκειται να επιστρέψω ποτέ».
Την ίδια χρονιά έχανε στο ντεμπούτο του στην επαγγελματική πυγμαχία αλλά δεν θα τα παρατούσε εκεί. Έκανε 21 σερί νίκες μέχρι που έχασε από τον μεγάλο Roy Jones jr, πριν τον κερδίσει χρόνια αργότερα… Άλλα «θύματα» του; Ο Oscar De La Hoya, o Felix Trinidad, o Kevin Pavlik κ.α.
Φέτος, 49 ετών έγινε ο μεγαλύτερος πυγμάχος που κέρδισε, υπερασπίστηκε και ένωσε παγκόσμιους τίτλους.
Όταν τον ρώτησαν γιατί αυτό το εκπληκτικό ρεκόρ του και όλη η ζωή του δεν έχουν ξεφύγει από τα στενά όρια του αθλήματος ο Hopkins είχε μια απάντηση που ήταν κάτι παραπάνω από μία απλή δικαιολογία.
«Είναι επειδή είμαι μαύρος» είπε ο Hopkins σε ΜΜΕ πρόσφατα. «Τι θα γινόταν αν το όνομά μου ήταν Augustine, Herzenstein, Stern? Cappello? Marciano? Καταλαβαίνεις το πρόβλημα;
«Αν ήμουν οποιοδήποτε από αυτά τα ονόματα θα ήμουν σε κάθε διαφημιστική ταμπέλα, σε κάθε κουτί γάλα και όποιο άλλο μέρος μπορούσαν να με βάλουν. Αν μιλάμε για το «Αμερικάνικο όνειρο» εγώ είμαι αυτός που σχεδόν πέταξε την ζωή του στα σκουπίδια αλλά χρησιμοποίησε κάθε θετικό στοιχείο αυτής της μεγάλης χώρας, σκληρή δουλειά, αφοσίωση και νομιμότητα και τα κατάφερε. Το έκανα για 26 ολόκληρα χρόνια.»
«Στ’αλήθεια αν το δεις εγώ έκανα το Αμερικάνικο Όνειρο για το οποίο άνθρωποι έχουν πεθάνει σε βάρκες προς τις ΗΠΑ. Τα έχω κάνει όλα αυτά αλλά αν το καλοσκεφτείς θα πεις ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ, ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΕΔΩ.»
Η ιστορία του Hopkins βρίσκει βάση και σε μια άλλη παρόμοια ιστορία της ίδιας πόλης. Εδώ και χρόνια στη Φιλαδέλφεια είναι στο προσκήνιο το άγαλμα ενός πυγμάχου που ποτέ δεν υπήρξε, έξω από τα κινηματογραφικά στούντιο. Του Ρόκυ Μπαλμπόα…
Η πόλη που έχει βγάλει τον πραγματικό θρύλο Joe Frasier, έχει σαν πυγμάχο είδωλο της πόλης τον χαρακτήρα του Σιλβέστερ Σταλόνε. Δεν κάνει εντύπωση λοιπόν που ο ίδιος ο Hopkins ανέλαβε κόστος και προσπάθεια για την κατασκευή ενός αγάλματος για τον μεγάλο Frasier ώστε η Φιλαδέλφεια να τιμήσει τον πραγματικά κορυφαίο της πυγμάχο.
