Η πυγμαχία δεν είναι μόνο τεχνική, δύναμη και ταχύτητα. Είναι, πάνω απ’ όλα, καρδιά, ψυχή και θέληση. Και καμία ιστορία δεν ενσαρκώνει καλύτερα αυτά τα στοιχεία όσο εκείνη του Arthur Abraham, σε έναν από τους πιο απίστευτους αγώνες όλων των εποχών.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 2006, στο Βερολίνο, ο Abraham υπερασπιζόταν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή IBF Middleweight απέναντι στον επικίνδυνο Edison Miranda από την Κολομβία. Ο Abraham, τότε αήττητος, έμοιαζε έτοιμος για άλλη μια σπουδαία εμφάνιση. Ωστόσο, τα πράγματα πήραν γρήγορα μια απροσδόκητη – και τρομακτική – τροπή.
Ο τραυματισμός που θα λύγιζε οποιονδήποτε
Στον 4ο γύρο, ο Abraham δέχθηκε ένα δυνατό uppercut, και ο αντίκτυπος ήταν καταστροφικός: το σαγόνι του έσπασε σε δύο σημεία. Η αιμορραγία ήταν έντονη, ο πόνος αφόρητος και η παραμόρφωση εμφανής. Όλοι περίμεναν ότι ο αγώνας θα διακοπεί. Αλλά ο ίδιος είχε άλλη άποψη.
Παρά τις έντονες πιέσεις των γιατρών, και με ένα στόμα που άνοιγε μόνο λίγα χιλιοστά λόγω της ζημιάς, ο Abraham ζήτησε να συνεχίσει τον αγώνα.
Ο πόνος έγινε δύναμη
Ακολούθησαν οκτώ γύροι πραγματικής κόλασης. Ο Edison Miranda, μυρίζοντας αίμα, πίεζε με μανία. Μάλιστα, σε μια κίνηση απελπισίας και οργής, δέχθηκε 2 ποινές από τον διαιτητή για αντιαθλητικά χτυπήματα. Ο Abraham, όμως, δεν λύγισε ούτε στιγμή.
Με απίστευτη ψυχραιμία και πειθαρχία, διαχειρίστηκε κάθε λεπτό του αγώνα με στρατηγική, κίνηση και καρδιά, αποφεύγοντας τα δυνατά χτυπήματα και χτυπώντας όποτε έβρισκε ευκαιρία. Όταν ακούστηκε το τελευταίο καμπανάκι, ήταν εκείνος ο νικητής με απόφαση των κριτών.
Το σαγόνι που έγραψε ιστορία
Μετά τον αγώνα, οι φωτογραφίες του προσώπου του Abraham και οι ακτινογραφίες του σαγονιού έγιναν παγκόσμιο σοκ. Το σαγόνι του είχε κυριολεκτικά διαλυθεί. Υποβλήθηκε σε πολύωρη χειρουργική επέμβαση, του τοποθετήθηκαν μεταλλικές πλάκες και το στόμα του παρέμεινε δεμένο για εβδομάδες.
Ο ίδιος δήλωσε αργότερα:
«Ήξερα ότι ο πόνος θα ήταν αφόρητος. Αλλά δεν ήθελα να χάσω. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω».
Ένας ζωντανός θρύλος
Από εκείνη τη μέρα, ο Abraham δεν θεωρούνταν απλώς πρωταθλητής. Ήταν σύμβολο αντοχής και αδάμαστου πνεύματος. Συνέχισε μια εξαιρετική καριέρα, κατακτώντας τίτλους σε πολλές κατηγορίες και αντιμετωπίζοντας κορυφαία ονόματα.
Η ιστορία του 2006 δεν είναι απλώς μια αθλητική ιστορία. Είναι μάθημα ζωής, ένα παράδειγμα για το τι σημαίνει να παλεύεις μέχρι τέλους, όταν το σώμα σου λέει να σταματήσεις, αλλά η ψυχή σου λέει “όχι ακόμα”.
Ο Arthur Abraham δεν νίκησε μόνο τον Miranda εκείνη τη βραδιά. Νίκησε τον πόνο. Νίκησε τον φόβο. Και έγινε αθάνατος στη μνήμη των φιλάθλων της πυγμαχίας.
