Ο μυθικός ήρωας Ανταίος, βασιλιάς της Λιβύης, ήταν γιος του Ουρανού ή του Ποσειδώνα και της Γης. Ήταν γίγαντας και είχε τεράστια δύναμη που την αποκτούσε, όταν τα πόδια του άγγιζαν το χώμα της μητέρας του της Γης. Ρωμαλέος και ακαταμάχητος προκαλούσε τους πάντες να αναμετρηθούν μαζί του.
Υποχρέωνε κάθε ξένο, που ερχόταν στη χώρα του από τη θάλασσα να παλεύει μαζί του και, όπως είναι φυσικό, όλους τους νικούσε, τους σκότωνε και συνέλεγε τα κρανία τους, έτσι ώστε να μπορεί μια μέρα να χτίσει από αυτά ένα ναό στον πατέρα του. Έτσι, προκάλεσε σε αγώνα και τον Ηρακλή, όταν πηγαίνοντας προς τον Κήπο των Εσπερίδων για τον 11ο άθλο του, πέρασε από εκεί. Ο ημίθεος Ηρακλής όμως γνωρίζοντας από που ο γίγαντας αντλούσε την υπερφυσική του δύναμη, τον άρπαξε από τη μέση και τον ανασήκωσε, ώστε τα πόδια του να μην αγγίζουν τη γη και έτσι με ευκολία τον εξόντωσε.
Η αλληγορία αυτού του μύθου, που μας τον αναφέρει ο αρχαίος Αθηναίος γραμματικός Απολλόδωρος σ’ ένα από τα έργα του, δείχνει πόσο ισχυρός και ακατανίκητος είναι κανείς, όταν πατά το χώμα της πατρίδας του, όπου και οι πέτρες ακόμη τον ξέρουν και πόσο ανίσχυρος γίνεται στα ξένα.
Και κοιτάζοντας ακόμα πιο βαθιά, δείχνει πως ο άνθρωπος πρέπει να είναι προσγειωμένος στο περιβάλλον του, να γνωρίζει καλά τις ανάγκες, τις αδυναμίες και τις δυνατότητες του περιβάλλοντός του και με βάση αυτές να ενεργεί, οπότε έχει οπωσδήποτε επιτυχία στους σκοπούς του και γίνεται ασυναγώνιστος.
