Ανακοίνωση εξέδωσε το Gerontis Fighters.
Αναλυτικά: «Αλλος ένας αθλητής πολλά υποσχόμενος για το μέλλον τόσο στο άθλημα του Taekwondo όσο και του kickboxing κατάφερε μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα να προαχθεί στο βαθμό της μαύρης ζώνης. Ο λόγος για τον έφηβο αθλητή Αρβανιτάκη Αντώνιο. Ο Αντώνης μετά από αρκετές ώρες προπόνησης έδωσε εξετάσεις και κρίθηκε ικανός να λάβει την μαύρη ζώνη.
Οι εξετάσεις πραγματοποιήθηκαν στο Ηράκλειο Κρήτης από τον προπονητή του συλλόγου κο. Γεροντή Ιωάννη Master 7 Dan, ο οποίος διαθέτει και το δίπλωμα του εξεταστή. Η διαδικασία των εξετάσεων απαρτίστηκε από όλα τα αγωνίσματα του Taekwondo όπως sparring, tul , εναέριες τεχνικές και grambling. Εκεί έγινε έλεχγος των γνώσεων και των ικανοτήτων του νεαρού αθλητή σε όλη την διδακτέα και εξεταστέα ύλη. Ο Αντώνης σημείωσε αρκετά ικανοποιητική βαθμολογία και πλέον σε λίγο χρονικό διάστημα θα λάβει και το δίπλωμά του από την Αθλητική Ομοσπονδία Taekwondo Ελλάδος.
Αυτό το στάδιο για την πορεία ενός αθλητή, είναι ένα νέο ξεκίνημα το οποίο θέτει πλέον γερές βάσεις για την ενασχόληση του με τον πρωταθλητισμό. Την έννοια όμως αυτού του όρου πολλοί, την έχουν διαφορετικά στο μυαλό τους από ότι στην πραγματικότητα είναι, την οποία αναλύουμε και παρακάτω.
Πρωταθλητισμός λοιπόν είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Κάνω πρωταθλητισμό δεν σημαίνει βγαίνω πρώτος, αλλά δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να βγω πρώτος. Πρωταθλητισμός δεν σημαίνει « νίκη με κάθε τίμημα» και δεν σημαίνει σώνει και καλά «αποκλειστική απασχόληση», όπως πιθανώς πιστεύουν πολλοί.
Πρωταθλητισμός = αθλητισμός με αγωνιστικούς στόχους.
Αυτός που κάνει απλά αθλητισμό έχει σκοπό να βελτιωθεί ο ίδιος, αυτός που κάνει πρωταθλητισμό έχει στόχο να βελτιωθεί ο ίδιος έτσι ώστε να ανταγωνιστεί άλλους και να διακριθεί. Ένας υποψήφιος για ολυμπιακό μετάλλιο κάνει πρωταθλητισμό. Όμως κι ένας πιτσιρικάς που έχει βάλει στόχο την κατάκτηση μεταλλίου στο παιδικό ή στο περιφερειακό πρωτάθλημα κάνει επίσης πρωταθλητισμό. Σε διαφορετική κλίμακα αλλά οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες.
Μην φοβόσαστε λοιπόν όταν ακούτε τη λέξη «πρωταθλητισμός». Μην αφήνετε τα λίγα αρνητικά να υπερκαλύπτουν τα πολλά θετικά. Απλώς, μπροστά στη λέξη να βάζετε πάντα το επίθετο «ισορροπημένος».
• Για τα σημερινά παιδιά που στον ελεύθερο χρόνο τους δεν μπορούν πλέον να παίξουν μπάλα ή κυνηγητό στη γειτονιά, αλλά μόνο να παίξουν στο computer και στο playstation, ο αθλητισμός είναι το καλύτερο αντίδοτο στην αρρώστια της εποχής, την παιδική παχυσαρκία.
• Ίσως πουθενά αλλού ένα παιδί δεν μαθαίνει καλύτερα το «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Μπορεί να ξεγελάσει τον μπαμπά ή τη μαμά ή το δάσκαλο στο σχολείο, αλλά όχι την μεζούρα και το χρονόμετρο που δεν λένε ποτέ ψέματα. Η επιτυχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα γνωριμίας, «μαγκιάς», διορισμού ή κληρονομιάς (όπως συμβαίνει πολλές φορές στην κοινωνία μας), αλλά μόνο ιδρώτα.
• Το παιδί μαθαίνει ότι και η ήττα και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Αυτό που δεν είναι στο παιχνίδι είναι η παραίτηση.
• Η διαχείριση του άγχους είναι ένα άλλο σημαντικό μάθημα. Πριν τους αγώνες ή κατά τη διάρκεια τους, το άγχος είναι πάντα παρόν και σιγά-σιγά το παιδί μαθαίνει να το διαχειρίζεται.
• Μαθαίνει στην αυτοπειθαρχία που είναι προίκα για όλη του τη ζωή
• Όταν πρέπει να χωρέσει αρκετά πράγματα στο χρόνο του ήδη από την μικρή ηλικία, το παιδί μαθαίνει να μην αφήνει το χρόνο του να πηγαίνει χαμένος. Κάθε ώρα τηλεόρασης που υποκαθιστά ο αθλητισμός είναι χρυσάφι.
• Αν επικεντρωνόμασταν στα ομαδικά αθλήματα θα κατέγραφα κι άλλες ευεργετικές επιδράσεις (π.χ. η έννοια της κοινής επιτυχίας, το «εγώ» που υποτάσσεται στο «εμείς», η αλληλεγγύη κ.ά. ) αλλά αυτό θέλει ένα ολόκληρο άρθρο μόνο του«.
