Μαχητολογίες νούμερο #4 αδέρφια συναγωνιστές! Άργησα λίγο, αλλά επέστρεψα, αφού ολοκλήρωσα το έργο μου στην κλειστή και άκρως μυστική ομάδα των Δημοτικών Συμβούλων, επιτυχημένα θα έλεγα κιόλας. Οπότε, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις στην αγαπημένη σας στήλη. Σήμερα, θα αναλύσουμε το ρητορικό ερώτημα: ΓΙΑΤΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΟ KICKBOXING ή όποια άλλη πολεμική τέχνη; Θα σας καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία και έπειτα ο καθείς ξεχωριστά θα μου ανοίξετε την καρδιά σας για τους λόγους που αποφασίσατε να φορέσετε γάντια…
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Ο μεγάλος ξάδερφος
Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου έχουμε στο σόι τον κλασικό ξάδερφο που είναι μεγάλο ταλέντο σε ό,τι άθλημα κι αν επιλέξει. Στη δική μου περίπτωση ο Μάνος Ναβροζίδης ο 2ος ήταν σπουδαίο ταλέντο από το ξύλο μέχρι τη ζωγραφική και τον πηλό! Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος κι έτσι αναγκαστικά έπρεπε να σταθώ στο πλευρό του “ψηλού” για να γίνω κι εγώ τρόπον τινά το καμάρι της οικογένειας. Ο ξάδερφος ο δικός μου μπορούσε και μπορεί ακόμα ο άτιμος να βγάλει νοκ – άουτ τον Buakaw (σ.σ. υπερβολικός είμαι, αλλά θαυμάζω το είδωλο μου…), μπορούσε να ντριμπλάρει ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο, έβγαινε πρώτος στα 100 μέτρα, είναι τρομερός στη ζωγραφική, καλός στα video games, στο μπάσκετ… κάρφωνε πάνω από τον O’Neil και φυσικά μπορούσε να κάνει ανάποδη κολοτούμπα χωρίς χέρια. Επίσης με το 106 που είχε έμπαινε στη στροφή μετά το Alou Fan Park με 180 χλμ. Πλέον, όμως, πέτυχε τη μεγαλύτερη διάκριση αφού έγινε πατέρας και πολύ καλός οικογενειάρχης. Ο ξάδερφος ήταν το πρώτο κίνητρο για να ξεκινήσω τις πολεμικές τέχνες.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Οι γκόμενες
Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και μέχρι την πρώτη γυμνασίου, εμείς οι όχι ωραίοι του σχολείου έπρεπε σε κάτι να είμαστε καλοί για να μας κοιτούν τα κορίτσια. Να σημειωθεί ότι η αδικία της ζωής ήθελε πάντα τους “ωραίους” να ξέρουν μπάλα και να βάζουν… τρίποντο την ίδια στιγμή που άλλοι δεν μπορούσαμε να πηδήξουμε πάνω από ένα σκασμένο σακουλάκι… κρουασάν. Έτσι, επέλεξα το kickboxing στα… βάρβαρα χρόνια των 90s που οι πολεμικές τέχνες ήταν συνδεδεμένες με κάτι σκοτεινό έως και μαγικό θα έλεγα!
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Οι τραμπούκοι
Όλοι μας είχαμε τους 3-4 νταήδες στο σχολείο. Οι συγκεκριμένοι είχαν δείξει την κλήση τους στο “έγκλημα” από την παιδική τους ηλικία, γεγονός που σε εμπόδιζε πάρα πολύ στο να τους πας κόντρα. Κοπανούσαν σουτ καραβολίδα, έλεγαν τον δάσκαλο με άνεση μ**** και στο διάλειμμα όταν δεν είχαν τι να κάνουν έδειχναν την άρτια τεχνική τους στο συ-συ-σύννεφο, στο φατούρο, το κολονάτο κι άλλα τέτοια περίεργα παιχνίδια. Εάν σε έβαζαν στο μάτι έπρεπε να ξέρεις να τους αντιμετωπίσεις. Μερικές φορές οι μπουνιές και το κεφαλοκλείδωμα δεν ήταν απαραίτητες εάν είχες καλό λέγειν, όπως καλή ώρα εγώ, που συνήθιζα να λέω φοβερές και τρομερές ιστορίες από την προπόνηση της προηγούμενης βραδιάς με… νεκρούς, σπασμένα χέρια και παγκόσμια πρωταθλήματα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
Στον… αστερισμό του πρωταθλητή
Σάμπως και ξεκινούσες τις πολεμικές τέχνες ξαφνικά μπρος στα μάτια σου έβλεπες πολύ συχνά οράματα ότι θα γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής. Μετρούσε κι αυτό γιατί σου έδινε περισσότερο κίνητρο να τις… τρως από τον Σταύρο, τον Μάνο, τον Ορέστη, τον Γιούρα και τ’άλλα τα παιδιά που γνώρισα όταν μπήκα στη σχολή του Ποτουρίδη. Εκείνες τις εποχές οι νίκες σε αγώνες δεν ήταν προσωπικές, αλλά ταυτίζονταν με όλους τους μαθητές της σχολής. Εάν κέρδισε ο Σταύρος, ο Μάνος, ο Ορέστης και τα υπόλοιπα τα παιδιά νικητής ήσουν κι εσύ. Πολλές φορές σου έδιναν και κανένα από τα μετάλλια που περίσσευαν για να κάνεις και εσύ το κομμάτι σου. Το LOR, το Skaouter με τα βίντεο και το fightsports δεν υπήρχαν τότε, οπότε μπορούσες να κρυφτείς άνετα, εκτός κι αν κάποιος συμμαθητής διάβαζε “ΜΑΥΡΗ ΖΩΝΗ” και λίγο αργότερα “RING SPORTS”.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5
Ο Ζαμπίδης
Όταν εμφανίστηκε το ίντερνετ στα σπίτια μας, τότε μας δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία να δούμε τι πάει να πει Μιχάλης Ζαμπίδης. Στα γυμναστήρια και τα διασυλλογικά ο μύθος του ήταν γνωστός, αλλά αν δεν είχες εικόνα δεν μπορούσες να δεις αυτό το αριστούργημα. Θυμάμαι όταν γνώρισα στο youtube τον Ζαμπίδη, διότι είμαι παιδί της εποχής του Μιχάλη, η μοναδική μου ευχή ήταν να παραμείνω κοντός και να ξυρίσω το κεφάλι μου. Η πρώτη μου ευχή πραγματοποιήθηκε, ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα σε μερικά χρόνια θα πραγματοποιηθεί και η δεύτερη μια και η σχετική αραίωση έχει ήδη αρχίσει να μου παίζει ύπουλο παιχνίδι. Αχ, Ζαμπίδη τι ζημιά μας είχε κάνει με το εναέριο γόνατο και την… ιπτάμενη μπουνιά, όπως τι λέγαμε τότε. Ωραίες εποχές…
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Έγινε τρέλα!
Όλα τα παραπάνω μπορεί να σας φαίνονται υπερβολικά, αλλά πιστέψτε με οι πολεμικές τέχνες είναι η μεγάλη μου τρέλα κι ακόμη περιμένω την ευκαιρία να… κλείσω την καριέρα μου μ’έναν δυνατό αγώνα. Εύχομαι να τα καταφέρω. Περιμένω τις δικές σας απόψεις και ιστορίες ζωής.
