Το να γράφεις γενικούρες και να αναπαράγεις ιστορίες άλλων πολλές φορές καταντάει κουραστικό και δεν παράγει ουδεμία κεντρική ιδέα και δεν προσφέρει κανένα απολύτως ηθικό δίδαγμα. Παγκόσμια ημέρα κατά του μπούλινγκ η χθεσινή κι αφού ο Ε.Σ. με περιορίζει σήμερα να “τσιμπήσω” την πολυπόθητη ΕΞΟΔΟ θεώρησα σωστό να κατηφορίσω σ’ένα γραφικό ίντερνετ καφέ της Αλεξανδρούπολης και τη στιγμή που πολλοί πιτσιρικάδες “λιώνουν” στο ΛΟΛ εγώ να σας γράφω για το μπούλινγκ και ένα δικό μου προσωπικό βίωμα.
Προτού εξελιχθώ σε… πόρνη της καθημερινότητας υπήρξα κι εγώ το χαμηλών τόνων μοναχοπαίδι που ναι μεν είχε φίλους αλλά στη φασαρία πάνω το μότο μου ήταν “του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε”. Στο δημοτικό κυρίως και με συμμαθητές που πλέον που μας πήραν τα χρόνια και είμαστε φιλαράκια forever ένιωσα κι εγώ ένα είδος μπούλινγκ. Δεν θα με χαρακτήριζα φλώρο αλλά οι φασαρίες δεν μου άρεσαν και στο… πείραγμα απλά δεν αντιδρούσα το κρατούσα μέσα μου και μάζευα, μάζευα, μάζευα. Έκανα πολύ υπομονή πραγματικά…
Πολλές φορές όταν άκουγα το κουδούνι του διαλειμάτος να χτυπά και μια σχετική αμηχανία… κυριαρχούσε. Γνώριζα πολύ καλά πως κάτι μου ετοίμαζαν στο “χημείο” και πως με κάποιο τρόπο θα με έμπλεκαν στον τσαμπουκά μ’ένα από τα “αλάνια” της εποχής. Φυσικά δεν ήμουν ο μόνος που δεχόταν τέτοιου είδους πίεση, υπήρχαν κι άλλοι κι εγώ νευρίαζα και για την πάρτη τους! Έλεγα από μέσα μου “μα γιατί δεν κάνει κάτι ο μ…” την ίδια στιγμή που ακολουθούσα κι εγώ με δεμένα τα χέρια, δεμένα με… γόρδιο δεσμό.
Μπορεί πλέον τα χρόνια να πέρασαν και να… τρώω ψωμάκι από τις πολεμικές τέχνες και τη δημοσιογραφία, αλλά μα την αλήθεια αυτές με έσωσαν. Όταν ξεκίνησα το kickbox στη σχολή του δασκάλου Ποτουρίδη ήταν σαν να έκανα σεξ πρώτη φορά! Από την πρώτη κιόλας μέρα που μπήκα μέσα στο γυμναστήριο το ηθικό μου ανέβηκε κατακόρυφα. Φόρεσα γάντια και στολή και το “εγώ” μου άρχισε να μεγαλώνει και να μεγαλώνει.
Ποτέ μου δεν άπλωσα χέρι σε άλλο παιδί, αλλά ήξερα πως να διαχειριστώ την κατάσταση πως να κυριαρχήσω εγώ χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Τα μυαλά μου έγιναν ένα τεράστιο παράθυρο και μέσα από τα καθημερινά βιώματα της σχολής το ενδεχόμενο μίας μάχης ακόμα και για πλάκα μ’έναν μαγικό τρόπο μπορούσα να το εκμηδενίσω. Θα μου πεις έχεις εφράδια λόγου και τα λες κυριλέ, ίσως να σε σώζει και η διπλωματία, αλλά όποιος γνωρίζει μπορεί να επιβεβαιώσει 100% ότι όταν δέχεσαι τον τσαμπουκά κυριλέ καταστάσεις δεν υπάρχουν! Απλά επιλέγεις πως θα το διαχειριστείς και χρόνια τώρα και με τα γερά θεμέλια που μου εντρυφίστηκαν από τις πολεμικές τέχνες μπορώ και αποφεύγω φασαρίες, χειρότερες από του… δημοτικού και χωρίς καν να χρειαστεί να χτυπήσω κάποιον. Δεν θέλω να χτυπάω, δεν μου αρέσει να χτυπάω.
Η ουσία είναι να μπορείς να ξεσηκώσεις το “εγώ” σου όταν κάποιος θέλει να σε ξεφτιλίσει… πατά τον με το ΕΓΩ σου και στείλτον στο νηπιαγωγείο να μάθει τα βασικά! Όσοι γονείς αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί σας νιώθει αμηχανία και όχι σιγουριά με τον εαυτό του σώστε το με κάποιο σπορ. Οι πολεμικές τέχνες είναι ιδανικές για μένα, το ίδιο και το ποδόσφαιρο. Οπουδήποτε κυριαρχεί ο ανταγωνισμός μαθαίνεις τρόπους να υπερασπίζεσαι και να… πουλάς σωστά τον εαυτό σου!
