Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στην ζωή,είναι να ανακαλύπτεις πως υπάρχει ένα όνειρο μέσα σου,για το οποίο θα θυσίαζες τα πάντα.Να ξυπνάς με τον σκοπό να το κατακτήσεις,ανεξάρτητα από τις αντίξοες συνθήκες που υπάρχουν στην ζωή σου,ότι και να γίνεται.
Έτσι και στον αθλητισμό. Στον αθλητισμο,χρειάζεται να προσαρμόζεσαι σε καθε δυσκολία,να έχεις ή να δημιουργείς σε κάθε σκαλοπάτι σου,υπομονή,επιμονή και ανθεκτικό ψυχισμό. Να κρατάς το όραμα σου ζωντανό,να παλεύεις με τις ήττες σου,να εκτιμάς τις νίκες σου,να βρίσκεις θάρρος πείσμα και θέληση μέσα από τα ελαττωματικά σου σημεία ώστε να συνεχίζεις να χτίζεις την απόδοση,την άνοδο. αυτά είναι μόνο κάποια από τα λίγα στοιχεία που απαιτείται να έχεις ή να καλλιεργήσεις για την ανάπτυξη της αθλητικής σου πορείας.
Όσοι το αγαπάμε,ξέρουμε το πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με τον ρόλο που ασκούμε ως αθλητές. ξέρουμε ότι το συναίσθημα που μας γεννάει,δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο. Γιατί από αυτό έρχεται η ζωντάνια,η χαρά και η ολοκλήρωση της κάθε μας ημέρας. Είμαστε απόλυτα αποφασισμένοι,πως θα κάνουμε ότι χρειαστεί για να έρθουμε πιο κοντά στο δικό μας όνειρο. και έτσι πορευόμαστε. Με την ισχυρότερη επιθυμία μας. δεν σταματάμε πότε να προσπαθούμε,ακόμα και αν όλα είναι εναντίον μας,γιατί μέσα από αυτό βρίσκουμε την διέξοδο μας και έρχεται η στιγμή ενός τραυματισμού.
Ενός οποιουδήποτε τραυματισμού που μπορεί να συμβεί και να «κόψει» την σωματική σου ακεραιότητα,περιορίζοντας σε σημαντικό βαθμό ή και εντελώς την αθλητική σου ικανότητα προσωρινά. Οφείλουμε να είμαστε ευγνώμων για το προσωρινό,οποιοδήποτε προσωρινο στην ζωη μας,διοτι σημαίνει ότι υπάρχει τελική γραμμή στην κατάσταση,και είναι ανατρέψιμη. Η λέξη «προσωρινό» είναι ήδη απαντηση σε οποιοδήποτε πρόβλημα μας.
Στον καιρό που θα χρειαστεί να διανύσεις όμως,πως συμβιβάζεσαι ή αποδέχεσαι την ιδέα του «απαγορεύεται να κάνω αυτό που αγαπώ», αυτό που πάντα με κρατάει δυνατό,αυτό που μου προσφέρει ευτυχία.
Υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά πίσω από όλους όσους επιλέγονται να βιώσουν μια περίοδο άγνωστης διάρκειας,με πλήρη αποχή.Αναγκαστικά πρέπει να απαγορεύσεις στο σώμα σου να βρεθεί στον αγαπημένο σου χώρο,να σταματήσεις για όσο χρειαστεί να περιμένεις τις Δευτέρες και τις «δικές σου μερες» για να κάνεις προπόνηση,επειδή δεν μπορείς.
Να σβήσεις την σπίθα σου για τον επόμενο αγώνα που τόσο καιρό ανυπομονούσες,να μην είσαι εκεί με την ομάδα σου,τους δασκάλους σου. να μην,να μην,να μην…
πολλά μείον,τίποτα δεν λειτουργεί.
Τι κάνουμε; είναι πολύ εύκολο να πεις σταματάω. Αντιθέτως όμως,εδώ μιλάμε για πάθος.Οπότε περνάμε στην άλλη μεριά. Η δοκιμασία. από τους τραυματισμούς,το μόνο που μπορεί να εισπράξεις είναι μια μόνιμη απογοήτευση,ένα τεράστιο ανεκπλήρωτο.Μια θλίψη. Όχι ακριβώς.
είναι και αυτό, αλλά είναι πολλά παραπάνω από αυτό.
Δοκιμάζεται η αγάπη που έχεις προς αυτό που κάνεις.Ανακαλύπτεις πόσο το επιθυμείς όσο δεν το έχεις.Καλείσαι να δημιουργήσεις υπομονή που δεν φανταζόσουν ότι έχεις.Να πείσεις τον εαυτό σου οτι θα μείνει δυνατός και ισάξιος αντίπαλος σε όλα τα όχι του τραυματισμού σου.
Ακόμα και αν δεν έχεις στοιχεία για το επόμενο σου βήμα,ακόμα και αν η εξέλιξη σου πάγωσε. ακόμα και αν κρατήσει καιρό. Το μυαλό σου μπορεί να είναι διαλυμένο από την κατάσταση και η εξουθενώση σου να ξεπερνά την ψυχραιμία σου.Τότε είναι που δουλεύει η ψυχή,όταν έχεις μεγάλη ψυχή για κάτι,αυτόματα υπερνικά κάθε αρνητικό παράγοντα που σου προκαλεί το πρόβλημα σου φτιάχνεις παράθυρα ελπίδας,η φαντασία σου μεγαλώνει ως προς το πόσο δυνατή θα ήθελες να είναι η επιστροφή σου μετά από όλη αυτήν την διαδικασία του πόνου.
Ποσο διαφορετική συναίσθηση έχεις για όλες τις στιγμές της ζωης,που ήσουν ελεύθερος,ικανός και αρτιμελής. Πόσο πιο πολύ θα ζούσες πολλές στιγμές που πέρασες θεωρώντας τες δεδομένες,απλες και πιθανον πολλες φορες βαρετές και ανούσιες.Πόσο υπεύθυνα θα σηκώσεις τον εαυτό σου δίνοντας του κουράγιο,στοργή και κατανόηση σε ώρες που θα νιώθεις ασφυκτικά μπροστά στους περιορισμούς της κάθε μέρας σου.
Οταν πονάμε για το κάθε τι,κάτι μέσα μας σπάει,κάνει θόρυβο στο μυαλό μας και μας πιέζει με αρκετή ένταση. Κάθε τι μέσα μας όμως που σπάει,αφήνει και ένα περιθώριο για να γεννηθεί κάτι άλλο,καινούριο. Αυτή είναι και η επιτυχία του πόνου, γιατί μέσα από αυτόν,θα μεγαλώσουμε συναισθηματικά,θα δουλέψουμε πνευματικά και θα κυνηγήσουμε με τον κάθε πιθανό τρόπο,τον δρόμο για την ψυχική μας ανοχή.
Θα κατανοήσουμε βαθύτερα τις ανάγκες μας,θα κοιτάξουμε με βαθιά ειλικρίνεια όλα τα κομμάτια του εαυτού μας και θα ξανά δημιουργήσουμε,με άλλα γνωρίσματα πια,όλα εκείνα που θέλουμε να ανθίσουν στην ζωή μας κάθε τι που προκαλεί πόνο,προκαλεί και αντίδραση. κάθε τι που προκαλεί πονο,προκαλεί και ανάγκη για χαρά.
Ο πόνος,είναι αναγκαίος για τον κάθε άνθρωπο επειδή μέσα από αυτόν μόνο,μπορούμε κατανοήσουμε με ρεαλισμό της ζωή μας και να εξαλείψουμε την απληστία μας.
Είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο για να σταθείς στα πόδια σου ξανά έχοντας πάρει όλα τα μαθήματα που χρειάζεσαι,ώστε το επόμενο βήμα σου,να κάνει μεγαλύτερο θόρυβο από αυτό του πόνου που πέρασες.
Απλά ο θόρυβος αυτήν την φορά,θα είναι της ευτυχίας, γιατί θα ξέρεις να ζεις με τεράστια ουσία. Καμία επιτυχία δεν ήρθε χωρίς δυνάμεις.
Όλα στην ζωή προκαλούν και πόνο και χαρά. έτσι και στον αθλητισμό. Οι ερασιτέχνες (οι εραστές της τέχνης) δηλώνουν αθεράπευτα ερωτευμένοι με το άθλημα τους,και μεσα στην πίστη τους ο πόνος της απώλειας υπάρχει για να επιστρέψουν πιο παθιασμένοι,πιο ισχυροί,πιο αυθεντικοί,πιο πετυχημένοι.
