Ένας τεράστιος αθλητής με τέσσερις συνεχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες στην πλάτη του δύο ασημένια μετάλλια στο παλμαρέ του και μία αθλητική ζωή… παραμυθένια. Ο Ολυμπιονίκης μίλησε στο oneman.gr για ξέφρενη πορεία του στο Ταεκβοντο και μας έκανε να καταλάβουμε απ’ ότι είναι φτιαγμένος ένας πρωταθλητής.
«Είμαι γιος του Γιώργου Νικολαΐδη, ενός πρωταθλητή πολύ μεγάλου για εκείνα τα χρόνια, που από την πρώτη στιγμή που έμαθε πως η γυναίκα του είναι έγκυος ήθελε το παιδί να είναι αγόρι και να τον κάνει αθλητή και πρωταθλητή σαν αυτόν. Όταν, λοιπόν, γεννήθηκα ήταν σαν να έχω έναν προορισμό από τον πατέρα μου. Δέκα χρόνια αργότερα γεννήθηκαν και τα δίδυμα αδέρφια μου, ο Ανέστης και η Μαρία. Η μητέρα μου δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό, αλλά κατέληξε να κρατάει ένα σπίτι με τρεις αθλητές: τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και εμένα».
Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από λίγα λεπτά συζήτησης με τον Αλέξανδρο για να καταλάβω πόσο καθοριστικός ήταν ο ρόλος του πατέρα του στην ιστορία που θα ακολουθούσε. Και μπορεί από την αρχή να γνώριζα το happy end -όταν έχεις μπροστά σου έναν δις Ολυμπιονίκη με τέσσερις ολυμπιακές συμμετοχές δεν υπάρχουν περιθώρια αμφιβολίας- όπως, όμως, διηγείται ο ίδιος το ξεκίνημα δεν ήταν ομαλό. Κανένα μέρος της κινηματογραφικής πορείας του δεν ήταν ομαλό.
«Ξεκίνησα την ενασχόληση μου με το τaεκβοντό σε ηλικία 3 ετών και οι πρώτες μου μνήμες είναι φωτογραφικές, ή τις γνωρίζω από διηγήσεις. Ξέρω, δηλαδή, πως η πρώτη φορά που περπάτησα και μίλησα ήταν μέσα στο γυμναστήριο. Μέχρι μια ηλικία το έβλεπα σαν παιχνίδι, αλλά επειδή ο πατέρας μου με προόριζε για πρωταθλητισμό σταμάτησε αρκετά νωρίς να είναι παιχνίδι, πιο νωρίς δηλαδή από όσο έπρεπε. Στην ομάδα ήμασταν από 15 έως και 25 παιδιά, φυσικά όμως εγώ πήγαινα νωρίτερα και τελείωνα αργότερα και αντί για τρεις προπονήσεις που έκαναν οι υπόλοιποι έκανα πέντε. Το Σάββατο που δεν είχα προπόνηση επίσης πήγαινα στο γυμναστήριο, μαζί με τον πατέρα μου. Μέχρι τα 14 μου σκεφτόμουν να σταματήσω τελείως, δεν μου άρεσε καθόλου. Πήγαινα στο γυμναστήριο με καυγά και μάλωνα με τον πατέρα μου στην προπόνηση. Ήμουν στο γυμναστήριο περισσότερο από όσο θα ήθελα, για αυτό και τώρα που έχω ελεύθερο χρόνο είμαι λίγο περισσότερο παιδί από όσο θα έπρεπε να είμαι, ίσως κερδίζω τον χρόνο που έχασα».
