29/03/2024

Γιώργος Στεφανόπουλος: «Η κατάντια ενός υπέροχου αθλήματος!»

Στις λίγες ημέρες λειτουργίας του fightsports.gr έχουμε προλάβει να ζήσουμε αυτό που λέμε πολλές… ανατριχιαστικές στιγμές. Μία εξ αυτών έλαβε χώρα στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά. Εκεί είχαμε την τιμή και το δέος να συναντηθούμε και να συζητήσουμε πολλά… φλέγοντα θέματα της πυγμαχίας, με τον Έλληνα ΘΡΥΛΟ  του αθλήματος, και το θρύλος με κεφαλαία διότι είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικό, Γιώργο Στεφανόπουλο… Πρόκειται για τον άνθρωπο που χάρισε μέρες δόξας στη χώρα μας όταν… συνέτριψε με τη… σπεσιαλιτέ του, δεξί κροσέ, τον Άγγλο πυγμάχο, Γιανγκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984, κατακτώντας την 5η θέση, ενώ λόγω των συγκυριών, που μας εξηγεί στην παρακάτω συγκλονιστική συνέντευξη, ο αγαπημένος όλων «Στεφ» δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι τις θέσεις των μεταλλίων. Διαβάστε επίσης πώς ο πυγμάχος-σύμβολο ξεκίνησε την καριέρα του, πώς συγκρούστηκε με τα… βαρέα συμφέροντα όπως και τι συμβουλεύει τα νέα παιδιά που επιθυμούν να μπουν στον μαγικό κόσμο του μποξ…
Όμως, προτού σας παραθέσουμε τον εκπληκτικό διάλογο, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στις επιτυχίες του Ομοσπονδιακού πλέον προπονητή, του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος… Αν και σε τέτοιες περιπτώσεις και για άτομα που αντιστοιχούν στο βεληνεκές του Γιώργου Στεφανόπουλου οι συστάσεις έχουν χαρακτήρα… περιττό!
Καμπανάκι, λοιπόν και ξεκινήστε το… μέτρημα:

1978 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΦΗΒΩΝ 1ος
1979ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Γ’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 2ος
1979 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Β’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1979 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 3ος
1980 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 3ος
1981 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1982 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 3ος
1983 ΚΥΠΕΛΛΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ 2ος
1983 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1983 ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 1ος
1984 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1984 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ 5ος
1984 ΧΡΥΣΑ ΓΑΝΤΙΑ 1ος
1985 ΠΡΩΤΑΘΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1985 ΔΑΝΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ 2ος
1985 ΚΥΠΕΛΛΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ 2ος
1986 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1987 ΧΡΥΣΗ ΖΩΝΗ 1ος
1987 ΚΥΠΕΛΛΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ 1ος
1987 ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 1ος
1987 ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 3ος
1987 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1988 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1988 ΚΥΠΕΛΛΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ 1ος
1989 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1990 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ 2ος
1990 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 1ος
1990 ΚΥΠΕΛΛΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ 1ος
1990 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1990 ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 1ος
1991 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 2ος
1991 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ 2ος
1991 ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2ος
1991 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1992 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ 1ος
1992 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1992 ΚΥΠΕΛΛΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ 1ος
1992 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ 1ος
1992 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΝΩΕΣ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
1993 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ 1ος
1993 ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ 1ος
1993 ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 1ος
1993 ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 3ος
1994 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 1ος
1995 ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ;ος
2000 ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΣΙΔΝΕΫ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Πραγματοποιώντας μία γρήγορη… βόλτα στο δελτίο του Έλληνα «Ρόκυ» καταλαβαίνουμε αμέσως τι σημαίνει Γιώργος Στεφανόπουλος στο χώρο της πυγμαχίας και χωρίς περαιτέρω αναφορές στην πλούσια και αξιοζήλευτη καριέρα του εμβαθύνουμε στο κομμάτι της συνέντευξης:

Κύριε Στεφανόπουλε, σας ευχαριστούμε θερμά που δεχτήκατε να σας επισκεφθούμε και προχωράμε αμέσως, ρωτώντας για το… διαδικαστικό της υπόθεσης πώς ξεκίνησε η… σχέση αγάπης μεταξύ εσάς και της πυγμαχίας;
Πρώτα απ’όλα εγώ σας ευχαριστώ που με τιμάτε με την παρουσίας σας… Λοιπόν, η σχέση μου με την πυγμαχία, ξεκίνησε τυχαία αλλά αποδείχτηκε ότι μόνο τυχαία τελικά δεν  ήταν… Ήταν να ξεκινήσω βάρη στον Πανελλήνιο και βρέθηκα στο κατάλληλο σημείο τη σωστή στιγμή. Πήγα στον Πανελλήνιο, είδα τυχαία την αίθουσα της πυγμαχίας , προπονήθηκα και αυτό ήταν… κόλλησα. Άλλωστε αυτή είναι η γλύκα του αθλητισμού. Να ξεκινάς κι έπειτα να κάνεις άλματα που θα σε φέρουν σε σημείο τέτοιο που θα κερδίσεις πρώτα τον αυτοσεβασμό σου και μετά τον σεβασμό όλων των άλλων.
Ποια είναι τα καλύτερα χρόνια… Τα αγωνιστικά ή τα προπονητικά;
Δεν χωράει μεγάλες απαντήσεις η συγκεκριμένη ερώτηση! Φυσικά, τα χρόνια του πρωταθλητισμού είναι και τα καλύτερα για έναν αθλητή που αργότερα λαμβάνει τον τίτλο και την ευλογία του να είναι προπονητής και να μεταφέρει  τις γνώσεις του σε άλλους νεότερους, έτοιμους να βαδίσουν στα δικά του ή και ακόμη παραπέρα βήματα… Οι αθλητές οφείλουμε να είμαστε μία οικογένεια όταν προπονούμαστε και… ανταλλάζουμε χτυπήματα πάνω στο ρινγκ. Διαφορετικά, όταν θα βγούμε στην κοινωνία θα φάμε πολλά χαστούκια που θα προσβάλουν την ηθική μας… Εγώ προσωπικά έχω φάει πολλά χαστούκια, όμως είχα το σθένος να διατηρηθώ!
Ποιο ήταν το κίνητρο που σας κράτησε για πάντα στο χώρο του μποξ;
Η ατέλειωτη αγάπη για το άθλημα. Δεν υπάρχει για μένα άλλο κίνητρο. Όταν ξεκινάς και είναι της μοίρας σου να κάνεις κάτι σε αυτόν τον τομέα, δεν υπάρχει γυρισμός! Μακάρι όλος ο κόσμος να έκανε πυγμαχία και ειδικά αυτή τη δύσκολη εποχή. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να περιορίζαμε φαινόμενα του  τύπου να περπατάει κάποιος συνάνθρωπός  μας στο δρόμο και να … μιλάει μόνος του. Το μποξ είναι εκτόνωση και βοηθάει…
Πώς και από που προήλθε ο χαρακτηρισμός Έλληνας «Ρόκυ»;
Ουσιαστικά έτσι με «βάφτισαν» τιμητικά οι δημοσιογράφοι προσπαθώντας  με απέραντο θαυμασμό να με παραλληλίσουν με ένα  πραγματικό πυγμαχικό είδωλο αλλά και  γνωστό κινηματογραφικό ήρωα. Προφανώς βρήκαν κοινά στοιχεία στο ύφος του παιχνιδιού, στο στυλ, στη μαχητικότητα και το δυναμισμό. Η πορεία μου χρονικά ήταν παράλληλη με τις ταινίες του Σταλόνε και έτσι έμεινε ο «Ρόκυ». Όπως και να το κάνουμε είναι τιμητικός τίτλος.
Για να επιβιώσεις στην κοινωνία του μποξ χρειάζεται να είσαι «κακός» ή ρομαντικός;
Το άθλημά μας είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται ατομικότητα, πράγματα και καταστάσεις  που πρέπει να τις ξέρεις μόνο εσύ… Πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο και να κερδίζουμε στοιχεία για να γινόμαστε καλύτεροι… Δεν είναι απαραίτητο να είσαι «κακός»… είναι όμως απαραίτητο να είσαι ρομαντικός για να έχεις όραμα, όνειρα και στόχους.
Πώς ξεχωρίζει το παράσημο του προπονητή απ’αυτό του πυγμάχου;
Είναι σχεδόν αμφίδρομη η σχέση… Ο μποξέρ θέλει να φτάσει όσο ψηλότερα μπορεί. Ο προπονητής από την πλευρά του θέλει να βγάλει τον μποξέρ! Αυτή είναι η επιτυχία του… Ο Λευτέρης Λειβάδης ας πούμε για μένα είναι τα πάντα ίσως από τους κορυφαίους τεχνικούς στην Ευρώπη. Όμως έπεσε κι αυτός θύμα της ξενομανίας που πάντα μας καταλαμβάνει και της άποψης ότι οι Έλληνες είναι πάντα οι  μέτριοι και οι άχρηστοι, ενώ οι ξένοι… σχετικοί και  γι΄ αυτό ακριβοπληρωμένοι! Κάποτε, σαν αθλητής ακόμα σε μία συγκέντρωση των προπονητών στην Αρχαία Ολυμπία τους έπιασα και τους… έβρισα όλους, γιατί δεν βγαίνουν μπροστά να διεκδικήσουν αυτά που αξίζουν και να τονίσουν την αξία τους συγκριτικά με τους ξένους… Δυστυχώς όμως η  νοοτροπία των Ελλήνων δεν αλλάζει ποτέ! Εδώ πλήρωναν για Ομοσπονδιακό προπονητή , έναν Κουβανό ο οποίος πυγμαχικά ήταν άγνωστος μεταξύ των συμπατριωτών του. Στο τέλος αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν είχε άδεια εξάσκησης της προπονητικής αλλά στη χώρα του ασκούσε άσχετο επάγγελμα. Εδώ όμως τον προσλάβανε για Θεό μόνο και μόνο επειδή ήταν Κουβανός. Από αυτό και  μόνο καταλαβαίνεις πολλά…
Γιατί η πυγμαχία στην Ελλάδα έμεινε… παγωμένη;
Στη χώρα μας η πυγμαχία θα μπορούσε να είναι πρώτο άθλημα λόγω της ελληνικής ψυχής. Δυστυχώς, η Ομοσπονδία Πυγμαχίας, όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος κι από τα στοιχεία τα επίσημα που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι απογοητευτικά, δείχνει να μην επιδιώκει με χειροπιαστές ενέργειες την  ανάπτυξη του προϊόντος που διαθέτει, γιατί μια αθλητική  ομοσπονδιακή διοίκηση κρίνεται από τις επιτυχίες που σημειώνει το άθλημα αλλά και από  τον προγραμματισμό που κάνει με στόχο τη γενικότερη ανάπτυξή του. Αν σκεφτεί κανείς ότι με την παρούσα διοίκηση δεν είχαμε καν συμμετοχή στους φετινούς Ολυμπιακούς αγώνες κι από όσο γνωρίζω ως υπάλληλος του Αγ.Κοσμά,  δεν έχει  εμφανιστεί εδώ και μήνες εθνική ομάδα πυγμαχίας για προπόνηση στο χώρο προετοιμασίας της στον Αγ. Κοσμά, τότε ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης της συγκεκριμένης διοίκησης και κυρίως πως αξιοποιούνται  τα προκλητικά για την εποχή μας  κονδύλια που λαμβάνουν από την πολιτεία; Αν ήμουν στη θέση τους θα είχα πάει με σκυμμένο κεφάλι στο σπίτι μου ζητώντας συγγνώμη για την αποτυχία που σημειώθηκε επί των ημερών μου. Αντί αυτού εδώ έχουμε το παράδοξο της επανεκλογής της αποδεδειγμένα αποτυχημένης  αγωνιστικά διοίκησης.  Αυτό βέβαια δεν υποτιμά αυτούς που επανεκλέγησαν αλλά αυτούς τους αθλητικούς παράγοντες που με την ψήφο τους αποφάσισαν συνειδητά την καταδίκη της πυγμαχίας. Και λέω συνειδητά,  γιατί μιλώντας τον τελευταίο καιρό που διεκδίκησα το τιμόνι της ομοσπονδίας με πολλούς από αυτούς τους παράγοντες, διαπίστωσα ότι δεν είχαν άγνοια, είχαν απόλυτη επίγνωση της κατάντιας του μποξ  αλλά δεν τους απασχολούσε, κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να μη χάσουν τη βολή τους,  να παίρνουν τα λεφτάκια με τα οποία στηρίζεται το σωματείο τους και για το άθλημα δε έδιναν  δεκάρα. Με αυτούς τους ανθρώπους όμως εγώ δεν έχω να πω τίποτα. Είναι κάτω του μετρίου, είναι κοντόφθαλμοι και  είναι επικίνδυνοι για το άθλημα και για τους πυγμάχους . Γι΄ αυτό και αποχώρησα από τη διεκδίκηση. Σώζεις μόνο κάποιον που θέλει κι ο ίδιος  να σωθεί. Την εξουσία και την καρέκλα την κυνηγούν μόνο εκείνοι που την έχουν ανάγκη και τη χρειάζονται , γιατί φοβούνται μακριά από αυτήν και νιώθουν ανασφαλείς. Εγώ αυτή την καρέκλα δεν την είχα καμία ανάγκη γι΄ αυτό και αποχώρησα αηδιασμένος διαπιστώνοντας ότι το πιο αντρικό άθλημα δεν έχει στους κόλπους του τους γενναιότερους άντρες που θα μπορούσα να συναντήσω.  Εγώ έχω ανάγκη μόνο την πυγμαχία και αυτήν υπηρετώ τριάντα πέντε χρόνια χωρίς διακοπή. Της προσφέρω μέσα από το σύλλογό μου και από το βιβλίο μου που διαβάζοντάς το κάποιος μόνο να τη λατρέψει μπορεί. Αυτό μου φτάνει και με γεμίζει. Θα ήθελα να την αλλάξω και να τη βοηθήσω τώρα που καταστρέφεται αλλά δε φτάνει να το θέλω εγώ και άλλοι πέντε – δέκα «τρελοί» σαν εμένα που πονάμε αυτό το άθλημα και δεν αντέχουμε να το βλέπουμε να διαλύεται. Τέλος πάντων, στην Ελλάδα όλα λειτουργούν με περίεργο σύστημα, μόνο να δει κανείς πώς διεξάγεται μια  συνέλευση Ομοσπονδίας, θα καταλάβει πολλά για το επίπεδο. Την τελευταία  φορά που βρέθηκα σε συνέλευση, λυπάμαι που το λέω αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν ήμουν σε καφενείο , σε κομμωτήριο ή σε αθλητική συνέλευση. Περίμενα κάτι άλλο να δω… Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι γνώστες, αναρωτιόμαστε εδώ και καιρό πώς γίνεται η… παγωμένη από μετάλλια πυγμαχία να παίρνει τόσο μεγάλα κονδύλια; Την ίδια στιγμή που σύμφωνα με δημοσιεύματα άλλα μεταλλιοφόρα σπορ δεν παίρνουν χρήματα ούτε για τα απαραίτητα… Η απάντηση δική σας! Υπάρχει ένα μπέρδεμα και πρέπει κάποτε να αλλάξει.
Σε όλη τη μακρόχρονη πορεία σας… Ποια θα χαρακτηρίζατε χειρότερη στιγμή;
Δεν πήρα το μετάλλιο στο Λος Άντζελες, ενώ μπορούσα… Ουσιαστικά το χάρισα κι αυτό με… τρώει μέχρι σήμερα. Μας είχαν μέχρι τελευταία στιγμή στην αμφιβολία του  «πάτε δεν πάτε» γι’αυτό το λόγο, εγώ προσωπικά, όταν πήγα κι έκανα τη νίκη ξέφυγα κάπως… Σκέφτομαι όμως ότι αν… χτυπούσα τη θέση παραπάνω, τώρα θα είχα ανοίξει πολλές πόρτες και για τους επόμενους…
Γνωρίσατε κάποιους πυγμάχους… είδωλα;
Είχα την τιμή να παίξω με τον Κουβανό, Σαβόν… Απίστευτος αθλητής! Του  έριξα ένα κροσέ που πέρασε… ξυστά από το σαγόνι του!… Μάλιστα, όταν ήρθε καλεσμένος του Δήμου Περιστερίου, συναντηθήκαμε και μου ζήτησε ένα ζευγάρι γάντια μου, δεν τα πήρε όμως γιατί αρνήθηκα να του τα υπογράψω, δεν με θεωρούσα άξιο να δίνω αυτόγραφα, όμως είχα καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο… Να κερδίσω το σεβασμό του Σαβόν.
Είχατε κάποιο  είδωλο;
Όχι, κάποιο είδωλο  δεν είχα… Θυμάμαι όμως πως βλέποντας έναν αγώνα καλής θελήσεως… παρακαλούσα το Θεό να συμμετέχω  κάποτε κι εγώ σε κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν έπρεπε να χάσω και στον πρώτο γύρο με νοκ άουτ. Τελικά, τα έφερε έτσι η μοίρα που έπαιξα και  με τους δύο πυγμάχους που έβλεπα στην τηλεόραση και τον έναν, μποξέρ της ομάδας του μεγάλου Ούγγρου, Λάζλο Παπ , τον έβγαλα νοκ άουτ στον πρώτο γύρο… Πραγματικά, αυτό το άθλημα σου προσφέρει αναμνήσεις και τιμές αξέχαστες. Υπήρξαν δύο-τρεις περιπτώσεις με αθλητές που πέταξα νοκ άουτ οι οποίοι μου φίλησαν το χέρι… Απίστευτα πράγματα.
Καλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών;
Ο Μοχάμεντ Άλι,  γιατί πάνω απ’όλα ήταν άνθρωπος… Και στο τέλος μίας σπουδαίας καριέρας αυτό που μένει και θυμούνται όλοι είναι τι άνθρωπος ήσουν και είσαι!
Στα παιδιά σας ποια συμβουλή δίνετε;
Τα τρία δικά μου παιδιά  κι αυτά που είναι στο γυμναστήριο, να ξέρετε ότι δε διαφέρουν… Είναι όλα παιδιά μου! Εγώ τους λέω πως ό,τι κάνουν, το κάνουν πρώτα για την υγεία τους και μετά για όλους τους άλλους… Γι’αυτούς να το κάνουν αυτό που επιλέγουν, αρκεί να το αγαπούν και να μην τους το επιβάλλει κανείς…
Υπάρχει κανείς από τους εν ενεργεία πυγμάχους στη χώρα μας που εκτιμάτε;
Ο Μιχάλης Αρναούτης είναι ένα καταπληκτικό παιδί και μεγάλος μποξέρ! Έχει  έρθει κάποιες φορές  στο σύλλογό μου και τον εκτίμησα άλλες 100 φορές, γιατί ήταν τόσο προσιτός και καλός με τον κόσμο, δεν χάλασε χατίρι σε κανέναν. Μπράβο του που παραμένει άνθρωπος! Δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον η γενιά αυτή του Αρναούτη, του Τιγκράν… Όλα πλέον γίνονται για το χρήμα και την προβολή! Αυτό ονειρεύονται τα νεαρά παιδιά κι είναι ό,τι χειρότερο… αυτό όμως δεν είναι αθλητισμός είναι μάρκετινγκ.
Σας ευχαριστούμε απεριόριστα κύριε Στεφανόπουλε, και κλείνοντας θα θέλαμε μία ευχή και για την δική μας προσπάθεια;
Σας εύχομαι η φλόγα που έχετε στα μάτια σας, να μην σβήσει ποτέ! Και όταν με το καλό πετύχετε το στόχο σας, μην χαρείτε, αλλά βρείτε κάποια ατέλεια, ώστε συνεχώς να κυνηγάτε την τελειότητα, που ποτέ δε θα βρείτε. Μόνο έτσι γίνεσαι καλός και παραμένεις άφθαρτος!