28/03/2024

Χρήστος Πετρούτσος: Η ζωή ενός πραγματικού αγωνιστή!

Το περιμέναμε αρκετό καιρό όπως και όλοι οι αναγνώστες του Fightsports.gr… Να φιλοξενήσουμε, δηλαδή, σε μία συνέντευξη εφ όλης της ύλης τον Έλληνα μαχητή που έζησε το όνειρό του ανάμεσα σε… σαράντα κύματα στην Ολλανδία, τον μαχητή που επέστρεψε στην πατρίδα του και ένα ατύχημα λίγο έλειψε να του στερήσει όλα όσα έχτισε λιθαράκι-λιθαράκι. Κυρίες και κύριοι τα λόγια είναι περιττά, απλά απολαύστε τον συγκλονιστικό Χρήστο Πετρούτσο να μιλάει για όλους και για όλα:

Χρήστο, καλησπέρα και σε ευχαριστούμε θερμά για την τιμή που μας έκανες να μιλήσεις στο fightsports.gr. Πώς ξεκίνησες λοιπόν την πορεία σου στον μαγικό κόσμο των πολεμικών τεχνών;

Γεννήθηκα στην πολύ όμορφη Κάρυστο και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα σε ηλικία 2 ετών. Η πρώτη μου επαφή με τις πολεμικές τέχνες ήταν μέσω του Τζούντο και λίγο αργότερα μεταπήδησα στην πυγμαχία και την ομάδα του Παναθηναϊκού. Προπονητές μου αρχικά ήταν οι κ.κ. Βλασόπουλος και Χαρίσης. Επίσης, ασχολήθηκα με την πάλη και το Thai Boxing, έχοντας δίπλα μου τον Μάριο Μπαρμπάτσα.

Πώς αποφάσισες να φύγεις από την Ελλάδα και να εγκατασταθείς για πολλά χρόνια στην Ολλανδία;

Τη συγκεκριμένη απόφαση την πήρα στα 29 μου χρόνια. Δεν άντεξα από αυτά που συνέβαιναν στην Ελλάδα και εμπόδιζαν έναν αθλητή να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Έπρεπε να συνδυάσεις την αγάπη σου με τον τομέα της επιβίωσης που απαιτούσε να ντυθείς, να τραφείς, να επιβιώσεις με λίγα λόγια. Μία ωραία μέρα λοιπόν πήρα τα πράγματα μου και κυνήγησα το όνειρό μου στην Ολλανδία. Βρήκα κάτι Ολλανδούς σ’ένα event στην Κρήτη και με τη βοήθεια του Μιχάλη Κροκόδειλου μου έγινε η πρόταση δοκιμής.

Ξεκίνησα να προπονούμαι σε ένα όμορφο γυμναστήριο στη χώρα της τουλίπας και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός της καθαριότητας και της όλης οργάνωσης.

Οι διαφορές σε σύγκριση με εδώ ήταν χαώδης;

Φταίει το DNA… Εμείς εδώ δεν θέλουμε να ζούμε στα πλαίσια της πειθαρχίας. Με αυτόν τον τρόπο όμως, δεν μπορείς να πας μπροστά. Όχι μόνο στις πολεμικές τέχνες… Στην Ελλάδα γενικά σε όλα τα αθλήματα το ίδιο συμβαίνει. Η πατρίδα μας έχει πολλά ταλέντα, αλλά δυστυχώς μέχρι εκεί φτάνουν στο… ταλέντο. Έχουμε ελάχιστους αθλητές που έφυγαν έξω για να καταλάβουν την πραγματικότητα. Έχουμε κι άλλους που ζουν μέσα στην ημιμάθεια, δεν έχουν σωστούς δασκάλους και δάσκαλοι χωρίς αγώνες δεν ξέρουν πως νιώθει πραγματικά ο μαχητής.

Υπάρχουν νεαροί αθλητές τους οποίους ξεχωρίζεις;

Ξεχωρίζω τον Θανάση Dragnev που είναι ένα ιδιαίτερα πειθαρχημένο παιδί. Έχει θέληση γι’αυτό που κάνει, πράγμα που λειτουργεί για μένα σαν… κλειδί ώστε να ασχοληθώ μαζί του. Παλεύει σε όλες τις μάχες και όπου γίνονται αγώνες θα παίξουμε! Ο Θανάσης είναι ένας άντρα που για την οικογένειά του αποτελεί τον γιο, τον πατέρα κι αυτόν που εργάζεται και βρίσκει πάντα χρόνο να προπονηθεί και να ζήσει αυτό που αγαπάει. Υπάρχουν ικανά παιδιά στο χώρο μας όπως ο Μιχαλόπουλος, ο Γκίκας, ο Κελέκης και η Λιναρδάτου όπως και πολλοί άλλοι!

Εσύ τι χαρακτήρας ήσουν στις προπονήσεις σου στην Ολλανδία;

Όταν πήγα στο Mike’s Gym περνούσα οκτώ ώρες στο γυμναστήριο κάνοντας προπόνηση με μεγάλους αθλητές όπως ο Badr Hari, o Melvin Manhoef, Murthel Groenhart και τον Joeri Mes Φυσικά εκεί ήταν και ο Mike, o πρωταθλητής των πρωταθλητών που μου έμαθε πολλά πράγματα… Ήμουν ιδιαίτερα πειθαρχημένος. Η αναγνώριση αργεί να έρθει κι έως ότου να έρθει οφείλεις να θυσιάζεις πράγματα. Ξεκίνησα εκεί από το -10 ούτε καν από το 0. Φεύγοντας, είχα κάποια χρήματα μαζί μου, αλλά τελείωσαν όπως ήταν λογικό. Έμενα σε ξενοδοχείο και αναγκάστηκα να φύγω κι έτσι έμενα σε συναθλητές μου και πάλι όμως για λίγες μέρες, καθώς δεν μπορούσα παραπάνω. Στην τελική είχα βρει ένα κοινόβιο, αλλά εκεί μέσα μου έλειπε η απαραίτητη ηρεμία. Βρήκα δουλειά για να μην σταματήσω την πορεία μου στο όνειρο… Η δουλειά δεν ήταν και πλέον καλύτερη, αφού αφορούσε τον τομέα των… σκουπιδιών. Σηκωνόμουν το πρωί και πήγαινα με το ποδήλατο, ώστε να πάρω το καραβάκι για να περάσω απέναντι στη δουλειά μου. Πολλές φορές αναρωτιόμουν τι κάνω εδώ και τι ήθελα, αλλά έτσι προσπαθούσα να δώσω κίνητρο στη ζωή μου. Έκανα κι άλλες δουλειές σε καφετέριες, μαγαζιά, supermarket… Δεν υπήρχε άλλος τρόπος… Μαγείρευα μια κατσαρόλα ρύζι για όλη την εβδομάδα και περνούσα έτσι. Θυμάμαι μια μέρα μετά από αγώνα που είχα τραυματίσει τόσο άσχημα το πόδι μου και λόγω ακινησίας ήμουν… κλειδωμένος μέσα σε ένα κοντέινερ… πάγκο κι ούτε τουαλέτα δεν μπορούσα να πάω. Δεν τα παράτησα όμως ποτέ… Είχα στόχο!

Πώς σε αντιμετώπιζαν στο γυμναστήριο;

Στο gym ήμουν παράδειγμα για πολλούς καθώς ξενιτεύτηκα από την χώρα μου και εκεί αυτό το εκτιμούσαν, δίνοντάς μου κουράγιο να συνεχίσω. Δόξα το Θεό που μπορούσα και βρισκόμουν πάντα στα περισσότερα event κι όχι μόνο σαν μαχητής, αλλά και στις γωνίες των αθλητών. Δούλεψα και νύχτα, αλλά απείχα από τις φασαρίες, αφού κάτι τέτοιο θα μου κόστιζε αν έμπλεκα. Διάλεγα πάντα το διάλογο. Η Ολλανδία δεν είναι η κατάλληλη για να οξύνεις τα πνεύματα… Είναι όλα θέμα σεβασμού.

Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για τον Badr Hari τον οποίο γνώρισες από κοντά και πλέον από ένας κορυφαίος αθλητής που ήταν ταλαιπωρείται με το νόμο;

Τον Badr τον γνωρίζω από πολύ μικρό… Φαινόταν ότι θα πάει ψηλά γιατί δεν φοβόταν και δεν φοβάται τίποτα! Έχει πολεμικό χαρακτήρα και υπερβολικά εκτιμημένη αυτοπεποίθηση… Όλα αυτά μαζί τον έκαναν να τρέχει και να μπλέκει με τις αστυνομίες. Τον βοήθησε που μπήκε στο Mike’s Gym το γυμναστήριο των πρωταθλητών. Το σπορ μας θέλει αλητεία όχι όμως του στυλ βγαίνω έξω και κοπανάω κόσμο… αβέρτα. Μέσα στο ρινγκ είναι να μην τα παρατάς ποτέ, πόσο μάλλον στη ζωή!

Πώς αποφάσισες να επιστρέψεις πίσω στην πατρίδα;

Κουράστηκα… Εννέα χρόνια ήταν πολλά! Ήθελα πολύ να αναπτύξω τα ΜΜΑ στην Ελλάδα. Δυστυχώς ακόμη και μέχρι σήμερα το έδαφος μόνο πρόσφορο δεν είναι…

Χρήστο, οι εκτός γυμναστηρίου Ολλανδοί πώς σε υποδέχθηκαν;

Οι έξω μια χαρά αυτοί του γυμναστηρίου όχι και τόσο… Πολλές φυλές μαζεμένες σε ένα χώρο είναι δύσκολο να συνυπάρξουν. Τσακώνονται, ζηλεύουν ακόμη και σφάζουν ο ένας τον άλλο… Θυμάμαι μάλιστα και από προσωπική μου εμπειρία, πριν από έναν αγώνα με Τούρκο αντίπαλο μου που ένας συναθλητής μου από υπέρτατο εγωισμό μου έσπασε το σαγόνι, βγάζοντας γόνατο σε ένα σημείο που δεν χρειαζόταν. Έτρωγα με καλαμάκι πολλές μέρες…

Υπάρχει κάποιος αθλητής για τον οποίο θεωρείς ότι ακολούθησε παρόμοια ζωή με εσένα;

Ο Αρναούτης είναι άξιος συγχαρητηρίων… Έφυγε μικρός σε ηλικία και ολομόναχος στο εξωτερικό. Τα κατάφερε και μπράβο του. Έτσι, με πλησίασαν κι εμένα πολλά παιδιά για να τους βοηθήσω να βγουν έξω, αλλά μόλις έκαναν το βήμα αμέσως επέστρεφαν πίσω, καθώς δεν άντεχαν την πίεση. Δεν τους παίρνω πλέον στα σοβαρά…

Είχες ένα ατύχημα τον περασμένο Απρίλιο που μας αναστάτωσε όλους! Πώς το ξεπέρασες και ποιοι σε στήριξαν;

Ναι, είχα ένα αυτοκινητιστικό  ατύχημα τον περασμένο Απρίλιο. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι πέρασε όλοι μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου τη στιγμή του ατυχήματος. Πίστεψα πως χάθηκαν όλα εκείνη τη στιγμή και στεναχωρήθηκα απίστευτα… Είχα συντριπτικά κατάγματα και στα δύο πόδια και ολικό κάταγμα σφηρού.  Ήρθε κόσμος να με δει και τον ευχαριστώ πολύ. Οι πραγματικοί φίλοι φάνηκαν τότε! Και ο Θανάσης ας πούμε ήταν ένας απ’αυτούς… Με βοήθησε τη δυσκολότερη στιγμή και τώρα τον βοηθάω εγώ και θα συνεχίσω να το κάνω έως ότου πετύχουμε το στόχο μας, άλλωστε sky is the limit…