Πριν λίγους μήνες είχαμε την χαρά να δούμε έναν Έλληνα μαχητή, τον Ανδρέα Μιχαηλίδη, που έχτισε την καριέρα του στην Ελλάδα, να μπαίνει στο κλουβί του Bellator, της νούμερο 2 διοργάνωσης στον κόσμο. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό για την πολύπαθη αλλά ταλαντούχα ελληνική ΜΜΑ σκηνή, μόλις χτες μάθατε πρώτοι από το fightsports, ότι ο Τόνυ Χριστοδούλου υπέγραψε με την κορυφαία ΜΜΑ διοργάνωση στον κόσμο, το UFC, για να εμφανιστεί στο event του στη Σουηδία σε 3 βδομάδες περίπου. Αν δεν είναι αυτή η είδηση της χρονιάς στα μαχητικά αθλήματα δεν ξέρω ποιά είναι. Από τις εποχές του Μιχάλη Ζαμπίδη και του Πάρη Βασιλικού στο Κ-1, και του Μιχάλη Αρναούτη στις ΗΠΑ, έχουμε να δούμε Έλληνα μαχητή να μπαίνει στο κορυφαίο επίπεδο του αντίστοιχου μαχητικού σπορ (επαγγελματικού γιατί στα ερασιτεχνικά έχουμε πολλούς).
Η επιτυχία του Τόνυ αλλά και του Ανδρέα είναι μια απόδειξη του εγχώριου ταλέντου αφού οι δύο τους ανήκουν στην γενιά του 2011, όπως τους αποκαλώ, μαζί με τον Νίκο Σοκώλη, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, είχε και έχει ακόμη τα φόντα να βρεθεί εκεί ψηλά αν το κυνηγήσει, που σε GFC και EFL ηγήθηκαν της πρώτης έκρηξης του αθλήματος στην χώρα.
Ήταν τότε που ξεκίνησα ταπεινά ένα μικρό Blog στο wordpress με τίτλο mmafight και η πρώτη μου συνέντευξή ήταν με τον Τόνυ Χριστοδούλου. Από τότε τον έχω γνωρίσει αρκετά καλά για να ξέρω ότι είναι πιο δουλευταράς μαχητής που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν είναι μόνο ο κόπος και ο ιδρώτας που ρίχνει στις προπονήσεις , αυτό το κάνουν και άλλοι, αλλά η συγκέντρωση στο στόχο του και η επιμονή να τα καταφέρει και να κάνει ότι χρειαστεί. Αφήστε τις ΗΠΑ και ότι έχει κάνει εκεί. Ποιός έχει φτάσει να παίξει ΜΜΑ στο Equador, παίζοντας ξύλο με αστυνομικούς που τον απειλούσαν στους δρόμους; Ποιός έχει γυρίσει τη μισή Ασία για να διδάξει και να διδαχθεί και να βρεί μια ευκαιρία στο UFC που πάντα ήταν ο μοναδικός του στόχος και για το οποίος έχει ρίξει χυλόπιτες σε άλλες γνωστές διοργανώσεις.
Το ξαναλέω, η υπογραφή του Τόνυ στο UFC και ειδικά αν καταφέρει να κάνει την καριέρα που θέλει εκεί, είναι χρυσός για τις Ελληνικές ΜΜΑ και τους ανερχόμενους μαχητές που θα έχουν όχι μόνο ένα παράδειγμα στο πρόσωπό του αλλά θα βρουν μπροστά τους και ένα μονοπάτι να ακολουθήσουν και αυτοί, ένα μονοπάτι που το έχτισε βήμα βήμα ο Τόνυ και που μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε. Το ίδιο ισχύει και για τον Ανδρέα και το Bellator.
Όποιος θέλει να είναι πρώτος στο χωριό μπορεί να μείνει εδώ. Όποιος θέλει να μπει στο αυθεντικό οκτάγωνο τώρα μπορεί να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του και να μην το βλέπει σαν μακρινό όνειρο. Απλά θέλει προσπάθεια και επιμονή όσο δεν πάει γιατί και οι Ζαμπίδης/Αρναούτης έδειξαν το παράδειγμα αλλά δεν βλέπω πολλούς να το ακολουθούν.
Μακάρι και οι δύο αθλητές να κάνουν καριέρα στις ΜΜΑ και έχουμε πολλά να δούμε και να πούμε. Για την ώρα διαβάστε το συγκινητικό μήνυμα του Τόνυ:
«Για να είμαι ειλικρινής δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να περιγράψουν πως νοιώθω τώρα. Γι’ αυτούς που με ξέρουν πραγματικά, ξέρετε τι έχω περάσει για να φτάσω σε αυτό το σημείο. Θυσίασα ότι μπορείτε να φανταστείτε και ξεπέρασα δύσκολες και συναισθηματικές στιγμές. Έχω απορρίψει δουλειές διδασκαλίας σε πανέμορφα μέρη για να συνεχίσω το όνειρό μου.
Μου έχουν πει 100 φορές ότι μπορεί να μην είναι γραφτό μου και πως είμαι έξυπνο παιδί και μπορώ να κάνω περισσότερα με την ζωή μου. Μου έχουν πει ότι είμαι χοντρός, ότι δεν ήμουν ποτέ αθλητής, πολύ άγαρμπος και άλλα πολλά που προτιμώ να μην τα θυμάμαι. Οι λίγοι άνθρωποι που πίστεψαν σε εμένα στις πιο σκοτεινές στιγμές μου με βοήθησαν να συνεχίσουν με ακλόνητη πίστη. Δεν μπορώ να κατονομάσω τους πάντες γιατί μέσα από τα ταξίδια μου γνώρισα πολλούς, αλλά θα κατονομάσω λίγους.
Πρώτα από όλα την μητέρα μου που μου είπε ότι μπορούσα να γίνω ότι ήθελα να γίνω και το εννοούσε. Έμεινε δίπλα μου στα καλά και στα κακά, ενώ περνούσε τους δικούς της προσωπικούς δαίμονες. Βλέποντας το κουράγιο της και την θέλησή της έμαθα να μην τα παρατώ. Είχα τον νονό μου και την νονά μου που με κράτησαν και με υποστήριξαν με κάθε πιθανό τρόπο. Χωρίς αυτούς δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα είχα καταφέρει να ανεβάσω τον εαυτό μου. Φυσικά, τον μέντορά μου και προπονητή Dino Spencer που είδε ένα χοντρό παιδί από την Ελλάδα και πίστεψε σε εμένα, με υποστήριξε, με έμαθε να είναι αυτός που είμαι σήμερα, μου συμπεριφέρθηκε σαν οικογένεια και έκανε περισσότερα από ότι θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει. Τον Lazar Stojadinovic που είναι σαν αδερφός σε εμένα. Τα περάσαμε όλα μαζί και ακουμπήσαμε ο ένας πάνω στον άλλον όταν είχαμε ανάγκη. Τον θείο μου και την θεία μου στη Σαντορίνη που με υποστήριξαν και μου έδωσαν ασφαλές καταφύγιο. Τα ξαδέρφια μου που είναι στη γωνία μου, γελάνε, κλαίνε και με σηκώνουν όταν το έχω ανάγκη. Οι ατέλειωτες προσευχές της γιαγιάς μου και η εμψύχωση της. Και όλους τους φίλους μου που μου συμπεριφέρθηκαν το ίδιο, είτε έχανα, είτε κέρδιζα, είτε είχα λεφτά, είτε όχι. Σας αγαπώ όλους, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν πιθανό χωρίς εσάς. «
