Αν υπάρχει ένας μαχητής στην ιστορία του UFC που ο Conor McGregor φαίνεται να βαδίζει στα χνάρια του, αυτός δεν είναι άλλος από τον Anderson Silva, τον βραζιλιάνο πρώην Middleweight πρωταθλητή που θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος στην ιστορία του UFC.
Το ξέρω ότι κάποιοι θα σπεύσουν αμέσως να μου πουν ότι ο Anderson Silva δεν έβγαζε τα λεφτά του Conor και δεν ήταν τόσο διάσημος και ενώ έχουν δίκαιο, δεν είναι αυτή η πραγματική απόδειξη της ικανότητας ενός μαχητή (αν ήταν ο Mighty Mouse θα έβγαζε δις). Εξάλλου ο Anderson Silva ήταν στην εποχή του ο πιο ακριβοπληρωμένος. Είχε γίνει και meme η δήλωση του Dana White όταν ο Machida ζήτησε πολλά λεφτά ότι ήθελε «Anderson Silva money» .
.
Αλλά όσο περισσότερο εξετάζω τις καριέρες και των δύο αλλά και το στυλ τους μέσα στο οκτάγωνο, τόσες περισσότερες ομοιότητες βλέπω.
Ο Anderson Silva ήρθε στο UFC ως ένας ταλαντούχος striker και μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση που έπρεπε όμως να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει τα ίδια στο UFC. Kάπως όπως και ο Conor. Στον πρώτο του αγώνα αντιμετώπισε τον βετεράνο του UFC και γενικά σκληροτράχηλο μαχητή Chris Leben, ο οποίος έταξε στον κόσμο να τον στείλει πίσω στην Ιαπωνία να παίζει με τους B class μαχητές.
Μπορεί να μας κάνει εντύπωση τώρα αλλά τότε ο Leben ήταν για κάποιους το φαβορί απέναντι στον Silva. Τελικό αποτέλεσμα;
H νίκη του ήταν τόσο εντυπωσιακή που αρκετός κόσμος ζήτησε από τον White να τον βάλει να παίξει με τον τότε πρωταθλητή Rich Franklin, o οποίος είχε χάσει μόνο μια φορά σε 23 μάχες (από τον άγνωστο τότε Machida), είχε ένα σερί 8-0 και θεωρούταν από τους οπαδούς του UFC ως ένας πλήρης μαχητής.
Ο Dana White μυρίστηκε το ενδιαφέρον του κόσμου και έριξε τον Silva στην μάχη τίτλου μόλις στην 2η του εμφάνιση στο UFC. Πολλοί οπαδοί τότε διαμαρτυρήθηκαν και θεώρησαν ότι καλός striker o Silva αλλά δεν είχε καμία ελπίδα απέναντι στον πλήρη Franklin που ήταν άλλο επίπεδο.
Στην μάχη ο Silva τον διέλυσε …δύο φορές. Μάλιστα την 2η φορά ο Franklin ήταν εμφανέστατα βελτιωμένος και είχε δουλέψει κάποια πράγματα, αλλά μέσα στο κλουβί ο Silva ανέβασε αυτόματα level σε supersayan και τον τελείωσε εύκολα.
.
Από εκεί ξεκίνησε μια τεράστια καριέρα με 17 σερί νίκες για 6 χρόνια, 11 υπερασπίσεις της ζώνης του, 3 μάχες στην παραπάνω κατηγορία- Οι δύο απέναντι σε μαχητές που ήταν ντοπαρισμένοι (τους διέλυσε) και η άλλη απέναντι στον Forest Griffin που μόλις είχε χάσει την ζώνη του πρωταθλητή από τον Rashad Evans. Τι έκανε στον Griffin;
Και οι δύο τους λοιπόν ήρθαν με προοπτικές στο UFC, έχοντας διακριθεί εκτός αυτού, βρήκαν οπαδούς αλλά αμφισβητήθηκαν από τους πιο Hardcore fans. Ο Anderson κάποια στιγμή τους κέρδισε, ο Conor αν συνεχίσει έτσι σίγουρα θα το επιτύχει και αυτός.
Μάλιστα ο Anderson παρά τις μεγάλες επιτυχίες και τους πολλούς οπαδούς, είχε και πολύ κόσμο που τον αντιπαθούσε και αυτό άλλαξε μόνο όταν αντιμετώπισε τον Sonnen που ήταν ο «superκακός» χαρακτήρας και έδωσε τον ρόλο του καλού στον Anderson. Σχεδόν σε κάθε νέα υπεράσπιση της ζώνης του, ο νέος αντίπαλος/διεκδικητής ήταν αυτός που είχε ακριβώς τα εφόδια για να τον εκθρονίσει. Και όταν έχανε αυτός, μετά ερχόταν νέος που είχε το στυλ να τον εκθρονίσει… κοκ.
.
Κόντρα στην κόντρα
Και οι δύο τους είναι εξαιρετικοί Strikers και συγκεκριμένα Counterstrikers. Προτιμούν δηλαδή να περιμένουν ή να «αναγκάζουν» τον αντίπαλο να επιτεθεί, ώστε να τον κοντράρουν. Από ανάγκη και οι δύο έχουν μάθει να πιέζουν και οι ίδιοι όταν χρειαστεί, ίσως λιγο καλύτερα ο Βραζιλιάνος αλλά είναι σίγουρα καλύτεροι στην κόντρα.
Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι, και ο Anderson και ο Conor έχουν μια απαράμιλλη ικανότητα να θολώνουν το μυαλό των αντιπάλων, οι οποίοι όταν μπαίνουν μέσα στο κλουβι μαζί τους, ξεχνάνε το πλάνο τους, παρασύρονται στον ρυθμό του αντιπάλου και, συνήθως, καταλήγουν να χάνουν.
Μεγάλο ρόλο σε αυτή την ικανότητα και των δύο παίζει φυσικά η υψηλή τεχνική τους στο striking που σε συνδυασμό με το ότι είναι αριστερόχειρες κάνει πραγματικά δύσκολο να προετοιμαστεί ο αντίπαλος γι’ αυτούς.
Επίσης, και οι δύο απολαμβάνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στο reach, στο μάκρος δηλαδή των χεριών τους, που για τεχνίτες strikers που παίζουν κόντρα είναι προσόν λουκούμι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Anderson όταν συνάντησε τον πιο μακρύ Weidman έχασε με ΚΟ ενώ ο Conor έχασε από τον πιο μακρύ Diaz.
.
Όμως το μεγαλύτερο ρολο στην επιχείρηση θολώματος του μυαλού του αντιπάλου παίζουν τα mind games, τα παιχνίδια του μυαλού δηλαδή. Εδώ ενώ διαφέρουν στην εκτέλεση, στο αποτέλεσμα και οι δύο τους είναι που βρίσκουν την περισσότερη επιτυχία.
Από την μία ο Conor κάνει όλα του τα παιχνίδια έξω από το κλουβί. Η φασαρίες, οι τσακωμοί, οι καρέκλες, τα media που βρίσκονται παντού, οι Ιρλανδοί που σε πικάρουν και σε βρίζουν όπου βρεθείς, οι προσβολές και οι κοροϊδίες σιγά σιγά τρώνε την ψυχολογία και του πιο έμπειρου μαχητή και όταν αυτός μπει μέσα και νιώσει τον αντίπαλο ότι δεν μοιάζει με τους προηγούμενους, τότε παρασύρεται στον ιστό του και χάνει. Εξαίρεση και για τους δυο από τη μία ο αναίσθητος Diaz από την άλλη ο ακόμη καλύτερος master της ψυχολογίας Chael Sonnen.
Από την άλλη ο Anderson Silva κάνει όλο του το παιχνίδι μέσα στο κλουβί. Χέρια χαμηλωμένα υπεροπτικά (το έκανε για πρώτη φορά και ο Conor με τον Alvarez), δήθεν χαλαρή και ευάλωτη στάση, προκλητικά παιχνιδάκια και χειρονομίες, όλα στο πνεύμα του να ταράξουν τον αντίπαλο, να τον βγάλουν από την αυτοσυγκέντρωση του και να τον κάνουν να παίξει το δικό του παιχνίδι.
πχ:
.
O παραπάνω αγώνας με τον Maia είναι εξαιρετικό παράδειγμα. Με τα τερτίπια του ο Silva τον έβγαλε εκτός παιχνιδιού και όταν ξύπνησε ο Maia στο τέλος του 5ου γύρου και είχε κάποια επιτυχία με το Striking του (!!!), όλα ήταν αργά. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση ο Silva είπε και κάποια πράγματα εκτός κλουβιού λόγω Βραζιλιάνικης κόντρας.
Αυτή είναι μια τακτική (γιατί τακτική είναι αν δείτε τα embedded μόλις πέφτουν οι κάμερες ο Conor είναι πολύ πιο χαλαρός) που είναι υψηλού ρίσκου – υψηλής απόδοσης.
Υψηλό ρίσκο γιατί αν κάτι πάει στραβά, κάποιος δεν μασήσει, τότε τα κενά του Conor τώρα ή του Anderson παλιότερα γίνονται αμέσως φανερά.
Αυτό έγινε στην πρώτη μάχη με τον Diaz, όπου ο Conor είδε ξαφνικά να μην πιάνει η γνωστή τακτική, ξόδεψε τις δυνάμεις του και έκανε λάθος επιλογή με το takedown και το πλήρωσε. Θα μπορούσε να το πληρώσει και στη δεύτερη μάχη αλλά εκεί έχοντας την εμπειρία της πρώτης, ανέβηκε στο ποδήλατο του, κατάπιε τον εγωισμό του και έτρεξε όσο χρειαζόταν για να μην τον μπλοκάρει πάλι ο περιορισμένης κινητικότητας Nate Diaz.
Έτσι το πλήρωσε και ο Anderson με τον Weidman. Ο Αμερικάνος δεν μάσησε, κράτησε την τακτική του παρά τις προκλήσεις του Silva και εκμεταλλεύτηκε το λάθος του για να πάρει την νίκη με ΚΟ.
Πολύ καλή εξήγηση για αυτή την ικανότητα του Silva να θολώνει τους αντιπάλους δίνει και το πιο γνωστό του θύμα ο Forrest Griffin εξηγώντας την ήττα σε ραδιοφωνική εκπομπή. Ανάμεσα στο χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του μας λέει ουσιαστικά πως ο Silva τον έκανε να σκέφτεται τα τελείως λάθος πράγματα. Ο Griffin έγινε πρωταθλητής παρά τις περιορισμένες ικανότητες, γιατί ήξερε να παίζει στις δυνάμεις του, μπορούσε να κάνει λίγο από ολα και είχε καλά Low kicks. Με τον Silva όμως προσπάθησε να ανταλλάξει μπουνιές με τον καλύτερο striker στο UFC.
Στις διαφορές τώρα μεταξύ τους, ο Anderson είχε μεγαλύτερο οπλοστάσιο και έπαιζε κυρίως με το ένστικτο του γι’ αυτό και ήταν πολύ απρόβλεπτος. Ο Conor από την άλλη έχει λιγότερα όπλα αλλά τα έχει ακονίσει στον υπερθετικό βαθμό και ενώ είναι πιο προβλέψιμος, είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει που δεν έχει βρεθεί κάποιος ακόμη να το αντιμετωπίσει (πλην Diaz την πρώτη φορά).
.
Ο σπουδαιότερος όλων των εποχών και ο Conor McGregor
Με την σπουδαία νίκη του επί του Eddie Alvarez ο Conor McGregor έγινε ο πρώτος μαχητής στην ιστορία του UFC που παίρνει ταυτόχρονα δύο ζώνες σε δύο διαφορετικές κατηγορίες. Άλλοι παλιότερα (Bj Penn και Randy Couture πχ) έχουν πάρει 2 ζώνες 2 διαφορετικές κατηγορίες αλλά όχι ταυτόχρονα ενώ ο Dan Henderson το έκανε, αλλά στο PRIDE. Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε την επιτυχία του Conor, κάνεις άλλος στο παρελθόν που μπορεί να ήθελε να κάνει το ίδιο δεν έτυχε τόσο ευνοϊκής μεταχείρισης από το UFC. O Aldo ήταν χρόνια πρωταθλητής στα 66 κιλά και ενώ ήθελε το UFC δεν τον άφηνε να παίξει για την ζώνη στα 70 κρατώντας και αυτή στα 66, έπρεπε πρώτα να αφήσει την παλιά ζώνη. Φυσικά αν ζητούσαν το ίδιο από τον Conor και αυτός πάλι έβγαζε ΚΟ τον Alvarez δεν θα ήταν λιγότερη η επιτυχία του απλά δεν θα είχε αυτή την ιστορικότητα που έχει τώρα και που το επέτρεψε το UFC λόγω της εμπορικότητας του Conor.
Όπως και να έχει όμως ο Conor κατάφερε και έγραψε ιστορία και όπως σωστά είπε ένας φίλος στα σχόλια μπαίνει σιγά σιγά στην συζήτηση για τον Κορυφαίο όλων των εποχών μαζί με τους Mighty Mouse και Jon Jones, και τους Silva και GSP που βρίσκονται αρκετά ψηλότερα στην συζήτηση.
Βλέπεται, στο ΜΜΑ και στα άλλα μαχητικά, ενώ το να πάρεις μια ζώνη είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό που θεωρείται ακόμη πιο δύσκολο είναι να την κρατήσεις για καιρό, να την υπερασπιστείς δηλαδή. Να δείξεις διάρκεια. Όσο πιο πολλές υπερασπίσεις τόσο καλύτερα.
Παράδειγμα #1: Η Ronda Rousey. Πόσο εύκολα την κέρδισε η Holm και πόσο εντυπωσιακά και από τότε έχει χάσει 2 σερι φορές. Δεν θα είναι ποτέ σε σπουδαιότητα πάνω από την Ronda γιατί δεν είχε διάρκεια. Ούτε η Tate θα είναι πάνω από την Ronda.
Παράδειγμα #2: Lyoto Machida, o αγαπημένος μου μαχητής. Ήρθε στο UFC αήττητος και τα σάρωσε όλα βγάζοντας ΚΟ τον επίσης αήττητο Rashad για να πάρει την ζώνη με τον Rogan να φωνάζει «This is the Machida ERA» η εποχή του Machida δηλαδή. Μετά έχασε απο τον Shogun και απο τον Rampage και μετά από τον Weidman στην παρακάτω κατηγορία. Ενώ είχε παρόλα αυτά μια εξαιρετική καριέρα δεν θα τον βάλει κανείς στην σπουδαιότητα πάνω απο τον Liddell ή τον Couture ας πούμε…και ας τον έβγαλε νοκ άουτ εντυπωσιακά. Γιατί δεν είχε, στο UFC, την διάρκεια στην κορυφή.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα καταφέρει ο Conor να έχει και την απαραίτητη διάρκεια ώστε να φτάσει και να ξεπεράσει τα ιερά τέρατα των GSP και Silva αλλά αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Το σίγουρο είναι ότι βρίσκεται σε πολύ καλό μονοπάτι.. όμοιο με αυτό που χρόνια πριν πάτησε με μεγάλη επιτυχία και η «αράχνη».
