Ανησυχητικά είναι τα σχόλια του βετεράνου του UFC Krzysztof Soszynski για τα… κουσούρια που του άφησαν μόνιμα οι ΜΜΑ και τόσα χρόνια ενασχόλησης μαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι είναι ακόμη νέο το άθλημα και δεν έχουμε πολλούς βετεράνους που θα μας δώσουν έγκυρα στοιχεία αλλά υπάρχουν όλο και περισσότερα τέτοια παραδείγματα και είναι σίγουρο ότι υπάρχουν και άλλοι που ίσως να μην μιλάνε δημόσια. Πρέπει να γίνουν μελέτες και πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να μην αγνοούν τέτοια θέματα. Γιατί αν ο συγκεκριμένος απέκτησε σοβαρά προβλήματα παίζοντας στο UFC, την κορυφαία διοργάνωση σε όλα τα επίπεδα, φανταστείτε τι γίνεται σε μικρότερες διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με πολλούς αθλητές και προπονητές, τα προβλήματα δεν προκύπτουν τόσο από τους αγώνες αλλά από την προετοιμασία,» όπου σε μεγάλο βαθμό κυριαρχεί ακόμη μια «gung ho» σκληρή και αντιεπιστημονική μαχητική νοοτροπία με τους μαχητές να κάνουν πολύ τακτικά sparring σχεδόν στο 100% και δεν δίνουν σημασία στα χτυπήματα που δέχονται εκεί ακόμη και αν είναι σοβαρά. Μπορεί κάποιος να δεχθεί ένα knock out στην προπόνηση και να χαλαρώσει 15 λεπτά και μετά να συνεχίσει το sparring κάτι που είναι εγκληματικό για την υγεία του…
Ο Soszynski είπε ότι τα προβλήματα ξεκίνησαν μετά την τελευταία του μάχη στο UFC αλλά ήταν στην προπόνηση μετά που ένοιωσε τα χειρότερα και αποφάσισε να κόψει μαχαίρι τους αγώνες.
«Δεν αγωνίζομαι πια» είπε. «Ο τελευταίος μου αγώνας στο UFC τον Δεκέμβρη του 2011 ήταν η πρώτη μου φορά που βγήκα κυριολεκτικά Νοκ Άουτ ξερός. Το μυαλό μου δεν επέστρεψε για περίπου 40 λεπτά μετά την μάχη. Η πρώτη μου προπόνηση μετά τον αγώνα, είχε λίγο sparring με έναν πολύ ελαφρύτερο αθλητή και όταν με πέτυχε μία φορά στο σαγόνι ο εγκέφαλός που κυριολεκτικά μου είπε: ΟΧΙ ΑΛΛΟ. Ξεχνάω πράγματα. Ξεχνάω τις λέξεις μου. Μπερδεύω συχνά πράγματα. Ακόμη και το να μετρήσω αντίστροφα από το 20 μέχρι το 10 ήταν δύσκολο. Δεν χειροτερεύει η κατάσταση αλλά δεν γίνεται και καλύτερα. Είναι ένα από αυτά τα πράγματα που πρέπει να μάθω να ζω μαζί τους όλη μου την ζωή. Είναι άσχημο γιατί παίρνεις όλα αυτά τα «μικρά» πράγματα ως δεδομένα»
Πριν λίγους μήνες ένας ακόμη βετεράνος του UFC, ο Matt Danzig αποσύρθηκε για τους ίδιους λόγους και οι δηλώσεις του ήταν στο ίδιο πνεύμα.
«Το πρώτο σημάδι για την υγεία μου ήρθε πέρυσι όταν δέχθηκα μια σειρά διασείσεων στην προπόνηση που με οδήγησαν στην πρώτη μου ήττα με ΝΟΚ ΑΟΥΤ στην καριέρα μου. Από τότε η ικανότητα μου να δέχομαι δυνατά χτυπήματα στην προπόνηση μειώθηκε σημαντικά. Μετά από 14 χρόνια όπου άντεχα όλα τα χτυπήματα σαν πρωταθλητής ξαφνικά ο εγκέφαλος μου, μου είπε ΟΧΙ ΑΛΛΟ. Δεν ήμουν ποτέ ο μαχητής που έκανε χαζά σκληρές προπονήσεις αλλά στο sparring πάντα έδινα το 100%. Πραγματικά πιστεύω ότι η ζημιά έγινε τα τελευταία 10 χρόνια μέσα στο γυμναστήρια στα εκατοντάδες δυνατά sparring που έκανα για να μπορώ να πω ότι έκανα το καθήκον μου στην προπόνηση σαν μαχητής».
Διαβάστε εδώ όλη του την ανακοίνωση, έχει ενδιαφέρον ειδικά για μαχητές-προπονητές.
Ακόμη πιο ανησυχητική ήταν η απόσυρση του νεαρού μαχητή του UFC, Nick Dennis ο οποίος πριν αφοσιωθεί στις ΜΜΑ ήταν υποψήφιος διδακτορικού στην βιοχημεία. Το 2009 υπέστη την μοναδική ήταν με ΚΟ στην καριέρα του και έχοντας κάποια συμπτώματα αποφάσισε να ερευνήσει το θέμα και να αποσυρθεί την επόμενη φορά που θα έχανε με ΚΟ. Αυτή δεν ήρθε ποτέ αλλά ο 29χρονος μαχητής αποσύρθηκε μιας και άρχισε να ανησυχεί για την ζημιά που δεχόταν στις προπονήσεις.
«Πρόσεξα ότι όταν δεχόμουν κάποιο χτύπημα, με ζάλιζε όλο και περισσότερο. Όταν ξεκίνησα να κάνω sparring άντεχα τα χτυπήματα χωρίς κανένα πρόβλημα»
To κύριο ζήτημα που θίγουν οι περισσότεροι είναι εμφανές και αφορά την προπονητική συμπεριφορά τους, όπου το «μαχητής», έμπαινε πριν το «αθλητής». Οι περισσότεροι ΜΜΑ και όχι μόνο, μαχητές είναι πολύ αποφασισμένοι άνθρωποι που αγαπάνε αυτό που κάνουν τόσο που θα το έκαναν ακόμη και αν δεν έβγαζαν λεφτά. Μέσα σε αυτή τη νοοτροπία, το sparring στις προπονήσεις φαίνεται να είναι τις περισσότερες φορές πιο σκληρό από τις ίδιες τις μάχες με τους μαχητέςνα αγνοούν τις διαταγές των αθλητικών επιτροπών που τους θέλουν εκτός προπονήσεων για κάποιο χρονικό διάστημα μετά από 1 ΚΟ. Εξάλλου, αν στους αγώνες υπάρχουν και αυτές οι επιτροπές ώστε να ελέγξουν και να «διατάξουν» κάποιον να απέχει από τις προπονήσεις αν δεχθεί κάποιο ΚΟ, στο γυμναστήριο δεν βρίσκονται ποτέ και οι ίδιοι οι προπονητές και αθλητές σε μεγάλο βαθμό απλά σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν.
Ένας από τους σπουδαιότερους θρύλους του αθλήματος, ο Chuck Liddell είχε μια ανάλογη εμπειρία πριν την απόσυρσή του (με το ζόρι από τον Dana White…). Ήταν γνωστός στην καριέρα του για το ανθεκτικό σαγόνι όμως ξαφνικά άρχισε να «πέφτει» με το παραμικρό, κλείνοντας την καριέρα του με 3 σερί ΚΟ… Πριν λίγες μέρες ο προπονητής του John Hackleman έθιξε το ίδιο θέμα:
«H επαναληπτική προπόνηση συγκεκριμένων τεχνικών (Drilling) είναι κάτι που υιοθέτησα αργότερα. ξεκίνησα με έμφαση στο sparring ξανά και ξανά γιατί ήμουν τις παλιάς σχολής. Το να δέχομαι χτυπήματα συνέχεια και για τόσα χρόνια χωρίς να έχω σήμερα πρόβλημα νοιώθω τόσο τυχερός που δεν μπορώ να στο περιγράψω. Δεν χρειάζεται να κάνεις sparring όλη την ώρα. Μπορείς να επαναλαμβάνεις τις τεχνικές και τις ασκήσεις με ένταση και μετά λίγο sparring πριν την μάχη για να φτιάξεις τις λεπτομέρειες. Εκεί είναι το μέλλον» λέει ο Hackleman.
Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα στο ίντερνετ όποιος θέλει μπορεί να ψάξει και να βρει. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει οι προπονήσεις να γίνουν περισσότερο «αθλητικές» παρά «μαχητικές» και πιο προσεγμένες για την υγεία των συμμετεχόντων.
