Οι τραυματισμοί στο ΜΜΑ είναι κάτι παραπάνω από συχνό φαινόμενο σίγουρα πιο συχνά από τα περισσότερα τοπ σπορ, την στιγμή που ο μέσος μαχητής αγωνίζεται 2-3 φορές τον χρόνο και όχι κάθε Κυριακή όπως έναν παίχτης του NBA ας πούμε;
Γιατί γίνεται αυτό; Ο κύριος λόγος φαίνεται και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους τραυματισμούς γίνονται στην προπόνηση και όχι στους αγώνες. Οι ΜΜΑ μαχητές προπονούνται τρομερά σκληρά γιατί προέρχονται οι περισσότεροι από την πιο παραδοσιακή σχολή του «σκληρού» μαχητή που πρέπει να αγνοήσει τους πόνους του και να μπει 100% ακόμη στην προπόνηση.
Την ίδια ώρα, οι παίχτες του NBA έχουν μια πιο επιστημονική και ορθολογική αντιμετώπιση στην προπόνηση. Φυσικά δεν είναι μόνο οι παραδοσιακοί τραυματισμοί που είναι πιο συχνοί, αλλά και αυτοί στο κεφάλι, με τις διασείσεις που συμβαίνουν στις προπονήσεις να περνάνε πολλές φορές «στο ντούκου» με τον τραυματία μαχητή να πρέπει μετά από 5 λεπτά να ξαναμπεί στο σπάρινγκ παρότι «το κουδούνισμα» έχει επηρεάσει τον εγκέφαλό του. Έτσι, έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια όλο και πιο έντονα, ένα κύμα προπονητών και αθλητών που τονίζουν την ανάγκη να προπονείται κάποιος έξυπνα και όχι σκληρά. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
O Welterweight πρωταθλητής του UFC, Robbie Lawler σταμάτησε το sparring για 6 χρόνια!
Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της ανάγκης για ελάττωση του sparring και έμφαση στην έξυπνη προπόνηση είναι ο Welterweight πρωταθλητής του UFC, Robbie Lawler. O Αμερικάνος, που τα πρώτα χρόνια ήταν γνωστός ως ένα από τους πιο σκληρά προπονημένους μαχητές, αυτούς δηλαδή που δεν κάνουν ποτέ πίσω, έκοψε το 2006 το sparring μαχαίρι μετά από ένα περιστατικό που άναψε κόκκινο λαμπάκι. Ήταν λίγο πριν το τέλος της προετοιμασίας του για την μια και μοναδική μάχη του στο PRIDE 32 όταν κατα την διάρκεια ενός sparring δέχθηκε μια γροθιά όχι ιδιαίτερα δυνατή.
«Τότε δεν έδωσα σημασία αλλά όταν μετά το sparring περάσαμε κατευθείαν στο grappling και ξάπλωσα πίσω στην πλάτη μου το δωμάτιο άρχισε να στριφογυρίζει και δεν σταμάτησε για πολλές βδομάδες αργότερα», τότε ήταν που αποφάσισε να κόψει το sparring μαχαίρι και μπορεί να του κόστισε ίσως κάποιες μάχες αλλά όπως παραδέχεται ο ίδιος, το λιγότερο επέκτεινε την καριέρα του και έφτιαξε την υγεία του. Πριν λίγα χρόνια, πηγαίνοντας σε ένα νέο γυμναστήριο επέστρεψε στο sparring αλλά με μέτρο και πιο μοντέρνα αντιμετώπιση στην προπόνηση. Λίγο αργότερα είχε κάνει ένα από τα πιο σπουδαία comeback στην ιστορία του UFC κερδίζοντας την ζώνη.
O top Contender που έβγαλε τον εαυτό του εκτός δράσης για 2 χρόνια!
Ήταν το 2013 όταν ο TJ Grant έβγαλε ΚΟ τον Grey Maynard και κέρδισε το δικαίωμα να αντιμετωπίσει τον τότε πρωταθλητή Benson Henderson σε αγώνα τίτλου. Λίγες μέρες αργότερα στην προπόνηση, πάνω στο grappling δέχτηκε 2 φορές χτυπήματα στο κεφάλι, κατά λάθος, από το πόδι του συναθλητή του. Μόλις τελείωσε την προπόνηση ένοιωσε ότι κάτι δεν πάει καλά και η εκτίμηση του γιατρού ήταν διάσειση. Όταν ένας αθλητής παθαίνει διάσειση μέσα σε έναν αγώνα, ο ιατρός τον αναγκάζει σε αποχή μεγάλης διάρκειας από την προπόνηση και επανεξέταση πριν την επιστροφή. Όταν όμως κάποιος τραυματίζεται στην προπόνηση πρέπει να προσέξει τον εαυτό του μόνος του. Σε αντίθεση με τους περισσότερους μαχητές, ο Grant αποφάσισε να κοιτάξει πρώτα την υγεία του.
«Θα μπορούσε να αγωνιστώ και αύριο αν ήθελα» λέει, και προσθέτει «μπορώ να κάτω τα περισσότερα πράγματα, μόνο το κεγάλι μου δεν είναι 100% αλλά αυτό είναι και το πιο σημαντικό και δεν θέλω να το ρισκάρω. Κάποιες μέρες νοιώθω 100% και σκέφτομαι ότι ήρθε η ώρα, άλλες όμως όχι και έτσι παραμένω προσεχτικός».
O βιοχημικός μαχητής του UFC που αποσύρθηκε στα 29 του για να «γλιτώσει» τον εγκέφαλό του
Άλλη μια χαρακτηριστική ιστορία, είναι αυτή του Nick Dennis ο οποίος παρότι είχε μόλις μία ήττα με ΚΟ στο ενεργητικό του και οπλισμένος με την έξτρα γνώση που απέκτησε ως φοιτητής διδακτορικού στην βιοχημεία, αποσύρθηκε στα 29 του από την ενεργό δράση με ένα μακροσκελές blog στο οποίο εξηγούσε ότι το έκανε γιατί ήθελε να προστατέψει την υγεία του. Ψάχνοντας το θέμα από την αρχή της καριέρας του έμαθε ότι το κύριο πρόβλημα δεν ήταν τα μεγάλα και τρομερά χτυπήματα ενός αγώνα που σε στέλνουν για ύπνο, αυτά που κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά. Ήταν τα πιο αδύναμα σε ένταση αλλά πολύ πιο συχνά χτυπήματα δεχόταν στην προπόνηση. Αυτά που του προκαλούσαν μικρής έντασης διασείσεις που δεν είχαν εμφανή συμπτώματα και συνέβαιναν ξανά και ξανά, το ένα πάνω στο άλλο. Αυτές οι συνεχόμενες διασείσεις, έστω και πιο μικρές σε ένταση, που διαδέχονται η μια την άλλη πριν προλάβουν να γιατρευτούν τελείως, είναι και ο κύριος λόγος που πολλοί ειδικοί θεωρούν την πυγμαχία ως πιο επικίνδυνη από το ΜΜΑ. Ο Dennis αποφάσισε ότι δεν άξιζε τον κόπο και αποσύρθηκε κλείνοντας με αυτή την φράση:
“ Είμαι άνθρωπος και γεννήθηκα με μόνο έναν εγκέφαλο και θέλω να τον προσέξω ώστε να αναγνωρίζω τα αγαπημένα μου πρόσωπα όταν μεγαλώσω»
Θα ακολουθήσει και Μέρος Β με παραδείγματα από άλλα μαχητικά αθλήματα αλλά και κάποια για πιο «κλασσικούς» τραυματισμούς
