Για πρώτη φορά στα πέντε χρόνια που πάμε σε μαχητικές διοργανώσεις, το χθεσινό No Limits δεν είναι είχε ένα αλλά τουλάχιστον πέντε πρόσωπα της βραδιάς και στην πορεία των ημερών θα αναφερθούμε για όλους.
Τιμής ένεκεν και λόγω του τελευταίου παιχνιδιού στην καριέρα του αξίζει κανείς να ξεκινήσει από τον Σταμάτη Μπιτάκο που χθες απέναντι στον Φλοριάν Μάρκου έδωσε ίσως την πιο δύσκολη μάχη της καριέρας του.
Ένας μαχητής που θεωρείται από το κοινό αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με πολλούς φανς στον χώρο και άλλους τόσους haters που έχουν καταφερθεί πολλές φορές εναντίον του.
Το πρώτο credit από μένα το παίρνει επειδή είχε το θάρρος να μπει σε μία τέτοια μάχη, σε ηλικία 38 ετών, στην Δύση της καριέρας του, με το σώμα του όπως έλεγε χθες να αντέχει, όσο μπορεί να αντέξει σε τέτοια ηλικία.Να χάνει αρκετά κιλά και να πιάνει τα 70, σε μία ηλικία που ο μεταβολισμός πλέον είναι μηχανή που…ρίχνει στροφές.
Το δεύτερο credit το παίρνει γιατί τις δύο φορές που τον συνάντησα πριν το παιχνίδι(συνέντευξη τύπου και ζύγιση) δεν είδα στα μάτια του ίχνος φόβου, ενώ πήγαινε ολοταχώς να παίξει με τον καλύτερο kickboxer της χώρας, που βρίσκεται στα…ντουζένια του και όποιον αντίπαλο πετύχει, του κάνει ζημιά.
Το τρίτο credit ήρθε χθες όταν ανέβηκε στο κλουβί, μπήκε με ενθουσιασμό 20αρη, ξεχνώντας ακόμα και την ηλικία του στο κλουβί, προσπάθησε να παίξει ξύλο στα ίσια, χωρίς να τρέξει δευτερόλεπτο κι ας έχασε παιχνίδι.
Βάζω στοίχημα πως η γωνία του θα του έδωσε εντολή να προσπαθήσει να πάει κάτω, κι όταν Μάρκου του έβγαλε περίπου 15 χτυπήματα σερί(απίστευτο), αυτός στάθηκε όρθιος και πήγε πάνω του.
Κλείνοντας την καριέρα του ο Μπιτάκος είχε την πιο ώριμη στάση στην πορεία του σε ένα παιχνίδι τρελό. Στην ματωμένη αυτή μάχη, που για όσους ήταν μέσα στο γήπεδο, ξέρουν το δέος που νιώσαμε βλέποντας την, στάθηκε στα πόδια του, πήρε το μικρόφωνο και παραδέχτηκε την ανωτερότητα του αντιπάλου, όπως ξέρει να κάνει ένας μεγάλος αθλητής.
Γιατί στην ζωή δεν έχει σημασία αν κερδίζεις η χάνεις, αλλά αν μάχεσαι ή όχι. Ο Stam στην τελευταία του παράσταση ανάγκασε τον κόσμο να σηκωθεί από τις θέσεις του και να τον χειροκροτήσει. Αυτή ήταν ίσως η μεγαλύτερη «νίκη» στην καριέρα του.
Για το φαινόμενο «Μάρκου» θα τα πούμε σε επόμενο κείμενο.
