Άρθρο της Νικολέττας Γκαρέτσου
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν γράφω με επικριτκό ύφος τούτο το κείμενο. Κάθε άλλο μάλιστα.
Το παρακάτω είναι ένα σύνολο προσωπικών και όχι μόνο βιωμάτων. Είναι η διατύπωση μιας εικόνας που καθημερινά αντιμετωπίζω στα γυμναστήρια και τους προπονητικούς χώρους.
Όταν σε πήγαν πιτσιρίκι οι γονείς σου να σε γράψουν σε κάποιον σύλλογο για προπόνηση δεν περνούσε από το μυαλό σου το ενδεχόμενο ψυχαναγκασμών.
Ίσα -ίσα. Που τότε έψαχνες αφορμές να λουφάρεις από την προπόνηση της Παρασκευής για να πας για σουβλάκι στο σπίτι του κολλητού.
Τα χρόνια πέρασαν, ο αθλητισμός έγινε κομμάτι της καθημερινότητας σου και κάπου εκεί σου ανακοινώθηκε και ο πρώτος σου αγώνας. Έπρεπε όμως να χάσεις 2-3 κιλά για να πέσεις κατηγορία ,γιατί στα κιλά σου οι αντίπαλοι ήταν ζόρικοι.
Βγήκε λοιπόν στην κουζίνα η μικροζυγαριά για το φαγητό και στο μπάνιο η άλλη η καταραμένη ζυγαριά ακριβείας.
Άρχισες το πρωϊνό τρέξιμο, τα τάπερ στη δουλειά, την προπόνηση το βράδυ. Κάπως έτσι κατάφερες να χάσεις τα κιλά, να παίξεις το πρώτο σου διασυλλογικό και να πάρεις την νίκη
Και χωρίς να το καταλάβεις μπήκες στο τριπάκι του πρωταθλητισμού. Είναι το πιο ωραίο συναίσθημα αυτό της προετοιμασίας, της πειθαρχίας, του στόχου και προπάντων της νίκης.
Η ζωή σου αρχίζει να αποκτάει νόημα και τα πρωϊνά σου ξυπνήματα έχουν ένα λόγο να υπάρχουν.
Μεταξύ μας όμως τώρα! Μήπως ξαφνικά δεν έχεις χρόνο για σένα; Μήπως ο προπονητής, σου λέει ότι το παρακάνεις με τις προπονήσεις; Μήπως πεινάς, αλλά δεν τρως γιατί θα πάρεις 100 γραμμάρια; Μήπως σε χώρισε και το άλλο σου μισό γιατί πλέον δεν είχε χώρο στη ζωή σου;
Ε, καλωσόρισες στον κόσμο των ψυχαναγκασμών.
Η γραμμή ανάμεσα σε πρωταθλητισμό και ψυχαναγκασμό είναι πολύ λεπτή με πολλούς να αναρωτιούνται αν το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου. Ξεκάθαρα ΟΧΙ. Όλα είναι παιχνίδια μυαλού. Όλα θέλουν ισορροπία. Σίγουρα αν προετοιμάζεσαι για κάποιον μεγάλο αγώνα, θα χρειαστεί να υπερβάλεις, να κουραστείς και ίσως λίγο να πονέσεις. Όμως θα είναι για λίγο.
Αν οι ψυχαναγκασμοί κυριαρχούν στην καθημερινότητα σου τότε κάτι έχει πάει πολύ λάθος και εσύ στερείσαι τις βασικές χαρές της ζωής.
Πέρασα χρόνια, ζυγίζοντας όλα μου τα φαγητά και πηγαίνοντας προπόνηση 7 φορές την εβδομάδα. Α, και εννοείται δεν ξενυχτούσα για να είμαι καλά στην πρωινή προπόνηση. Στο παρτι της κολλητής δεν πήγα ποτέ γιατί ήταν αργά και άσε που θα είχε γλυκά και θα έμπαινα στον πειρασμό. Στις καλοκαιρινές διακοπές ξυπνούσα από τις 8 να πάω να τρέξω λες και διαφορετικά θα χαλούσε ο κόσμος.
Ε, ναι λοιπόν ζούσα στο δικό μου κόσμο παράνοιας και μιζέριας.
Αν το χεις περάσει και εσύ θα ξέρεις ότι θα φτάσει η μέρα που θα πέσουν οι επιδόσεις σου στην προπόνηση (που υποτίθεται για εκείνη έκανες όλες τις θυσίες). Τότε η ξενέρα που θα φας θα είναι υπέρτατη.
Ο πρωταθλητισμός θέλει μέτρο, θέλει ψυχή, θέλει ωριμότητα για να μην χάσεις το παιχνίδι με τον εαυτό σου. Αν δεν τα χεις καλά με σένα, άστο δεν κάνεις για πρωταθλητής.
Ο πρωταθλητισμός μπορεί να είναι υγιής, αρκεί να είσαι δυνατός.
Αλήθεια τα 100 γραμμάρια μακαρόνια που φοβάσαι να φας και το οφ της Κυριακής που δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου, μόνο καλό θα σου κάνουν. Θα σου δώσουν όρεξη και ενέργεια για τη συνέχεια.
Ο πρωταθλητισμός, πρέπει να αποτελεί την αφορμή για μια ισορροπία στα πάντα σου . Πρέπει να ομορφαίνει τη ζωή και την ψυχή σου.
Αν όχι, τότε τζίφος.
