Ένας αθλητής χαρακτηρίζεται από την πορεία έτσι και Πάρης Βασιλικός έχει πετύχει πολύ σημαντικά πράγμα στο χώρο του Kick Boxing παρόλα αυτά παραμένει ταπεινός. Θα το διαπιστώσετε άλλωστε και μόνοι στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στο Fightsports. gr και αποτέλεσε πραγματική τιμή που τον φιλοξενήσαμε.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Πάρη πόσο δύσκολο ήταν για σένα να κάνεις πρωταθλητισμό σε μία εποχή που δεν υπήρχαν υποδομές;
Πραγματικά αναλογίζομαι την πορεία που έκανα και βάσει των συνθηκών που υπήρχαν η αξία είναι μεγάλη. Ειδικότερα σε μία πόλη σαν την Καβάλα που εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν υποδομές, μοχθήσαμε πολύ. Στην Αθήνα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά παρά ταύτα όταν δεν υπήρχαν αθλητές έστω για να κάνεις σπάρινγκ, δυσκόλευε το έργο σου αφάνταστα. Πόσο μάλλον με αθλητές του επιπέδου που αντιμετώπιζα εγώ. Προσπαθούσα να κλέψω δύο- τρεις ώρες να προπονηθώ. Αυτό σίγουρα δίνει αξία στη προσπάθεια μας.
Πως ένιωθες μέσα στο ρινγκ όταν αντιμετώπισες μύθους όπως ο Χουστ και ο Λε Μπανέρ;
Ένα από τα προσόντα μου ήταν ότι ήμουν ήρεμος όταν ανέβαινα στο ρινγκ. Το πρώτο καιρό μπορεί να είχα άγχος, μετά όμως σκεφτόμουν πως δεν έπρεπε. Κάνω αυτό που κάνω καλά και αν υπάρχει κάποιος καλύτερος από μένα ας το αποδείξει. Όταν έδινα αγώνες έξω, δεν ήμουν φαβορί κι αυτό με απελευθέρωνε. Ήταν τιμή μου που αγωνιζόμουν σε τόσο υψηλό επίπεδο και ειδικότερα με τους δύο συγκεκριμένους αθλητές. Αν πάντως αγωνιζόμουν σε εποχές που θα υπήρχε καλύτερη προετοιμασία και ενημέρωση θα το αντιμετώπιζα καλύτερα. Δεν λέω ότι θα νικούσα αλλά εκπλήξεις γίνονται. Σίγουρα όταν είδα τον Λε Μπανέρ απέναντι μου είπα «αυτό το τείχος δεν πέφτει με τίποτα», αλλά αν το δούλευα διαφορετικά θα τον προβλημάτιζα.
Ποιο είναι το μυστικό για να αντέξεις σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο;
Η αγάπη για το άθλημα σίγουρα είναι το σημαντικότερο. 35 αγώνες και πρωτοκλασάτους αθλητές. Υπάρχει σεβασμός πάντα προς τους αθλητές και η αδρεναλίνη είναι κάτι το ξεχωριστό. Εγώ προσωπικά κοιτούσα να παίζω έξυπνα, τεχνικά και γρήγορα. Το να παίζει κάποιος ξύλο πάνω στο ρινγκ κι όσο αντέξει είναι λάθος. Όσο λιγότερη ζημιά πάθεις τόσο καλύτερα. Για αυτό και ήμουν αλώβητος από τραυματισμούς στις προπονήσεις.
Υπάρχουν αθλητές που θεωρείς ότι έχουν φτάσει στο επίπεδο είτε μπορούν να φτάσουν;
Σίγουρα ο Ζαμπίδης είναι αξιόλογος και εννοείται πως υπάρχουν αρκετοί μικροί που μπορούν να πετύχουν. Σκεφτείτε όμως ότι στην Ολλανδία υπάρχουν πολλοί αθλητές που παλεύουν να «ξεπεταχτούν» σε μία χώρα που έχει υποδομές. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα που δεν είναι ρόδινα τα πράγματα.
Βλέπεις κοινά στοιχεία σου με τον Γιάννη τον Σοφοκλέους;
Είμαστε διαφορετικοί με τον Γιάννη. Είναι δυνατός, έχει τρομερή φυσική κατάσταση. Όταν παίζει όμως σε εντός έδρας ματς αγχώνεται. Στα εκτός λύνεται και γεμίζει αυτοπεποίθηση όπως έκανα και εγώ τότε.
Ο Ζαμπίδης θα μπορούσε να σταθεί με τις υποδομές εκείνης της εποχής σε ένα τέτοιο επίπεδο;
Ο Μιχάλης είναι καταξιωμένος και ήταν τυχερός όταν ξεκίνησε. Είναι ο μόνος επαγγελματίας Κικ Μπόξερ αυτή την στιγμή και αξίζει ως εκεί που έφτασε. Το μόνο παράπονο που έχω είναι πως πριν πάει στους αγώνες της Ιαπωνίας για το Κ1 έδωσε εξαιρετικές συστάσεις για εκείνον στους Ιάπωνες που με ρώτησαν και ενώ με πήρε να μου πει χίλια ευχαριστώ τότε, τώρα με το ζόρι λέει ένα γεια. Είναι λάθος να ξεχνάς και σε δηλώσεις του δεν ανέφερε ποτέ πως ο Πάρης ήταν ο πρώτος που έπαιξε Κ1.
Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που λες πριν ανέβει ένας αθλητής σου στο ρινγκ;
Να σέβεται τον αντίπαλο του πάντα και το σπάρινγκ να γίνεται γενικότερα σε επίπεδο του κατώτερου. Ποτέ δεν πας να δείξεις αυτά που ξέρεις στην προπόνηση αλλά στον αγώνα. Να είναι ψύχραιμοι, δεν θέλει άγχος και το αποτέλεσμα έρχεται πάντα τελευταίο. Μας ενδιαφέρει πάντα το επίπεδο του αθλητή και ο τρόπος του.
Αν σε έβαζαν να διαλέξεις σε ποια εποχή θα ήθελες να αγωνίζεσαι;
Τώρα το άθλημα είναι πιο δημοφιλές, έχει περισσότερα μέσα να προετοιμαστεί, υπάρχει γνώση. Δεκάδες αθλητές που μπορείς να αντιμετωπίσεις σε διοργανώσεις. Όταν εγώ αγωνιζόμουν τα ματς ήταν μετρημένα. Αν έπαιζα μία πενταετία μετά θα είχα άλλη συνέχεια κι άλλο τέλος. Υπάρχουν όμως πράγματα εκείνης της εποχής που με κάνουν χαρούμενο. Ιδρώσαμε και κάτι κάναμε. Έχω μείνει με το παράπονο ότι ήθελα να κάνω πιο πολλά.
Mπορείς να μας πεις της καλύτερη και την χειρότερη σου στιγμή;
Το χρυσό μετάλλιο και το Ευρωπαϊκό στην Ιταλία. Η χειρότερη δεν ήταν στο ρινγκ αλλά σε προπόνηση. Το 2003 στη τελευταία μου χρονιά, θα έπαιζα Κ1 με βατούς αντιπάλους έχοντας οικονομικά οφέλη. Ωστόσο τραυματίστηκα σε μία προπόνηση με τον Σοφοκλέους όταν έσπασα το χέρι μου στο κεφάλι του. Ήταν κάταγμα και για 30 μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Παραχώρησα την θέση μου. Πολύ άσχημη στιγμή.
Μία ευχή για το Fightsports;
Πραγματικά κάνετε πολύ σοβαρή δουλειά και θέλετε να αναδείξετε τα μαχητικά αθλήματα. Εύχομαι να στεφτεί με επιτυχία η προσπάθεια αυτή και να εξαπλωθεί. Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για αυτούς που αγαπάνε αυτά τα αθλήματα και να έχετε υπομονή. 
