Θεωρείται ως ο καλύτερος προπονητής πολεμικών τεχνών, δικαίως έχει λάβει τον τίτλο του προπονητή των προπονητών, ενώ δεν υπάρχει άνθρωπος στην ελληνική επικράτεια που να μην στάζει… μέλι το στόμα του όταν μιλάει για τον έναν και μοναδικό Γιώργο Μάλλιο.
Το fightsports.gr επισκέφθηκε τον δάσκαλο Μάλλιο στην ιστορική Ακαδημία του, στους Αμπελόκηπους, λίγες ημέρες πριν το K-1 World Max, με τον ακούραστο 65αχρονο αθλητή και δάσκαλο να μας διηγείται υπέροχες ιστορίες από τη ζωή του που ποτέ ξανά δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση τα λόγια είναι περιττά και η ουσία του όλου θέματος είναι να διαβάσουμε παρέα την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γιώργου Μάλλιου που θα σας ταξιδέψει μέσα σε ρινγκ, αποδυτήρια και χαρακτήρες κορυφαίων αθλητών…
Μέσα από την τραγικότητα… γεννήθηκε το όνειρο!
Ξεκινήσαμε τη συνέντευξή μας με τον Γιώργο Μάλλιο, θέλοντας να μάθουμε πράγματα γι’ αυτόν. Η ιστορία για παράδειγμα σχετικά με το πώς άνοιξε η σχολή στους Αμπελόκηπους θα σας συγκλονίσει:
«Αυτός εδώ ο χώρος στους Αμπελόκηπους δεν ήταν από την αρχή δικός μου… Άνηκε στον αείμνηστο, Νίκο Αποστολόπουλο με τον οποίο κάναμε παρέα Ταγκ Σου Ντο. Μία ημέρα λοιπόν, ο Νίκος μου είπε να πάμε μαζί στα Καμένα Βούρλα, του είπα πως δεν μπορώ να έρθω κι κάπου εκεί χωρίστηκαν οι δρόμοι μας για να κάνει αυτός το ταξίδι του. Τη Δευτέρα, όταν ήρθα να κάνω το μάθημά μου κανονικά είδα μια κοπέλα να κάθεται εδώ απ’έξω και να κλαίει. Την ρώτησα τι είχε συμβεί και η απάντησή της με έκανε να στεναχωρηθώ απίστευτα. Μου ανακοίνωσε πως ο Νίκος σε εκείνο το ταξίδι του στα Καμένα Βούρλα σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα! Τότε, ήταν που αποφάσισα να μείνω εδώ και να κρατήσω εγώ τη σχολή που βρίσκεται στην Αμαλιάδος 17 όλα αυτά τα χρόνια»…
«Τα μόλις 15 άτομα που είχα, αμέσως μόλις ανέλαβα… έσπασαν και έμειναν μόνο 6. Έτσι, με αυτούς αρχίσαμε να δουλεύουμε έναν συνδυασμό του Ταγκ Σου Ντο με την πυγμαχία που είναι ο μεγάλος μου έρωτας»…
«Έτσι… έφτιαξα το kickboxing»
«Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα δεν υπήρχε kickboxing. Τυχαία λοιπόν σε μία εφημερίδα διάβασα για τον Κώστα Λιακόπουλο ο οποίος συμμετείχε σε αγώνες φουλ κόντακτ. Έψαξα, και βρήκα το τηλέφωνό του, λέγοντας του ότι διατηρώ μία σχολή όπου όλοι οι μαθητές μου παίζουν με πλήρη επαφή μεταξύ τους. Του ζήτησα, λοιπόν, να κάνουμε αγώνες και δέχθηκε. Τότε, ήταν η εποχή που ουσιαστικά έγιναν οι πρώτοι αγώνες kickboxing στην πατρίδα μας».
«Θέλω να βγάζω πρωταθλητές, δεν έχω επιχείρηση…»
Αφού ο Γιώργος Μάλλιος κατάφερε σιγά-σιγά να φτιάξει ως προς τον kickboxing τον αφήσαμε να μας εξιστορήσει μερικά πράγματα για τη συνέχεια της σχολής τους:
«Στα τέλη του ’80 είχαμε μία πάρα πολύ δυνατή ομάδα! Οκτώ από τους μαθητές μου άνηκαν στην Εθνική ομάδα πυγμαχίας, ενώ εκείνη την εποχή είχα στα χέρια μου ένα πραγματικό… όπλο με το όνομα Γιάννης Κακαράκης. Ο Γιάννης μου εκείνη την εποχή ήταν κάτι σαν τον Ζαμπίδη τώρα. Μεσουρανούσε εκείνα τα χρόνια και έπαιζε με τους κορυφαίους. Ένας πραγματικά πολύ καλός αθλητής… Πάντως, όλο αυτό οφείλεται στον Κώστα Λιακόπουλο που έφερε το kickboxing στην Ελλάδα, εγώ απλά… πάντρεψα το Ταγκ Σου Ντο με την πυγμαχία και αποκλειστικός μου στόχος ήταν να βγάζω πρωταθλητές, αυτό ήταν το μεράκι μου. Κάποτε κάποιος μου είχε πει ότι έχω μία πολύ πετυχημένη επιχείρηση. Το αρνήθηκα! Δεν διατηρώ καμία επιχείρηση, εμένα ικανοποίηση μου είναι οι πρωταθλητές μου, αυτός είναι ο πλούτος μου κι όχι τα χρήματα. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου αν δεν είμαι πάνω σε ρινγκ. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να απομακρυνθώ για λίγο καιρό. Πίστεψε με έχω να βάλω ενάμισι μήνα γάντια και νιώθω πως ήρθε το τέλος μου…»
Ο δάσκαλος των δασκάλων είχε… δάσκαλο;
«Φυσικά και είχα δάσκαλο και του οφείλω όλα αυτά που είμαι! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 1960 ο πατέρας μου, δάσκαλος τότε, πήρε μετάθεση για την Αθήνα και ήρθαμε να μείνουμε στο Μπραχάμι. Μέχρι τα 13 μου μπορώ να σας πω ότι ήμουν και λίγο… αλητάκος. Δεν διάβαζα και τσακωνόμουν κιόλας. Έτσι, αποφάσισα να κάνω μποξ. Πήγαινα κρυφά από τον πατέρα μου, με τα πόδια από την περιοχή μου στον Εθνικό Αθηνών για να κάνω πυγμαχία. Φοβόμουν πολύ την αντίδραση του πατέρα μου, γι’αυτό και δεν έλεγα τίποτα. Όμως κάπου στα 17 μου όταν άρχισα να παίζω σε μεγαλύτερες κατηγορίες το… ανακάλυψε από τις εφημερίδες και καμάρωνε για μένα στους φίλους του όταν κατακτούσα τα πρωταθλήματα. Δάσκαλος μου ήταν ο Ιταλός Τζιοβάνι! Αυτός ο άνθρωπος με έμαθε όσα ξέρω. Με δίδαξε ότι η πυγμαχία είναι σκάκι και πως ο άνθρωπος είναι ένα μηχανάκι που χρειάζεται… σέρβις για να παραμείνει στην κορυφή! Κάπως έτσι μπορώ και τρέχω κι εγώ μέχρι και σήμερα. Στη ζωή μου μάλιστα έχω συμμετάσχει και σε δύο μαραθώνιους χάρη στις σωστές συμβουλές του Τζιοβάνι».
Ποια η άποψη του Γιώργου Μάλλιου για την ελληνική πυγμαχία σήμερα;
«Η πυγμαχία, ακόμη και σήμερα στο τέλος του 2012 βρίσκεται στα… σπάργανα. Το λέω δημόσια, χωρίς καμία υπερβολή πως απεχθάνομαι όλους αυτούς που διοικούν. Να σας πω και παραδείγματα; Ο Γιώργος Στεφανόπουλος! Ένας καταπληκτικός αθλητής άνθρωπος έπεσε… θύμα όλων αυτών. Κι ο Ζαμπίδης που ήταν ένας τρομερός πυγμάχος, πάλι δέχθηκε πόλεμο απ’αυτούς. Δυστυχώς, τα υπέροχα πυγμαχικά ταλέντα που είχαμε χάθηκαν εξαιτίας κακών χειρισμών…»
Ποιες οι διαφορές της πυγμαχίες της εποχής Μάλλιου με σήμερα;
«Εμείς μπορώ να πω πως παίζαμε πολύ πιο σκληρά, αφού δεν είχαμε καμία απολύτως προστασία. Το 1963 παίζαμε χωρίς μασέλες, ενώ και τα γάντια που φορούσαμε ήταν… ανύπαρκτα. Βέβαια, το μποξ στη συνέχεια άλλαξε κι επίσης εμφανίστηκαν τρομερά παιδιά. Ο Αντώνης Γιαννούλας είναι από τους καλύτερους πυγμάχους, για μένα στον κόσμο! Ο Αρναούτης, που… ξέφυγε από την Ελλάδα είναι ένας κορυφαίος. Ο Τάσος Μπερδέσης παίζει επίσης καταπληκτικό μποξ και θα μπορούσε να πάει πάρα πολύ ψηλά! Όλα αυτά τα παιδιά παίζουν την πυγμαχία που έμαθα εγώ από τον Τζιοβάνι… Σκάκι, δηλαδή με μυαλό και όχι δύναμη. Πάντως, να ξέρετε ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως υποδομή και δύσκολα θα βγουν πάλι τέτοιοι αθλητές. Αν και μόνο αν ο ερασιτεχνικός αθλητισμός αναγεννηθεί, τότε ίσως κάτι να γίνει…».
Το μυστικό για να γίνεις πρωταθλητής!
«Για να γίνει κάποιος αθλητής… πρωταθλητής δεν χρειάζεται απαραίτητα να ρίχνει καλές μπουνιές. Το μυστικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις, το μυστικό είναι ο προπονητής σου να σε μάθει να το αγαπάς κι όχι να σε… κυνηγάει και να σε βρίζει. Αυτό μου δίδαξε εμένα ο δικός μου δάσκαλος κι αυτό διδάσκω κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια! Σιχαίνομαι να βρίζω τα παιδιά μου… Είμαι παιδαγωγός και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να προσβάλω κάποιον μαθητή, χαρακτηρίζοντάς τον μ…α Από εκεί και πέρα είναι στα χέρια και την πίστη του αθλητή. Ο Μιχάλης Ζαμπίδης για παράδειγμα αγαπάει αυτό που κάνει. Θυμάμαι ότι καλοκαίρια ολόκληρα ήμουν εγώ μπροστά με τη μηχανή κι αυτός έτρεχε από πίσω κάθε μέρα για να πετύχει το σκοπό του, γιατί πρώτα απ’όλα σέβεται τον εαυτό του και το χώρο όπου προπονούνταν»…
Πώς αντιμετωπίζει ο Γιώργος Μάλλιος τους… ζόρικους;
«Έχουν περάσει μαθητές και μαθητές από τη σχολή μου. Ο Κάζογλου, μέγας ζόρικος… Ο Αντώνης Τζώρος! Απίστευτα προσόντα , πολύ δυνατός, αλλά η καθημερινότητά του δεν ήταν ταυτόσημη με την αθλητική παιδεία… Δεν γίνεται να πέφτει ο αντίπαλος κάτω και να τον κλοτσάς. Αυτός άλλωστε ήταν κι ένας από τους λόγους που τον έδιωξα… Ο Κακαράκης, είναι το άκρως αντίθετο. Οικοδόμος στο επάγγελμα, αλλά εξαιρετικό παιδί στο χαρακτήρα και αγαπούσε αυτό που έκανε…»
«Στον Κακαράκη οφείλω την προπονητική μου ύπαρξη!»
Ρωτήσαμε τον Γιώργο Μάλλιο πώς κατάφερε να γίνει αυτό που είναι σήμερα και να τον σέβονται όλοι, η απάντησή του συγκλονιστική:
«Αν δεν εμφανιζόταν στο δρόμο μου ο Γιάννης Κακαράκης, ποτέ δεν θα γινόμουν καλός προπονητής! Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο χώρο μας υπάρχουν 800 δάσκαλοι, εγώ προσωπικά σέβομαι για τη δουλειά τους το πολύ 10!.. Ο δάσκαλος δεν σημαίνει ότι ξέρει τα πάντα, ο δάσκαλος όπως είπα και πριν οφείλει να ξέρει πώς να παιδαγωγεί. Αυτό μου το έμαθε ο Γιάννης όταν σε ένα παιχνίδι με έναν Άγγλο για δύο γύρους κερδίζαμε 800-0 τον αντίπαλο, αλλά εγώ του έλεγα πως πρέπει να συνεχίσει στην επίθεση. Έτσι, στον τρίτο γύρο ο Κακαράκης κουράστηκε και ο Άγγλος μας έκανε… μαύρους. Από εκεί και έπειτα έβαλε την τακτική στο παιχνίδι μας και κάναμε αυτά που κάναμε και με τους επόμενους… Κρίμα πάντως που πολλοί δεν είναι σαν το Γιάννη, και μόλις φτιάχτηκαν έκαναν να μου μιλήσουν 15 χρόνια. Οι περισσότεροι εάν δεν τους φρόντιζα θα γίνονταν αλήτες… »
Κεφάλαιο: Μιχάλης Ζαμπίδης…
«Ο Μιχάλης… Ο Μιχάλης είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής μου και τον αγαπάω σαν παιδί μου. Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί που με έκανε πολύ υπερήφανο που του εμπιστεύτηκαν να φέρει το Κ-1 στην Ελλάδα! Ήταν ένα όνειρο που εκπληρώθηκε για να φιλοξενήσουμε στην πατρίδα μας μία τέτοια διοργάνωση… Από εκεί και πέρα, λυπάμαι που το λέω, αλλά τον θεωρώ αχάριστο γιατί ποτέ δεν παραδέχθηκε δημόσια κάποια σοβαρά πράγματα που αποτέλεσαν βασικά κριτήρια και τα δημιούργησα εγώ. Δυστυχώς η αχαριστία είναι πολύ άσχημο πράγμα και δεν το συγχωρεί ούτε η θρησκεία μας. Τέλος πάντων… σπαστήκαμε κάποια στιγμή, όμως μου έστειλε κάποια μηνύματα και οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν. Εγώ τον αγαπώ σαν παιδί μου και μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες γι’αυτόν και το μοναδικό του ταλέντο. Ποτέ δεν είχα παράπονο από τον αθλητή Ζαμπίδη γιατί είχε… τυφλή υπακοή. Αν του έλεγα να κάτσει 15 ώρες με το ένα πόδι όρθιο στη γωνία θα το έκανε. Αυτό άλλωστε ήταν το βασικό του προσόν και πήγε μπροστά. Τον θεωρώ πρωτεργάτη του kickboxing στην Ελλάδα, ενώ άνετα θα μπορούσε να πάρει και μία Ολυμπιάδα στην πυγμαχία! »
Ζητήσαμε από τον Γιώργο Μάλλιο να μας πει μία ιστορία που του έχει μείνει από την κοινή του πορεία με τον «Iron Mike»…
«Τον Μιχάλη τον ανέλαβε από 15 χρονών… Διέκοψα κάθε μου επαφή με τον έξω κόσμο και παρέα αφιερωθήκαμε στο στόχο μας. Πηγαίναμε μαζί στο χωριό και κάναμε προπόνηση ασύστολα για πολλά καλοκαίρια. Δεν είμαι των χρημάτων καθόλου, ο Μιχάλης με έκανε πλούσιο με τις επιτυχίες του και το πάθος του για προπόνηση. Σαφώς και είναι ότι καλύτερο έχουμε βγάλει στην Ελλάδα και είμαι περήφανος που είναι δημιούργημά μου. Τον ξέρω απ’έξω και ανακατωτά και μόνο εγώ γνωρίζω πραγματικά τα αδύναμα σημεία του. Πάντως, είναι ένα πολύ έξυπνο παιδί που συνδυάζει την τερατώδη δύναμή του με το μυαλό. Τώρα όσον αφορά μία ιστορία, θυμάμαι έτσι πρόχειρα που είχαμε πάει ένα ταξίδι για αγώνα. Μέσα στη νύχτα λοιπόν με ξύπνησε δύο-τρεις φορές επειδή ροχάλιζα και δεν τον άφηνα να ξεκουραστεί. Μάζεψα τα πράγματα μου και δύο ημέρες κοιμόμουν, απέναντι στο πάρκο για να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί ήσυχος! »
Στο κλείσιμο αυτής της πολύ όμορφης συνέντευξης θέλαμε να μάθουμε από τον Γιώργο Μάλλιο για τον καλύτερο μαθητή του, αλλά και για το τι πρόκειται να κάνει στο μέλλον:
«Ο Θανάσης Μιχαλούδης που ψάχνει πλέον το όνειρό του στο εξωτερικό θεωρώ πως είναι ότι καλύτερο έχει βγει από εδώ μέσα, καθώς συνδυάζει το τέλειο. Δηλαδή είναι ένα ένας εξαιρετικός αθλητής και ένα παιδί με μοναδικό χαρακτήρα. Έχει ήδη καταφέρει πολλά και εύχομαι να τον δω όσο ψηλότερα γίνεται…
Σχετικά με εμένα τι να σας πω… Ονειρεύτηκα κάποτε το γιο μου πρωταθλητή και έζησα για να τον δω και στην πραγματικότητα. Τη σχολή μας θα την αναλάβει πλέον αυτός γιατί είναι πανέτοιμος! Εγώ τα έχω ετοιμάσει όλα για να ανοίξω επιτέλους μία σχολή στη γενέτειρα μου την Καρδίτσα και να βγάλω κι από εκεί κάποιους πρωταθλητές. Να ξέρετε πάντως ότι ο γιος μου είναι καλύτερος από μένα σαν προπονητής… Αν ξεκινούσα τώρα σε αυτόν θα ερχόμουν να μάθω. Επίσης, μέσω αυτής της συνέντευξης θέλω να τονίσω ότι όλα τα νέα παιδιά είναι δυνατά! Αλλά έχουν γίνει λίγο… μαμμόθρεφτα! Όταν αλλάξουν νοοτροπία ο πρωταθλητισμός θα επιστρέψει…»
