Ακόμη δεν έχουμε μπει καλά καλά στο 2015 και έχει ήδη ανακοινωθεί η πρώτη μετωπική σύγκρουση των εγχώριων διοργανώσεων κάπου στα τέλη του Φλεβάρη. Παρά τα όσα δηλώνουν κατά καιρούς άνθρωποι του χώρου και δημοσιογράφοι με τα άρθρα τους, για το πόσο κακό κάνει η συνήθεια των μαχητικών διοργανώσεων να προγραμματίζουν events σχεδόν η μία πάνω στην άλλη, δεν αποφύγαμε να δούμε τελικά 3 διοργανώσεις να ανακοινώνουν events σε διάστημα μιας βδομάδας. Και δεν είναι και η πρώτη φορά…
Πρώτη χρονολογικά ανακοίνωση ήταν της Γεωργίας Μπιτάκου που έκλεισε το No Limits 26 για την 1η Μαρτίου. Αργότερα ήρθε και η ανακοίνωση του Battle 14 για την προηγούμενη μέρα ακριβώς και σχεδόν κολλητά η νέα αλλαγή ημερομηνίας του Best Fighter για την 21η του μήνα, μια βδομάδα πριν δηλαδή.
Τρεις από τις λεγόμενες «μεγάλες» διοργανώσεις σε ένα διάστημα 9 ημερών και ακόμη έχουμε καιρό και για άλλες προσθήκες… Το πρόβλημα προφανές… οι Ελληνικές διοργανώσεις κινούνται με «καύσιμο» ένα μικρό πυρήνα Hardcore οπαδών ΣΥΝ τα εισιτήρια που πουλάν οι σχολές και όταν ο προγραμματισμός βάζει τις διοργανώσεις τόσο κοντά ουσιαστικά δημιουργεί μια κατάσταση, «ο θάνατος σου, η ζωή μου» και το έχουμε δει να ξαναγίνεται.
Δυστυχώς σαν χώρος δεν έχουμε περιθώριο να μην συσπειρώνουμε τον κόσμο σε κάθε ευκαιρία και να το κουράζουμε στο να τρέχει και να ξοδεύει δεξιά και αριστερά. Έτσι καίγεται ο οπαδός και τον χάνεις. Ακόμη και το UFC, ΑΝ μπορεί αποφεύγει μεγάλα πυγμαχικά events για παράδειγμα καθώς όσο δυνατό και να είναι από μόνο του, ακόμη και αν κερδίσει τη μάχη με ένα άλλο event, συνολικά θα βγει χαμένο… Βέβαια εκεί κάνουν πια ένα show τη βδομάδα και δεν έχουν πολλά περιθώρια ελιγμών αλλά και πάλι τα καταφέρνουν καλύτερα από ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα. Είναι δυνατόν να μην μας φτάνουν εμάς οι ημερομηνίες; Αν ναι τότε έχουμε ξεφύγει στην υπερπροσφορά μας και αυτό είναι κουβέντα για άλλη στιγμή…
Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να προσθέσω για την παραπάνω κατάσταση. Τα έχουμε πει ξανά και ξανά, τα έχουμε γράψει και εμείς και πολλοί άλλοι αλλά η κατάσταση δεν φαίνεται να βελτιώνεται και ας νευρίασαν κάποιοι με τον συνάδελφο Μάνο Ναβροζίδη που πέρυσι σχολίαζε απαισιόδοξα την αποτελεσματικότητα εκείνης της σύσκεψης των διοργανωτών.
Το ΚΑΛΟ (για την ώρα) παράδειγμα των αμιγώς ΜΜΑ διοργανώσεων
Αυτό όμως που πρέπει να τονίσω είναι το πιο υγείες περιβάλλον που αναπτύσσεται στον αμιγώς ΜΜΑ κόσμο των διοργανώσεων. Μετά από το 2011 που έγινε το μπαμ , υπήρχε μια περίοδος ξηρασίας όμως τον τελευταίο χρόνο η κινητικότητα στις ελληνικές ΜΜΑ έχει ανέβει κατακόρυφα. Παλιές κορυφαίες διοργανώσεις που έκαναν πολύ δυνατές επιστροφές και νέες διοργανώσεις που δείχνουν πολύ ενδιαφέρον, έχουν καταφέρει να κάνουν εξαιρετική δουλειά χωρίς να έχουν το παραπάνω πρόβλημα και, από ότι ξέρω, χωρίς πολύ διαφημισμένες συνεργασίες και στρογγυλά τραπέζια μεταξύ τους.
Έχοντας μιλήσει με αρκετούς από αυτούς είδα εύκολα ότι αναγνωρίζουν το πόσο κακό θα έκανε σε όλους ένας τόσο επιθετικός ανταγωνισμός και έτσι απλά και λιτά προσέχουν για να έχουν. Δείτε από την αρχή του 2014 πόσο ομαλά έχουν μοιραστεί στο ημερολόγιο τα MMA events και πως παρά τις νέες προσθήκες διοργανώσεων για το 2015, φαίνεται να συνεχίζει το ίδιο μοτίβο. 18 Ιανουαρίου είναι το Cage Survivor 3 (αν και μπήκε εκ των υστέρων σφήνα το Iron Challenge μια μέρα πριν…), περίπου 2 μήνες μετά τον Μάρτιο θα έρθει λογικά και το πρώτο Shooto Pro ενώ το GFC 7 πάει κατά τον Απρίλιο το νωρίτερο σύμφωνα με όσα ακούω.
Αυτός είναι σωστός προγραμματισμός και σοβαρή ένδειξη υγείας των διοργανώσεων με σχέδιο και πλάνο. Κάτι που στον υπόλοιπο μαχητικό κόσμο δυστυχώς δεν βλέπουμε.
Ακόμη και ένα κενό 2 βδομάδων ανάμεσα σε διοργανώσεις είναι πολύ μικρό κατα τη γνώμη μου, ειδικά για το ελληνικό κοινό. ¨Ενας promoter, ιδανικά, θέλει μήνες δουλειάς για να προωθήσει σωστά τους αθλητές του, να αναδείξει τις προσωπικές; τους ιστορίες και να επενδύσει πάνω τους. Όταν όμως 2 βδομάδες πριν το event του παίζουν και στον ανταγωνιστή, σου λέει γιατί να ξοδέψω εγώ λεφτά από τόσο νωρίς; Για να τα καρπωθεί άλλος; Λογικό…
Για να μην σχολιάσουμε και το πρόβλημα των κουτσουρεμένων event λόγω ακυρώσεων.Όταν οι αθλητές παίζουν τόσο συχνά, αν ένας τραυματιστεί κοντά στην ημερομηνία είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεθεί ετοιμοπόλεμος και ισάξιος αντικαταστάτης από τους υπόλοιπους με ότι αποτέλεσμα μπορεί να έχει αυτό στην δυναμική μιας κάρτας και την επιτυχία του event. Σπάνια, τέτοιες αλλαγές αποδίδουν ευχάριστα, αλλά δεν παύουν να είναι οι εξαιρέσεις…
Άρα, ποια είναι η λύση; Ένα νέο στρογγυλό τραπέζι; Μακάρι αλλά είμαι τόσο απαισιόδοξος όσο ήταν πέρυσι και ο Μάνος Ναβροζίδης. Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε εμείς ούτε το μαχαίρι ούτε το πεπόνι.
