Ο John Danaher θεωρείται ένα από τους καλύτερους εκπαιδευτές BJJ στον κόσμο και ένα από τα καλύτερα «μυαλά» του αθλήματος. Είναι ένας πολύ μορφωμένος δάσκαλος, με master στην φιλοσοφία από τοπ πανεπιστήμιο και είναι αφοσιωμένος στην προόδευση του BJJ. Είναι επίσης προπονητής ονομάτων όπως οι: Georges St Pierre, Travis Stevens, Garry Tonon, Eddie Cummings και Gordon Ryan.
Πρόσφατα πήρε θέση μέσω του Facebook του για το ερώτημα Gi vs No Gi:
Την τελευταία δεκαετία η συζήτηση έχει φουντώσει για τα κέρδη της προπόνησης στο Jiujitsu με το παραδοσιακό gi ή χωρίς αυτό.
Δύο αντίθετες σχολές έχουν δημιουργηθεί. Οι παραδοσιακοί υποστηρίζουν ότι η προπόνηση στο gi φέρνει μεγαλύτερα αποτελέσματα στην τεχνική σε σχέση με αυτή χωρίς gi, ενώ η άλλη πλευρά λένε ότι αυτό είναι απλά ένα «δόγμα» λόγω της παράδοσης, κουλτούρας και συνήθειας των παραδοσιακών.
Η συζήτηση έχει πολλές θέσεις και αντιθέσεις κυρίως γύρω από το γεγονός ότι οι περισσότεροι πρωταθλητές στο σπορ έρχονται από παραδοσιακή προπόνηση με gi και αν αυτό είναι αρκετή απόδειξη για την ανωτερότητα της παραδοσιακής προπόνησης κόντρα σε αυτή χωρίς το gi.
Ένα ενδιαφέρον σημείο φαίνεται να μην έχει συζητηθεί αρκετά σε αυτή την κουβέντα, είναι ότι οι άνθρωποι που αρχικά χρησιμοποίησαν το Gi, οι Ιάπωνες, το έκαναν για λόγους που δεν έχουν σχέση με την τεχνική. Ο (ιδρυτής του Judo) Jigoro Kano φαίνεται να υιοθέτησε το gi επειδή ήταν συνηθισμένο στο παραδοσιακό jiujitsu καθώς πίστευαν ότι έμοιαζε πολύ με τα συνηθισμένα ρούχα των ανθρώπων της εποχής στην Ιαπωνία. Άρα ο ρεαλισμός ήταν η αιτία για την αρχική χρήση του gi, όχι η τεχνική ανάπτυξη των μαχητών. Τα αρχικά gi της εποχής του Kano δεν είχαν καν μια στάνταρ μορφή αλλά πολλές και διαφορετικές και αργότερα από το Kodokan δόθηκαν οδηγίες για συγκεκριμένο στυλ.
Πάντα μου έκανε εντύπωση ή ένταση αυτής της κουβέντας γιατί μου φαινόταν εμφανές ότι η απάντηση είναι να κάνουμε βήματα προς τα πίσω και να ρωτήσουμε: Τι ακριβώς αλλάζει όταν βγάζεις το gi και ξεκινάς να προπονείς έτσι;
Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Υπάρχουν τρεις μεγάλες αλλαγές:
- Η τριβή ανάμεσα στους δύο αθλητές μειώνεται δραματικά. Το υλικό του Gi δημιουργεί μπόλικη τριβή όσο παλεύουμε, ειδικά με τον ιδρώτα.
- Ο αριθμός και η δύναμη των τεχνικών αρπαγής (grips) που μπορούμε να κάνουμε στον αντίπαλο μας μειώνεται ότι βγαίνει το gi. Το Gi επιτρέπει μια σχεδόν ατελείωτη επιλογή τεχνικών αρπαγής και ελέγχου του σώματος, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πολύ πιο δύσκολες να ξεφύγεις από αυτές χωρίς το gi.
- O αριθμός και αποτελεσματικότητα των λαβών που μπορείς να κάνεις στον αντίπαλο σου μειώνεται σημαντικά όταν το τζάκετ βγαίνει. Το τζάκετ του gi είναι ουσιαστικά ένα σχοινί δεμένο σε δύο μανίκια γύρω από τον λαιμό. Επιτρέπει μια ποικιλία από υψηλής αποδοτικότητας λαβές, πολύ περισσότερες χωρίς το gi.
Σε αυτό όλες οι πλευρές συμφωνούν. Βγάλε το gi και τα τρία μεγαλύτερα αποτελέσματα είναι, λιγότερη τριβή, λιγότερα grips και λιγότερες λαβές.
Δάσκαλε, εσύ ανεβάζεις το άθλημα γι’αυτό γέμισε τη σχολή σου!
Πάμε στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι της συζήτησης. Η αφαίρεση των τριών αυτών στοιχείων κάνει έναν πιο τεχνικά ικανό μαθητή; Η επίδραση της τριβής είναι συγκεκριμένη. Κάνει ένα ματς πιο αργό και τις κινήσεις πιο δύσκολες. Αποτέλεσμα είναι οι μαθητές να έχουν περισσότερο χρόνο να σκεφτούν και να πάρουν αποφάσεις όσο προπονούνται, από το να βασιστούν στο ένστικτο καθώς προσπαθούν να αντεπεξέλθουν σε πιο γρήγορα ματς του No Gi. Ακόμη πιο σημαντικά, αφού η κίνηση είναι πιο δύσκολη αναγκάζονται να κινηθούν με τις πιο μηχανικά αποδοτικές κινήσεις για να κάνουν τις τεχνικές τους, δεν μπορούν να βιαστούν και να χρησιμοποιήσουν μόνο την δύναμή τους ή το ότι γλιστράνε για να ξεφύγουν.
Αφού γίνεται η κίνηση πιο αργή, πρέπει να αντιμετωπίσουν κάθε εμπόδιο στην κίνηση, ένα προς ένα, για να προοδεύσουν προς τον στόχο τους και μαθαίνουν τακτική υπομονή και συγκεκριμένους συνδυασμούς τεχνικών κάτω από δύσκολες συνθήκες, ένα σημαντικό κομμάτι της ανάπτυξης τους.
Οι αποφυγές (pin escapes) με το gi είναι γενικά πιο δύσκολες από ότι χωρίς το gi. Μόνο η καλή προσήλωση στην σωστή φόρμα και τεχνική θα επιτρέψει την διαφυγή. Υπάρχει λιγότερος κίνδυνος το σπάρινγκ να μειωθεί σε μια ανούσια και άσκοπη κόντρα όπου η φυσική ταχύτητα ξεπερνάει την ταχύτητα των τεχνικών αποφάσεων, έτσι μεγαλώνει η ροπή στην εκμάθηση της κίνηση με συγκεκριμένο σκοπό.
Όταν φοράς το gi, οι μαθητές μαθαίνουν γρήγορα την αξία της προστασίας του λαιμού τους. Μαθαίνουν να έχουν πειθαρχία με το σαγόνι και τα χέρια τους, κρατώντας τα πάντα σε συγκεκριμένες σταθερές αμυντικές θέσεις και μαθαίνουν να βλέπουν συνεχώς αν υπάρχει ο κίνδυνος του πνιγμού, που είναι η πιο αποδοτική μορφή της επίθεσης στο grappling.
Είσαι δάσκαλος πολεμικών τεχνών;; Σε ενδιαφέρει!!
Οπότε υπάρχει σοφία στην θέση των παραδοσιακών μέχρι στιγμής, όσον αφορά τους μαθητές, τις συνθήκες στην προπόνηση με Gi, την μεγαλύτερη δυσκολία της κίνησης και την συνεχόμενη απειλή των πνιγμών, που θα φέρει καλύτερες συνήθειες για την προστασία του λαιμού, στην κίνηση όταν αμύνεται και αποτρέπει φάσεις όπου η αθλητική ταχύτητα του ματς ξεπερνάει την ικανότητα των μαθητών να πάρουν τακτικές αποφάσεις.
ΆΡΑ, όλα τα πλεονεκτήματα του Gi φαίνεται να εμφανίζονται στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού σε επίπεδο αρχαρίων.
Ενδιαφέρον είναι ότι τα πλεονεκτήματα του Gi δεν φαίνεται να εφαρμόζονται τόσο καλά στα επιθετικά κομμάτια του αθλήματος, ειδικά σε πιο προχωρημένους παίχτες που έχουν μάθει να παίρνουν τακτικές αποφάσεις σε πιο γρήγορο ρυθμό και έχουν ήδη μάθει καλές μηχανικές συνήθειες στην κίνηση και στην προστασία του λαιμού. Βασικά, φαίνεται ότι η συνεχόμενη χρήση του τζάκετ μπορεί να οδηγήσει σε λιγότερο τεχνικούς μαχητές στο κομμάτι της επίθεσης στο jiujitsu.
To gi επιτρέπει τόσες λαβές με τόση δύναμη και τόση τριβή που ο μαθητής μπορεί να κλειδώσει λαβές με λιγότερο από τέλεια θέση σώματος και να αφήσει το ρούχο να κάνει την δουλειά της σωστής κίνησης.
‘Ετσι συχνά απογοητεύονται όταν πρωτοξεκινάνε την προπόνηση χωρίς Gi γιατί μαθαίνουν ότι οι αγαπημένες τους υποταγές και λαβές είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικές αφού δεν έχουν σωστή τοποθέτηση του σώματος και αυτό δεν φαινόταν για χρόνια λόγω των πλεονεκτημάτων του gi.
H προπόνηση χωρίς το Gi συχνά οδηγεί σε μεγάλα τεχνικά άλματα στο επιθετικό Pinning και τις υποταγές, αφού οι μαθητές μαθαίνουν την αποδοτική γεωμετρία των σωμάτων στο πως να εμποδίζουν την κίνηση των αντιπάλων με τρόπους που δεν είχαν ανάγκη με το Gi λόγω της τριβής και της δύναμης στο grip.
Η δική μου θέση είναι η εξής. Οι παραδοσιακοί έχουν ένα δυνατό σημείο στην προπόνηση με Gi, ότι είναι προτιμότερη για τους περισσότερους μαθητές (όχι όλους) αφού, το να ξεπερνάνε την επίδραση της τριβής, της δύναμης του Grip και την απειλή των πνιγμών θα τους αναγκάσει να υιοθετήσουν καλύτερη κίνηση και συνήθειες σε ματς με ρυθμό που δεν θα ξεπερνάει την ικανότητα τους να εφαρμόζουν τεχνικές και τακτικές που μαθαίνουν χωρίς να λειτουργούν με βάση το ένστικτο.
Αλλά, πιστεύω ότι η προπόνηση στο No Gi, δημιουργεί υψηλότερο επίπεδο τεχνικής στις επιθετικές κινήσεις. Αναγκάζει τους μαθητές να εφαρμόζουν υποταγές και λαβές με τέλεια φόρμα αλλιώς οι γλιστεροί αντίπαλοι απλά να ξεγλιστρίσουν. Οι μαθητές δεν μπορούν να βασιστούν στην τεχνητή τριβή και στις λαβές του Gi για να βγάλουν υποταγές αλλά στην τέλεια θέση του σώματος.
Συνολικά, σαν γενικός κανόνας, τα αμυντικά στοιχεία του αθλήματος στηρίζονται από την προπόνηση με το Gi, ειδικά στα πρώτα χρόνια της προπόνησης. Όμως, είναι η άποψή μου ότι το επιθετικό κομμάτι γίνεται πιο δύσκολο όταν η τριβή και οι λαβές στο ρούχο αφαιρούνται.
Οπότε στο ξεκίνημα των προπονήσεων ή όταν δουλεύεις το αμυντικό κομμάτι, η χρήση του Gi έχει νόημα. Όταν θες να βελτιωθείς στο επιθετικό κομμάτι του αθλήματος και οι σωστές μηχανικές κινήσεις και συνήθειες έχουν αφομοιωθεί, η προπόνηση χωρίς Gi θα ανεβάσει το τεχνικό επίπεδο του παιχνιδιού σου.
Σημειώστε ότι αυτοί είναι γενική κανόνες που εφαρμόζονται στις περισσότερες περιπτώσεις όχι απαραίτητα σε όλες. Έχω δει μαθητές που προπονούνται αποκλειστικά στο Gi, να μαθαίνουν εξαιρετική επιθετική κίνηση που έκανε την μεταφορά σε προπόνηση χωρίς Gi πολύ εύκολη. Και το αντίθετο φυσικά, μαθητές που προπονούνται χωρίς gi να μαθαίνουν εξαιρετικές αμυντικές τεχνικές.
Να έχετε στο μυαλό σας όμως ότι η διαφοροποίηση μεταξύ των δύο προπονήσεων δεν θα πρέπει να τονίζεται πάρα πολύ. Ο τελικός σκοπός του Jiu Jitsu είναι ο έλεγχος των κινήσεων του αντιπάλου σώματος, όχι του ρούχου γύρω από αυτό. Οι καλύτεροι στο σπορ είναι πολύ αποδοτικοί και στις δύο περιπτώσεις. Αν υπάρχει μεγάλη μείωση της αποτελεσματικότητας του παιχνιδιού σου όταν αλλάζεις από τον έναν τύπο προπόνησης στον άλλο, κάτι πάει λάθος με το συνολικό σου παιχνίδι και πρέπει να το δείς. Οι βασικές αρχές του JiuJitsu πάνε πιο βαθιά από το ρούχο που φοράμε γύρω μας, συγκεντρωθείτε σε αυτές και η συζήτηση θα μπει σε καλύτερο πλαίσιο. »
