Άρθρο της Στεφανίας Βερροιώτου
Ποζάροντας χαμογελαστές στο facebook των σχολών μας, θα πρέπει να επιδοθείς σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι του “Βρες τον Γουάλντο” για να μας εντοπίσεις ανάμεσα στους πολυάριθμους συναθλητές μας. Οι γυναίκες που ασχολούμαστε με το ζίου ζίτσου υπολειπόμαστε 1 προς 50 έναντι των αντρών. Αν είμασταν προγνωστικά στον ιππόδρομο, κανείς δεν θα ήθελε να ποντάρει πάνω μας. Στη χώρα μας, τα κορίτσια ασχολούνται, συνήθως, με τις πολεμικές τέχνες όσο πηγαίνουν σχολείο. Με την ενηλικίωσή τους, ελάχιστες θα συνεχίσουν να κάνουν πρωταθλητισμό και μετρημένες στα δάχτυλα θα ασχοληθούν με την προπονητική.
Όσο καιρό ασχολούμαι με το ζίου ζίτσου για χόμπι, οι δύο ντουζίνες, περίπου, ενήλικες γυναίκες που είδα να περνούν από τα μαθήματα, αντιμετώπισαν την εμπειρία της προπόνησης ως το Έβερεστ που θα έπρεπε να σκαρφαλώσουν. Ήρθα μία φορά, το έκανα, έζησα για να διηγηθώ την ιστορία.Η προπόνηση, φυσικά, και είναι απαιτητική. Όσο αθλητικός, γρήγορος, δυνατός ή μυώδης και αν είσαι, αναγκαστικά θα περάσεις από το άγαρμπο στάδιο του πρωτάρη. Κανείς δεν εμφανίστηκε σε μία σχολή πολεμικών τεχνών, εκτελώντας στο πρώτο του μάθημα ένα άψογο flying armbar – αν και αρκετοί προσπάθησαν με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Η αργή πρόοδος φαντάζει εκφοβιστική, όμως εντέλει, οι εκατοντάδες επαναλήψεις θα σε οδηγήσουν στη στιγμή, όπου θα καταφέρεις την πρώτη σου περιμπόλο σε σπάρινγκ και οι ουρανοί θα ανοίξουν, ψέλνοντας διθυραμβικά το όνομά σου.
Το αποκαρδιωτικό εναρκτήριο κομμάτι του ζίου ζίτσου διπλασιάζεται σε ένταση για μία γυναίκα, η οποία τρεις φορές την εβδομάδα, θα προπονείται σε ένα χώρο, όπου είναι και θα παραμείνει η μειονότητα. Κοινωνικά, το κομμάτι αυτό είναι θάνατος. Όση φιλική διάθεση και αν υπάρχει σε μία σχολή, χρειάζεται έντονη προσήλωση και ψυχική δύναμη για να μην χάσεις τη δυναμική σου. Τα πράγματα, άλλωστε, δεν θα είναι πάντοτε ρόδινα.
Σε μία ανασκόπηση της εμπειρίας μου μέχρι τώρα, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει συμπαίκτης μου, τα τρία χρόνια που ασχολούμαι με το ζίου ζίτσου, που να μη γύρισε κάποια στιγμή να μου πει κάτι υποτιμητικό για την παρουσία μου εκεί· είτε έμμεσα, λόγω του μικρότερου μεγέθους μου, είτε άμεσα, λέγοντάς μου κατάμουτρα τι δουλειά έχω εγώ εκεί. Πόσα ρόλινγκ πέρασα παλεύοντας για τη γλυκιά ζωή, επειδή ο συμπαίκτης μου, μη θέλοντας να χάσει μούρη επειδή δεν μπορούσε να μου κάνει πέρασμα, μαινόταν σαν ταύρος βάζοντας και τους δυο μας σε κίνδυνο.
Με τον καιρό, έμαθα να αναγνωρίζω τα σημάδια μίας κατάστασης που ετοιμάζεται να βγει εκτός ελέγχου και να προφυλάσσομαι από σοβαρούς τραυματισμούς. Είχα την εμπειρία ενός 19χρονου, που χάνοντας τελείως το μυαλό του, πήδηξε στο στέρνο μου και άρχισε να με στραγγαλίζει με τα γυμνά του χέρια ή ενός 90+ κιλών, ο οποίος φτιαγμένος από την αδρεναλίνη, δεν έλεγε να χαλαρώσει τη λαβή του, παρόλο που χτυπούσα πάνω του για ταπ. Με την ανάσα στα πνευμόνια μου να έχει τελειώσει και τα πλευρά μου έτοιμα να ραγίσουν κάτω από το ασήκωτο βάρος, ένας πιο έμπειρος αθλητής αντιλήφθηκε τι συνέβαινε και μπήκε στη μέση. Εκείνη ήταν η μοναδική φορά που δάκρυσα από τον πόνο.
Καμία από τις φίλες μου όταν ακούν αυτές τις ιστορίες, δεν καταλαβαίνουν γιατί συνεχίζω να ασχολούμαι με το ζίου ζίτσου και δεν επιλέγω κάτι άλλο. Η αλήθεια είναι πως, όταν ασκείται σωστά, το ζίου ζίτσου πρόκειται για ένα ευγενές άθλημα εναρμονισμένης ρευστότητας και ένας οξύνους τρόπος για να κρατιέσαι σε φόρμα. Όσο καλύτερη η σχολή που προπονείσαι, τόσο μικρότερος είναι ο κίνδυνος να τραυματιστείς. Και στην τελική, δεν έχει σημασία αν είσαι λίγο πιο μπροστά από τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν έχεις βρεις κάτι που σου αρέσει να κάνεις και σου δίνει χαρά, ανακαλύπτεις τρόπους να συνεχίζεις, δουλεύοντας μέσα από τις αντιξοότητες.
Όπως, για παράδειγμα, όταν τα χέρια ενός συναθλητή σου αποκτούν το συνήθειο να καταλήγουν τόσο συχνά πάνω στο στέρνο σου, που είσαι σίγουρη ότι έχει αποστηθίσει τις διαστάσεις σου και μπορεί να αγοράζει αυτός, αντί για σένα, τα σουτιέν σου.Στην αδερφότητα του ζίου ζίτσου δεν υπάρχει χώρος μόνο για αδερφούς αλλά και για αδερφές και όλοι συναντιόμαστε ισότιμοι στο τατάμι για να μοιραστούμε, με αλληλοσεβασμό, τον πραγματικό λόγο που είμαστε εκεί, την ειλικρινή αγάπη μας για το άθλημα.
