Ήταν απόγευμα θυμάμαι, πίσω στο 1998. Ο πατέρας μου με κρατούσε από το χέρι όταν περνούσαμε το κατώφλι της σχολής Ζιού Ζίτσου, που επρόκειτο να γραφτώ. Δεν ήθελε πολύ για να κολλήσω με το άθλημα και να το κάνω πρωταγωνιστή της ζωής μου. Από τότε, έως σήμερα και για πάντα θα φιγουράρει στο μυαλό και την καθημερινότητα μου.
Το Ζιού Ζίτσου στην παραδοσιακή του μορφή αποτελεί την πιο πολύπλευρη πολεμική τέχνη. Πρωτοεμφανίστηκε στα μοναστήρια του Θιβέτ και καθιερώθηκε ως η πρώτη πολεμική τέχνη στην Ιαπωνία (τυχαίο; Δεν νομίζω). Ο όρος Ζιού Ζίτσου σημαίνει απαλή τεχνική με πολλούς να κάνουν λόγο για την τέχνη της απλότητας.
Έχοντας ασχοληθεί για πολλά χρόνια με το άθλημα, η ερώτηση που δέχομαι συχνά-πυκνά είναι το τι σου προσφέρει η πολεμική αυτή τέχνη και γιατί να ασχοληθεί κανείς.
Τα πράγματα είναι απλά, δεν χρειάζονται πολλά λόγια και συστάσεις. Το Ζιού Ζίτσου φτιάχνει ολοκληρωμένους αθλητές και ακόμα περισσότερο ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Είναι μια ολοκληρωμένη αμυντική τέχνη, ένα συνονθύλευμα πολεμικών τεχνών το γνωστό για τους λάτρεις του αθλήματος τρία σε ένα. Ο αθλητής ξεκινάει από όρθια μάχη και ανταλλαγή χτυπημάτων(karate), συνεχίζει με πάλη και ρίψεις (judo) για να καταλήξει στην μάχη εδάφους (brazilian jiu-jitsu) και όλα αυτά πάντα ελεγχόμενα καθώς στους αγώνες αν υπερβείς την δύναμή σου αποβάλλεσαι.
Άθλημα κατάλληλο για όλους! Για μικρά παιδιά, μεγάλα παιδιά, άντρες και γυναίκες. Το Ζιού Ζίτσου, χαρίζει μια καλή φυσική κατάσταση, ένα καλό σώμα και προπάντων ένα υγιές μυαλό.
Εκείνος που θα ασχοληθεί, μαθαίνει αυτοάμυνα και πειθαρχία. Μαθαίνει να πέφτει και να ξανασηκώνεται και να μην το βάζει ποτέ κάτω. Κατάλληλη δραστηριότητα για την Ελλάδα της κρίσης, της έντασης και υπερέντασης μιας και σου μαθαίνει να κοντρολάρεις τα συναισθήματα και το σώμα σου, χωρίς να χρειάζεται να ξοδευτείς. Άθλημα καθόλου πολυδάπανο που βασική του αρχή έχει την λιτότητα.
Το Ζιού Ζίτσου, απευθύνεται και στους πιο «ζόρικους», σε εκείνους που γουστάρουν το καναβάτσο, τα φώτα των διοργανώσεων και την δόξα. Τα τελευταία χρόνια η άνοδος του αθλήματος σε αγωνιστικό επίπεδο είναι τεράστια.
Οι φίλαθλοι στις εξέδρες θερμοί και οι αθλητές πολύ καλού επιπέδου, με στόφα Πρωταθλητή ανεβαίνουν στα βάθρα σε εγχώριες και διεθνείς διοργανώσεις. Στη χώρα μας εκπροσωπείται από την ΕΦΕΟΖ (Ελληνική Φίλαθλος Ερασιτεχνική Ομοσπονδία Ζιου Ζιτσου), η οποία είναι αναγνωρισμένη από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό ακούγεται πως αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι πιθανότητες το άθλημα να ενταχθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οι διστακτικοί, οι γονείς που ανησυχούν για τα παιδιά τους αλλά και οι γυναίκες που δεν θέλουν ρε παιδί μου να χτυπηθούν, έχουν ξεκάθαρα βρει την πολεμική τους τέχνη.
Τα χτυπήματα ελεγχόμενα. Άθλημα αμυντικό. Ο αθλητής αποφεύγει τα χτυπήματα και εκμεταλλεύεται την δύναμη του αντιπάλου για να τον φέρει σε μειονεκτική θέση. Επίσης στις μικρές ηλικίες το άθλημα διδάσκεται μέσω παιχνιδιού κάτι που το κάνει αρεστό στους «junior» φίλους.
Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, και αν δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να ξέρεις, άδραξε την ευκαιρία και δοκίμασε έστω και μία φορά να πατήσεις μέσα στο τατάμι. Τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους.
ΟΒΕΡ ΕΝΤ ΑΟΥΤ!
Photo:Demi Karatzaferi
