Μία πύλη που έχουν διαβεί πολλοί άνθρωποι αλλά υπάρχουν κι άλλοι τόσοι που γι’αυτούς αποτελεί ένα άγνωστο μονοπάτι.
Τι είναι για τον μέσο άνθρωπο που δεν ασχολείται, ένα μαχητικό άθλημα; «Ξύλο χωρίς λόγο»; «Κίνδυνος για την σωματική ακεραιότητα και υγεία»; Αυτά θα πουν όσοι συνήθως όσοι δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με κάτι σχετικό. Γιατί άραγε υπάρχει όμως τόσο μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που ασχολούνται; Προφανώς βρίσκουν την ενασχόληση αυτή ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική, την ώρα σε ένα παράλληλο σύμπαν αυτός ο τομέας μοιάζει μακρινός, σκληρός και εξωπραγματικός.
Πηγαίνοντας στις πρώτες προπονήσεις χωρίς να έχεις καμία προηγούμενη επαφή, αρχικά καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο και κουραστικό είναι μάχεσαι. Θέλει ενέργεια, αντοχή, ψυχραιμία, ψυχολογία. Αν δεν τα έχεις, μπορείς να τα χτίσεις. Εφόσον βρεις έναν σωστό δάσκαλο που να σε γεμίζει και να σε εμπνέει να τον ακολουθείς, πας ένα βήμα την φορά, για να «χτίζεις» πρώτα απ’ όλα τον μαχητή μέσα σου. Η συνεχής τριβή και ενασχόληση θα βγάλει κάποια στιγμή και τον μαχητή που έκρυβες, προς τα έξω…
Είναι εκείνες οι στιγμές που ανυπονονείς να πας στο γυμναστήριο, σκέφτεσαι συνεχώς τι έκανες λάθος στις προηγούμενες προπονήσεις και όταν πατήσεις το ρινγκ θα προσπαθήσεις να είσαι καλύτερος. Απέτυχες, μία, δύο, δέκα, αλλά τώρα που είσαι μαχητής θα επιμείνεις.
Όταν φεύγεις από την προπόνηση πρέπει να νιώθεις γεμάτος με αυτά που έκανες. Σήμερα έμαθες κάτι παραπάνω. Δεν είσαι νευριασμένος που έφαγες πέντε χτυπήματα, αλλά πιο υποψιασμένος πως να μην τα φας την επόμενη. Η ζώη και η καθημερινότητα κυλάει διαφορετικά, διότι πλέον δεν στραβώνεις για ασήμαντους λόγους, έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι τον θυμό σου και να τον μετατρέπεις σε υπομονή που θα σου δώσει πολλές λύσεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα.
Καταλαβαίνεις πως η ζωή είναι ένα σημαντικό αγαθό, για να τσακώνεσαι για το πάρκινγκ, στο σουπερμάρκετ ή με τον συνάδελφο. Μαθαίνεις να εξαντλείς κάθε πιθανότητα να εμπλακείς σε ένα επεισόδιο και την ένταση την διαχειρίζεσαι πλέον διαφορετικά. Μαθαίνεις να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου όπως κάνεις με τους συναθλητές σου σε ένα σπάρινγκ που ανταλλάσσεται χτυπήματα και μετά αγκαλιάζεστε όχι επειδή είστε τρελοί, αλλά επειδή ο ένας προσέφερε στον άλλον, δυνατές στιγμές και εμπειρίες, μέσω αυτής της προπόνησης.
Μαθαίνεις να ακούς τον δάσκαλο σου είτε είσαι 10 χρονών είτε 50 με τον ίδιο σεβασμό, διότι αυτός είναι που σε εμπνέει και σου μαθαίνει πέντε πράγματα που δεν ήξερες πριν. Έναν τέτοιο ιδανικό κόσμο που εγώ περιγράφω σήμερα, μπορεί κάποιοι αθλούμενοι ακόμα να μην τον έχουν συναντήσει. Όμως το βαθύ νόημα μίας πολεμικής τέχνης ή ενός μαχητικού αθλήματος βρίσκεται μέσα σε αυτά τα λόγια και μπορεί κάποιος να αναζητήσει αυτόν τον δρόμο μέχρι να τον βρει και να νιώσει το ίδιο.
