Μετά από πόσες δυσκολίες τα παρατάει ο μέσος άνθρωπος; Πόσα εμπόδια ακριβώς θα πρέπει να συναντήσει ο καθένας από εμάς πριν αποφασίσει να σταματήσει να κυνηγάει τα όνειρα του και τους στόχους του; Ένα; Δύο; Δέκα; Και πόσο σοβαρά μπορεί να είναι αυτά;
Συνηθίζουμε να βλέπουμε ανθρώπους που κατάφεραν να ξεπεράσουμε τις αντιξοότητες τους και να πετύχουν ως ινδάλματα και παραδείγματα προς μίμηση. Αλλά πολλές φορές δεν είναι στην επιτυχία το παράδειγμα, αλλά στην προσπάθεια.
O Ed «Bad Boy» Brown συνάντησε για πρώτη φορά τον θάνατο από κοντά όταν ήταν 12 χρονών. Η μητέρα του ήταν στο κλαμπ E2 εκείνο το βράδυ όταν κάποιοι ξεκίνησαν έναν τσακωμό.
Η ασφάλεια του μαγαζιού αποφάσισε να χρησιμοποιήσει σπρέι πιπεριού για να τους σταματήσει όμως η κατάσταση έγινε χειρότερη αφού τα αέρια γέμισαν το κλαμπ και 1500 άνθρωποι άρχισαν να πανικοβάλονται και να τρέχουν προς τις εξόδους νομίζοντας ότι είναι τρομοκρατική επίθεση με δηλητηριώδη αέρια!
50 άτομα τραυματίστηκαν και 21 πέθαναν όταν ποδοπατήθηκαν από τον όχλο. Ανάμεσα τους και η μητέρα του. Με τον πατέρα του στην φυλακή ο Brown έμπλεξε με κακές παρέες αλλά γλίτωσε όταν τον συμμάζεψε ένας προπονητής πυγμαχίας που είδε το ταλέντο του.
Η πρώτη φορά που κάποιος τον πυροβόλησε ήταν το 2012 πριν τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων. Με ερασιτεχνικό ρεκόρ 370-20 ήταν ένα από τα φαβορί για την πρόκριση. Η σφαίρα τον βρήκε στον λαιμό όταν ένα αυτοκίνητο πέρασε από την γειτονιά του και άρχισε να πυροβολεί. Επέζησε από θαύμα αλλά δεν πήρε ποτέ μέρος στα trials.
Την ίδια χρονιά έκανε το νικηφόρο ντεμπούτο του στην επαγγελματική πυγμαχία. Λίγες μέρες μετά τον αγώνα σε κάποιο κλαμπ στο Σικάγο ξεκίνησε ένας καβγάς, κάποιος έβγαλε όπλο και μια σφαίρα σφηνώθηκε στο στήθος του.
Επέζησε και συνέχισε τους αγώνες. Μετά τον τρίτο του αγώνα και το 3-0 τον πυροβόλησαν ξανά. Αυτή τη φορά στο γόνατο και το πόδι, πάλι σε κάποιο πάρτι όπου τα πράγματα ξέφυγαν. θα έλεγε κανείς ότι η μοίρα του τον ήθελε κάθε φορά που κέρδιζε μια μάχη έξω στο ρινγκ, να έχει μια πιο δύσκολη έξω από αυτό.
Μα τα ραντεβού με τις σφαίρες δεν θα τελειώσουν εκεί. Ο Brown θα αναγκαστεί να σταματήσει τους αγώνες για δύο χρόνια όπου θα τραυματιστεί από σφαίρες άλλες 7 φορές σε διαφορετικά περιστατικά τα οποία όχι μόνο επέζησε αλλά δεν τους επέτρεψε να τον βγάλουν από τον στόχο του.
Όταν επέστρεψε έκανε ένα τρομερό σερί με 13 νίκες και 13 ΚΟ σε 13 αγώνες μέσα σε μόλις 8 μήνες!
Τα Μέσα άρχισαν να προσέχουν και το απίστευτο ρεκόρ του αλλά και την συγκλονιστική ιστορία του.
Ένα παιδί των πιο σκληρών γειτονιών του Σικάγο, μια πόλη που έχει τρομαχτικό πρόβλημα εγκληματικότητας και μέσα στο 2016, θα καταγράψει 82 πυροβολισμούς την εβδομάδα κατά μέσο όρο και 460 δολοφονίες ήδη μέχρι τον Αύγουστο με 2,818 θύματα συνολικά σε νεκρούς και τραυματίες (σσ σύμφωνα με το CNN).
Ο Brown είχε καταφέρει ξεφύγει παρά τις αντίξοες συνθήκες και έκανε μεγάλα πράγματα για τον εαυτό του και την τρίχρονη κορούλα του, το όνομα της οποίας είχε κάνει τατουάζ στο χέρι του.
Συνεχίζοντας με τον ίδιο αμείωτο ρυθμό κέρδισε άλλες τρεις μάχες μέσα στο 2016 και στις 11 Νοεμβρίου ήρθε ή ώρα για την 20η μάχη του κόντρα στον Albert Mensah.
Με τα Μέσα να τον έχουν βαφτίσει ως ένα από τα νέα μεγάλα ταλέντα ήθελε αυτό το 20-0 για να δείξει ότι δεν είναι πια ανερχόμενος αλλά ένας πραγματικός διεκδικητής του τίτλου.
Το Showtime του είχε ετοιμάσει μια θέση στη σειρά «Shobox» τον ερχόμενο Φεβρουάριο και περίμενε την νίκη.
Σε 10 γύρους ο Brown θα επικρατήσει πλήρως του έμπειρου Mensah και θα ανοίξει την πόρτα της καταξίωσης. Λίγες μέρες μετά θα ανεβάσει στο Instagram την φωτογραφία που του είχαν βγάλει όταν μικρότερος είχε συλληφθεί για τελευταία φορά, πριν ξεκινήσει την μεγάλη καριέρα του.
«Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου» έγραφε, «πέρασα 10 μήνες στην φυλακή. Κάθε μέρα ευχαριστώ τον θεό και όσο δεν είμαι στην φυλακή ή νεκρός θα ευχαριστώ τον θεό» έγραφε.
Αυτή ήταν η ιστορία που είχα στο μυαλό μου να πω για τον Ed Brown, τότε που διάβαζα για την ζωή του και σκεφτόμουν τα δικά μου θέματα και ότι λογαριασμούς έχω αφήσει ανοιχτούς για διάφορους λόγους.
Λίγο καιρό αργότερα κάθισα στο PC μου για να γράψω το άρθρο και πριν ξεκινήσω έκανα μια τελευταία αναζήτηση του ονόματος του στο google. Μπορεί να είχε ανακοινώσει ήδη τον επόμενο του αντίπαλο ή κάποιο από τα μεγάλα Μέσα ίσως του είχε κάνει κάποια ωραία συνέντευξη.
Τρεις βδομάδες μετά το 20-0 και αφού είχε ανακοινώσει πως κάτι καλό έρχεται για τον ίδιο, όντας στο αυτοκίνητο του με την 19χρονη ξαδέρφη του, ένα άλλο αυτοκίνητο τους πλησίασε και άνοιξε πυρ.
Μια από τις σφαίρες τον βρήκε στο κεφάλι.
Λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο θα φύγει από την ζωή.
Ένα όνειρο απραγματοποίητο μετά από 11 σφαίρες και μόλις ένα βήμα πριν επιτυχία. Μια σφαίρα, που θα ήταν αρκετή για τον μέσο άνθρωπο, δεν του έκανε τίποτα. Ούτε η δεύτερη, ούτε η τρίτη. Έπρεπε να ανοίξουν 11 τρύπες πάνω του για να τον λυγίσουν. Αν το έγραφε αυτός κάποιος σαν μυθιστόρημα δεν θα τον πίστευε κανείς και όμως συνέβη.
«Ποτέ δεν είναι αργά» ήταν το μάθημα που είχα σκεφτεί στην αρχή ότι μας διδάσκει η ιστορία του Ed Brown, πριν μάθω για το τραγικό τέλος. Το ίδιο είναι το μάθημα και τώρα όμως πρέπει να συμπληρώσω και κάτι ακόμη.
«Να μην παίρνουμε ως δεδομένο το αύριο»ακόμη και αν νιώθουμε ασφαλείς σήμερα.
«Όσο δεν είμαι στην φυλακή ή νεκρός» είχε πει λίγες μέρες νωρίτερα ο Brown λες και μέσα του το ήξερε. Ίσως ήταν τόσες οι κόντρες του με τον θάνατο που ένιωθε ότι δεν θα τον άφηνε να χαρεί ούτε αυτή τη νίκη.
