Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση βρίσκουμε σήμερα στο Fight Academy του Βασίλη Οικονόμου. Ο έμπειρος προπονητής της πυγμαχίας, μιλάει για τα σημερινά δεινά του σπορ, ωστόσο εξηγεί πως το μαχητικό άθλημα έχει γίνει φιλικό για περισσότερο κόσμο απ’ ότι στο παρελθόν. Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο:
«Η πυγμαχία φαίνεται να περνάει κάποιου είδους κρίσης τα τελευταία χρόνια. Η δεξαμενή των θαυμαστών της ολοένα και αδειάζει προς το συγκοινωνούν δοχείο που λέγεται ΜΜΑ και αυτό έχει ανησυχήσει τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές της. Από την άλλη, οι αναμετρήσεις πυγμάχων με αθλητές ΜΜΑ ή YouTuber δείχνουν να προσελκύουν περισσότερο το ενδιαφέρον του κοινού, παρά τα καθαρόαιμα πυγμαχικά ντέρμπι. Έτσι, τα απαξιωτικά σχόλια για τη θέση που έχει βρεθεί το αρχαιοελληνικό άθλημα δίνουν και παίρνουν. Δικαίως ή αδίκως;
ΜΑΘΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΓΜΑΧΙΑ
Το ΜΜΑ είναι όντως ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον μαχητικό σπορ για τον θεατή και αυτό πρέπει να του το πιστώσουμε όλοι. Είναι, όμως, αυτό που έχει προκαλέσει την πτώση της πυγμαχίας;
Όταν μιλάμε για ΜΜΑ μιλάμε για το UFC που βρίσκεται μακράν του δευτέρου Bellator στη δημοτικότητα, τα pay per view κλπ. Η πολύ μεγάλη απήχηση της διοργάνωσης, όμως, δε βασίζεται σε καθαρά αγωνιστικούς λογούς. Έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο λειτουργίας της συγκεκριμένης διοργάνωσης η οποία ελλείψει σοβαρού ανταγωνισμού, διατηρεί ένα μονοπώλιο, που της δίνει το δικαίωμα να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει στον χώρο.
Οι αθλητές που αγωνίζονται στο UFC αμείβονται λίγο αλλά καλούνται να κάνουν σχεδόν τα πάντα μέσα και έξω από το οκτάγωνο. Οι μη αξιοκρατικές διαδικασίες του οργανισμού απεικονίζονται διαρκώς στα ranking τα οποία επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τη δημοτικότητα του κάθε αθλητή και όχι μόνο την αγωνιστική του πορεία. Επί σειρά ετών πρωταθλητές χάνονται από το προσκήνιο στο πρώτο στραβοπάτημα, είτε αποδεσμεύονται και πάνε σε άλλες διοργανώσεις επειδή δεν είναι εμπορικοί. Τα μπόνους που μοιράζονται στην κάθε διοργάνωση επιβραβεύουν όσους παίζουν επιθετικά. Αποκορύφωμα η ζώνη BMF που θέσπισαν και σημαίνει “Baddest Motherf*****” για δυο αθλητές που δεν άξιζαν να διεκδικήσουν τη ζώνη του πρωταθλητή, αλλά είχαν όλο το πακέτο για μια συναρπαστική αναμέτρηση με αρκετό αντίκτυπο στο κοινό. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καλά ελεγχόμενο περιβάλλον, όπου αναλώσιμοι αθλητές τροφοδοτούν έναν μηχανισμό κομμένο και ραμμένο για τα μάτια του θεατή που ζητά άρτο και θέαμα.
Αντίθετα, οι επαγγελματίες πυγμάχοι τα τελευταία 20 χρόνια περίπου, καθώς δρούν σε ένα πιο ελεύθερο περιβάλλον από αυτό του UFC, κλείνουν επιλεκτικά τους αγώνες που είναι value for money, κοιτώντας να μακροημερεύσουν στο βαρύ αυτό σπορ. Πώς να τους ρίξεις άδικο; Όλοι θα το έκαναν στη θέση τους.
Η ισορροπία, όμως, θα επέλθει από μόνη της γιατί αν δεν υπάρξει κοινό οι ζώνες θα μειωθούν, όπως και οι κατηγορίες κιλών. Οι αθλητές θα αναγκαστούν να κάνουν συχνότερα και πιο θεαματικά ματς και αργά ή γρήγορα θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα σύγχρονου ανταγωνισμού. Απλά η πυγμαχία λόγω της μεγάλης ιστορικά εξέλιξης, έχει και πολλές παθογένειες που την ακολουθούν ως ουρά. Θέλει χρόνο να προσαρμοστεί, κάτι που ένας οργανισμός φρέσκος, όπως το UFC δε χρειάστηκε.
Η δημοτικότητα του κάθε σπορ έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την ταύτιση των ανθρώπων με τους αθλητές που αποτελούν και τον πυρήνα του. Δηλαδή, ποιος νοιάζεται αν σπουδαίοι αθλητές πυγμαχούν, παλεύουν ή κλοτσιούνται, αν δεν είναι πρωτίστως αναγνωρίσιμοι και δεν έχουν δημιουργήσει «προηγούμενα» μεταξύ τους εκτός αρένας; Αυτά είναι απαραίτητα συστατικά ώστε ο θεατής να ταυτιστεί με τους αθλητές. Το στυλ που θα λύσουν τις διαφορές τους μάλλον περνάει σε δεύτερη μοίρα. Θλιβερό μεν, αλλά όταν μιλάμε για εμπορικότητα ουσιαστικά αναφερόμαστε στο ευρύ κοινό και όχι στους μυημένους που παρακολουθούν αγώνες από το «Madison Square Garden» μέχρι το «Παπαστράτειο» στον Πειραιά.
Κάπου εδώ μπαίνουν και οι YouTuber στην εξίσωση για να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές. Οι αγώνες μεταξύ αθλητών πυγμαχίας, MMA, kickboxing, Youtuber και λοιπών δείχνει να προσελκύει το ενδιαφέρον του κόσμου περισσότερο απ’ ο,τι τα μεγαλύτερα ντέρμπι του κάθε αθλήματος ξεχωριστά, όσο δημοφιλές κι αν είναι αυτό. Η γκρίνια, όμως, ακούγεται περισσότερο από και προς τους κόλπους της πυγμαχίας γιατί το σημείο συνάντησης είναι σχεδόν πάντα το πυγμαχικό ρινγκ. Αυτό φαντάζει σαν μεγάλη υποβάθμιση για το άθλημα. Υπάρχει όμως εξήγηση.
Η πυγμαχία αποτελεί το πιο δημοφιλές ραντεβού των ανδρών που ήθελαν να λύσουν τις διαφορές τους όλα τα χρόνια της γνωστής ιστορίας. Οι πρώτες απεικονίσεις πυγμαχίας χρονολογούνται περίπου στο 5000 π.Χ. Το άθλημα όπως το ξέρουμε στις μέρες μας είναι απλά μια προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα. Η ιδέα, όμως, αυτής της μορφής ανθρώπινης αναμέτρησης υπάρχει από πάντα. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η πυγμαχία ως ιδέα δεν εφαρμόζεται μόνο από τους πυγμάχους ως ειδίκευση, αλλά από όποιον μπορεί να σηκώσει τη γροθιά του. Για να «λύσουμε τις διαφορές μας» με πολύ κόσμο και εμπορικό αντίκτυπο, το πυγμαχικό ρινγκ είναι μονόδρομος. Δεν πρέπει να μας ανησυχεί καθόλου η φιλοξενία «αλλόθρησκων» στο πυγμαχικό ρινγκ. Οι αγώνες αυτού του είδους δεν χαρακτηρίζουν το άθλημα αυτό κάθε αυτό, αλλά το κοινό των μαχητικών σπορ και τη σημερινή κοινωνία εν γένει. Οι άνθρωποι της πυγμαχίας το παίρνουμε προσωπικά, επειδή είμαστε αυτοί που το εκπροσωπούμε σήμερα και θέλουμε να διατηρήσουμε την ποιότητα σε αυτό που μας χαρακτηρίζει. Αλλά ένα έχω να πω. Ποιότητα και ποσότητα δεν πάνε μαζί. Και την επιλογή την έχουμε κάνει προ πολλού.
Το όλο και λιγότερο αγωνιστικό ενδιαφέρον που προκαλεί η πυγμαχία στις μέρες μας είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Η πραγματικότητα είναι ότι το κοινό της διαρκώς ανοίγει. Όλο και περισσότεροι δοκιμάζουν να πυγμαχήσουν. Από μοντέλα μέχρι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Στην Ελλάδα κάποτε, αν έκανες μποξ έπαιζες και αγώνες. Δεν υπήρχε μέση κατάσταση. Πλέον όλοι έρχονται έστω για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε αυτόν τον κάποτε αφιλόξενο χώρο .
Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι δεν έχει ακόμα καταφέρει να προσαρμοστεί στις εμπορικές απαιτήσεις του σήμερα, κάτι που εκ των πραγμάτων ο χρόνος θα φέρει. Ανησυχεί κάποιος μη χαθεί η πυγμαχία; Εμείς χανόμαστε, οι ιδέες όχι».
