Η ανάλυση του Βασίλη Οικονόμου, προπονητής του Fight Academy:
Τελικά όντως ο Joseph Parker αποδείχτηκε λίγος. Φάνηκε αρκετά φοβισμένος μέσα στο ρινγκ με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει την απόσταση που τον βολεύει και να μπει στο παιχνίδι του αντιπάλου του. Ο Anthony Joshua σε μια βραδιά μέτρια γι ‘αυτόν, νίκησε «επαγγελματικά» χωρίς να κάνει πολλά και δεν κινδύνεψε σε κανένα σημείο του αγώνα.
ΜΑΘΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΓΜΑΧΙΑ
Για να είχε ελπίδες ο Parker, θα έπρεπε η τακτική που θα εφαρμόσει, όπως είχα προαναφέρει, να ήταν ιδιαίτερη. Το να τραβήξει τον ψηλότερο αντίπαλο κοντά του με κίνηση προς τα πίσω, ο οποίος λογικά θα περίμενε μια πιο επιθετική τακτική, δεν μου φάνηκε κακή ως ιδέα. Είχε, όμως, κακή εκτέλεση. Θα έπρεπε αντεπιτεθεί πάνω στην κίνηση προς τα εμπρός του Joshua (ο οποίος δε φημίζεται για το footwork) με μεγάλη αποφασιστικότητα, κάτι που δε μας έδειξε ότι είχε σε κανένα σημείο. Αντ’ αυτού πρώτα στεκόταν και μετά έκανε κάποιες προβλέψιμες επιθέσεις που ξεκινούσαν με αριστερό ντιρέκτ (Jab) δίνοντας του όλο τον χρόνο να χτυπήσει αλλά και τον χώρο να κινηθεί μακριά.
https://www.youtube.com/watch?v=JuC3d9Gs1k8
Ο Joshua από την άλλη πήρε την απόσταση που τον βόλεψε και την κράτησε σχετικά εύκολα μέχρι τέλους. Στον προηγούμενο αγώνα του με τον Takam δυσκολεύτηκε περισσότερο σε αυτόν τον τομέα, γιατί ήταν αντίπαλος που πραγματικά ήθελε να «σπάσει» την απόσταση και να χτυπήσει σε έναν αγώνα που σταμάτησε χωρίς λόγο στον 10ο γύρο.
Ο Joshua δεν είναι αθλητής που θα βγει από το παιχνίδι στο οποίο αισθάνεται ασφαλής ρισκάροντας να δεχτεί περιττά χτυπήματα και ορθά πράττει. Το χτύπημα που δέχτηκε στον 6ο γύρο δε φαινόταν σοβαρό για να του κάνει ζημιά και δε χρειαζόταν το διάλειμμα από τον διαιτητή για να ανταπεξέλθει.
Ο διαιτητής, που πολύς λόγος έγινε γι’ αυτόν, ήταν πραγματικά πολύ κακός. Δεν αδίκησε, όμως, τον Parker αλλά τον αγώνα στο σύνολό του και το όσο θέαμα τελικά θα μπορούσε να μας προσφέρει.
Ο τρόπος που διαιτήτευσε ήταν ωσάν να ήταν ερασιτεχνικό παιχνίδι, αφού σταματούσε διαρκώς τη ροή του. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι αδίκησε τον Parker ο οποίος περισσότερο αδίκησε τον εαυτό του. Όταν πραγματικά θέλεις να δουλέψεις από κοντά, τη στιγμή που σε αγκαλιάζει ο αντίπαλος φροντίζεις να έχεις και τα δυο χέρια στο σαγόνι δείχνοντας δραστήριος.
Αντίθετα, αυτός τις περισσότερες φόρες έσκυβε ή έμπαινε κάτω και δεξιά από το αριστερό χέρι του Joshua, ο οποίος λογικά εκεί θα τον αγκάλιαζε λόγω τακτικής αλλά και κοινής λογικής. Πολλές φορές, όμως, δεν χρειαζόταν ούτε αυτό γιατί αγκάλιαζε και ο ίδιος.
Ήταν, λοιπόν, μια καθαρή νίκη του Joshua έστω και αν δεν εντυπωσίασε. Νομίζω, όμως, ότι στα τελευταία παιχνίδια αρχίζουμε να βλέπουμε το πυγμαχικό «ταβάνι» του συγκεκριμένου αθλητή. Δεν ξέρω αν είναι πρωταθλητής λόγω ταλέντου ή λόγω έλλειψης μεγαλύτερου ανταγωνισμού στη μεγάλη κατηγορία και ασφαλώς υπερφυσικών προσόντων.
Σε ενδεχόμενο αγώνα του με τον Wilder, τον Povetkin ή ακόμα και τον τρελό τσιγγάνο Tyson Fury (θέλει ένα-δυο παιχνίδια για να γίνει ανταγωνιστικός ο τελευταίος) τα πράγματα θα δυσκόλευαν αρκετά και αμφιβάλω αν θα κατόρθωνε το τρία στα τρία.
Με εντυπωσίασε το ότι σε κοινή τους συνέντευξη πριν τον αγώνα και σε ερώτηση που του έκανε ο παρουσιαστής είπε ότι “δεν έχω την πολυτέλεια να χάσω γιατί πολλοί άνθρωποι βασίζονται πάνω μου”. Αυτό δείχνει έλλειψη διψάς και προσωπικοί κινήτρου.
Κλείνοντας μπορώ να πω όντως δεν είδαμε έναν αγώνα αντάξιο των προσδοκιών μας, αλλά αυτή είναι η πυγμαχία. Δύο αθλητές μπορεί να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο σε τέτοιο βαθμό που να χαλάσει το θέαμα.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουμε εθιστεί και ταυτίσει το θέαμα με τη βία, αλλά αυτό αφορά μόνο τους περαστικούς από το άθλημα και όχι αυτούς που το έχουν καταλάβει και το αγαπούν πραγματικά. Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Αυστριακός μουσικός Arnold Schoenborg «Αν είναι τέχνη, δεν είναι για όλους κι αν είναι για όλους, δεν είναι τέχνη.» Η πυγμαχία είναι τέχνη και δεν είναι για όλους!
