Το πιο δύσκολο για πολλούς κομμάτι του αθλητισμού μα κυρίως του πρωταθλητισμού είναι το «τέλος».
Πότε ένας πρωταθλητής ή αθλητής υψηλού επιπέδου καταλαβαίνει ότι πρέπει να σταματήσει και πότε άραγε έχει φτάσει η στιγμή για το ιδανικό φινάλε;
Με όσους αθλητές και αν κουβεντιάσει κανείς οι περισσότεροι θα πουν ότι δεν υπάρχει ιδανικό φινάλε. Οι λόγοι για να σταματήσει κάποιος να αγωνίζεται ποικίλουν. Είτε η ηλικία, είτε το φορτωμένο πρόγραμμα, είτε ένας τραυματισμός ζόρικος. Οτιδήποτε και αν είναι δεν έχει σημασία.
Είναι σκληρό ο άνθρωπος που έχει μάθει να ζει σαν πρωταθλητής, να τηρεί ένα πρόγραμμα, να διατηρεί το βάρος του, να ιδρώνει κάθε μέρα, ξαφνικά να «κρεμάσει» τα γάντια του.
Η στιγμή που κάποιος αποφασίζει να σταματήσει πρέπει να είναι το δυνατότερο πιο σωστή. Είναι τεράστια υπόθεση να αποχωρεί ο αθλητής από τους αγωνιστικούς χώρους με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδηση καθαρή.
Ο πρωταθλητής που εγκαταλείψει την αγωνιστική καριέρα, ξαφνικά καταλαβαίνει πώς όλα αυτά που τον βασάνιζαν τόσα χρόνια είναι αυτά που τον κρατούσαν ζωντανό. Τα πρωινά ξυπνήματα, οι ατελείωτες ώρες προπόνησης, οι διατροφές, τα μελανιασμένα μάτια, οι τσακωμοί με συναθλητές. Είναι όλα εκείνα που του έδιναν ενέργεια. Τον έκαναν να αντέχει στο γραφείο, να μην πέφτει όταν τσακώνεται με την οικογένεια. Του έδιναν κίνητρο να ξυπνάει κάθε πρωί και να αγωνίζεται.
Πολύπλοκα πλάσματα οι πρωταθλητές. Όσο και αν ταλαιπωρούν τα κορμιά τους, όσο και αν ζουν μέσα στην πειθαρχία. Τελικά αυτά είναι που τους κάνουν ευτυχισμένους.
Συχνά σε γυμναστήρια, σε στίβους ή σε προπονητικούς χώρους συναντάς ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να περπατάνε ή να προσπαθήσουν να τρέξουν. Κορμιά γερασμένα, μα μάτια γεμάτα λάμψη. Φοράνε παλιές αθλητικές φόρμες κάποιου Συλλόγου. Υπήρξαν κάποτε αθλητές και το δείχνουν. Περηφανεύονται για αυτό. Το ζουν ακόμα και με τα 30 λεπτά περπάτημα που κάνουν.
Ακόμα και αν τα γάντια κρεμαστούν η κουλτούρα του πρωταθλητισμού δε φεύγει ποτέ. Στους τρόπους, στις συνήθειες, στη συμπεριφορά αποκαλύπτεται. Αυτή είναι άλλωστε η μαγεία του να έχει υπάρξει κανείς αθλητής.
Τους πρώην αθλητές τους ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Όλοι τους έχουν να σου πουν μια ιστορία. Να αναστενάξουν νοσταλγικά και να σου
μιλήσουν για τον τελευταίο τους αγώνα. Γιατί ο πρωταθλητισμός είναι «μικρόβιο» και το κουβαλάς για πάντα.
Φιγούρες που περπατάνε με περηφάνια γιατί κρύβουν μια ένδοξη-ξεχωριστή ιστορία. Το φινάλε του κάθε αθλητή διαφορετικό και μοναχικό. Όταν πια οι προβολείς σβήσουν απομένει μόνο ο άνθρωπος πίσω από τον αθλητή. Μα μαζί του πάντα φέρνει αναμνήσεις, εμπειρίες, στιγμές μοναδικές
Η στιγμή που ο πρωταθλητής αποχωρεί από τους αγωνιστικούς χώρους είναι συνήθως εκείνη στην οποία καταλαβαίνει ότι οι επιδόσεις του πέφτουν. Όταν αρχίζει να μην νιώθει καλά με το είναι του. Όταν δεν μπορεί να καλύψει τις προσδοκίες του προπονητή.
Αν έχει φτάσει εκείνη η ώρα λοιπόν, πρέπει κανείς να την αντιμετωπίσει με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετώπιζε τόσα χρόνια τις προπονήσεις και τους αγώνες. Να σηκώσει το κεφάλι ψηλά, με ευλάβεια να κρεμάσει τα γάντια του. Να δώσει μια τεράστια αγκαλιά στον προπονητή του και να κρατήσει για πάντα στην καρδιά και στο μυαλό τα όσα έμαθε από αυτόν τον υπέροχο κόσμο του πρωταθλητισμού…
