Η Τζένυ Τασίδου είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά των πολεμικών τεχνών. Στην πολυετή καριέρα της εντός συνόρων έχει καταφέρει να κερδίσει πάρα πολλές διακρίσεις, ενώ μας έχει κάνει υπερήφανους και στο εξωτερικό με κάποιες μοναδικές εμφανίσεις. Πώς όμως το καλό παιδί Τζένυ μετατρέπεται σε “Boss” μέσα στο ρινγκ και… πέφτει ποτέ; Το fightsports.gr εξασφάλισε μία αποκλειστική συνέντευξη που μιλάει για όλους και για όλα. Μάθετε για το ανεκπλήρωτο όνειρο της Τασίδου που δεν είναι άλλο εκτός από τη συμμετοχή για την Ολυμπιάδα, αλλά και άλλες πτυχές της ζωής της που μέχρι στιγμής δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Αναλυτικά η ενδιαφέρουσα συνέντευξη:
Τζένυ, καλημέρα και καλώς ήρθες στο fightsports.gr. Θα θέλαμε αρχικά να πάμε το χρόνο πίσω και να μας πεις δυο λόγια για το ξεκίνημα της καριέρας σου.
Καταρχήν, όσοι δεν με ξέρουν νομίζουν ότι άρχισα να προπονούμαι από πολύ μικρή. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η πρώτη μου επαφή με το άθλημα ήταν στα 17 μου, όταν ξεκίνησα σ’ένα γυμναστήριο, απλά και μόνο όμως για τον εαυτό μου. Από μικρή που ήμουν μεγάλωσα ανάμεσα σε αγόρια και μου άρεσε να παλεύω συνεχώς. Πήγα λοιπόν στο γυμναστήριο και αργότερα όταν πλέον άρχισα να… ψάχνομαι για αγώνες επέλεξα να πάω σε σύλλογο. Το παράδοξο είναι ότι κανένας σύλλογος δεν με δεχόταν γιατί “δεν ήθελαν κορίτσια”. Ευτυχώς στο δρόμο μου βρέθηκε η ΑΕΚ και δούλεψα εκεί δίπλα στους καλύτερους. Η απόσταση βέβαια Ηλιούπολη-Φιλαδέλφεια ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αγαπούσα αυτό που έκανα οπότε δεν στάθηκε εμπόδιο.
Με τον πρωταθλητισμό πώς μπλέχτηκες;
Κατέβηκα σ’ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα κι έφτασα μέχρι τον τελικό. Ήμασταν ισόπαλες με την αντίπαλό μου και πήγα σε έξτρα χρόνο. Είχα χάσει τη μητέρα μου εκείνη την περίοδο και στο μυαλό μου είχα ότι έπαιζα για εκείνη! Όντως, το έκανα γι’αυτήν και πέτυχα το σκοπό μου, παίρνοντας το μετάλλιο.
Ποια η αντιμετώπιση από τους γύρω σου;
Όλα καλά, ποτέ δεν είχα πρόβλημα… Τόσο οι γονείς μου όσο και οι φίλοι μου το πήραν χαλαρά το γεγονός ότι ασχολούμαι με την πυγμαχία.
Παρότι η πολιτεία δεν βοηθάει ιδιαίτερα εσύ κατάφερες να πάρεις κάποιες παραστάσεις από το εξωτερικό. Πώς το κατάφερες αυτό;
Από προσωπικό πάθος και από κάποιους χορηγούς που είχα δίπλα μου…
Έχεις να μας περιγράψεις κάποια κακή και κάποια καλή σου στιγμή;
Άσχημες πολλές, αλλά αυτή που μου έχει μείνει ήταν όταν με… φάγανε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και δεν πήρα το μετάλλιο. Όσον αφορά τις καλές, κάθε στιγμή που ανεβαίνω στο ρινγκ είναι πολύ όμορφη. Σημαίνει ότι έχω υγεία και διάθεση να προπονούμαι…
Υπάρχουν άνθρωποι που σε στήριξαν και τους ευχαριστείς;
Τον προπονητή μου Αρτούρ Μικαελιάν γιατί τον έχω σαν πατέρα μου κι έχω κερδίσει πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του και την ΑΕΚ βέβαια που με στήριξε καθ’όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μας, όπως μπορούσε βέβαια…
Τώρα πού σε βρίσκουμε;
Ασχολούμαι με την προπονητική. Δεν έχω ακόμα το δικό μου γυμναστήριο, αλλά ό,τι μπορώ κάνω με κάποια πέρσοναλ.
Έχεις πιτσιρίκια στην ομάδα σου;
Φυσικά, είναι υπέροχο να προπονείς παιδάκια… Πρώτα όμως πρέπει να τους πάρεις τον… αέρα γιατί αλλιώς δεν σε ακούνε. Εγώ τα καταφέρνω μια χαρά, διότι είχα καλό δάσκαλο. Τον Αρτούρ κι έχω πάρει δικά του στοιχεία στο θέμα της τακτικής στην προπόνηση. Ο κόουτς μου είχε την ικανότητα να κάνει την προπόνηση σαν παιχνίδι κι αυτό είναι πολύ θετικό…
Είχες αναπτύξει κόντρες κατά τη διάρκεια της πορείας σου με άλλες αθλήτριες του χώρου σου;
Μπα, είμαι πολύ ήρεμη στη ζωή μου… Μπορώ να σου πω ότι με τη Μαλεφάκη παίζαμε ξύλο σε κάθε διοργάνωση, αλλά εκτός ρινγκ είμαστε δύο καλές φίλες και μέλη της εθνικής ομάδας. Δεν υπάρχει λόγος να μαλώνεις με κανέναν. Με τέτοια πράγματα πάει πίσω το άθλημα…
Υπάρχουν αθλητές που ξεχωρίζεις και έχεις ως πρότυπα;
Ο Αρτούρ Μικαελιάν είναι σίγουρα ο ένας και ο άλλος ο Τιγκράν Ουζλιάν.
Στα πιτσιρίκια σου δίνεις συμβουλές;
Ναι, αμέ πώς δεν δίνω! Η μία όμως είναι στάνταρ… Να είναι πρώτοι στο σχολείο κι από εκεί και πέρα να επιλέξουν να κάνουν πράγματα στη ζωή τους που πραγματικά τα θέλουν.
Έχεις κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;..
Την Ολυμπιάδα…
Πώς και δεν αγωνίστηκες εσύ στην Ολυμπιάδα, έχοντας τόσες διακρίσεις;
Με συκοφάντησαν άσχημα τα προηγούμενα δύο χρόνια. Κυριάρχησαν κάποια σενάρια επιστημονικής φαντασίας ως προς την υγεία μου, την ίδια στιγμή που ήθελα μόλις δύο συμμετοχές για να πάω στο Λονδίνο. Τελικά και τίποτα δεν είχα, και στην Ολυμπιάδα δεν πήγα. Τι να κάνεις όμως;
Αν είχες μία πολύ σοβαρή πρόταση θα έφευγες για το εξωτερικό;
Ναι, ακόμα και τώρα θα το έκανα το βήμα να βγω έξω και να παίξω…
Είχες δεχτεί ποτέ πρόταση;
Είχα δεχτεί πριν από αρκετό διάστημα για τη Γαλλία, όμως έγιναν πολλά όπως σας είπα και πριν και προτίμησα να μην πάω.
Η Τζένυ κλαίει εύκολα;
Η Τζένυ κλαίει μόνο όταν δεν είναι ικανοποιημένη με τον εαυτό της… Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ δεν σκέφτηκα να παρατήσω την πυγμαχία. Αγωνίζομαι για μένα, για τους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω επιτέλους να μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω ένα παιχνίδι εδώ μέσα! Να με δουν οι φίλοι μου…
Τζένυ σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συνέντευξη. Στο κλείσιμο αυτής θα θέλαμε να μας πεις δυο λόγια για το fightsports.gr…
Παιδιά δεν θα πω πολλά, απλά να συνεχίσετε έτσι τη δουλειά σας. Να έχετε υγεία και δύναμη, διάθεση ώστε να αποδείξετε αυτό που όλοι λένε για σας. Δηλαδή ότι είστε ότι καλύτερο υπάρχει στο χώρο μας. 
