Άρθρο του Βασίλη Οικονόμου επικεφαλής του Fight Academy.
Όποιον και να ρωτήσεις από τον χώρο των μαχητικών σπορ – πολεμικών τεχνών θα σε ενημερώσει ότι η τέχνη του κάθε άλλο παρά προάγει τη βία. Αυτό που γίνεται στο ρινγκ ή τάταμι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που μπορεί να γίνει στον δρόμο καθώς και ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά τα σπορ είναι πολύ φιλειρηνικοί.
Η ηθική της πυγμαχίας
Από την άλλη υπάρχουν πολλοί εκτός του χώρου, οι οποίοι το προσεγγίζουν με τον εξής τρόπο: «μπουνιές και κλοτσιές το ένα, μπουνιές και κλοτσιές και το άλλο. Κοροϊδέψτε τον εαυτό σας όχι και μας».
Η αλήθεια, όμως, δεν είναι ούτε στη μια πλευρά ούτε στην άλλη (δεν αναφέρω ότι είναι κάπου στη μέση γιατί αυτή η χλιαρή μετριότητα είναι που ευθύνεται για πολλά) αλλά εν δυνάμει είναι και στη μια και στην άλλη. Μέλλει να αποφασίσουμε με την ειλικρινή μας στάση και όχι με την ανεμική θεωρία μας πού θα ταχτούμε.
Να δούμε, όμως, πού πηγάζει μέσα μας η βία ώστε να ξέρουμε μετά και από που αναβλύζει.
Η βία, λοιπόν, είναι παράγωγο του φόβου. Φόβος του «μην πάθω κάτι», «μη χάσω κάτι» κλπ. Αποτελεί αντίδραση σε μια πρωταρχική δυσάρεστη αίσθηση. Κανένας δε γεννήθηκε με το χαρακτηριστικό της βίας να κυριαρχεί ανάμεσα στα υπόλοιπα του χαρακτήρα του, αλλά «δουλεύτηκε» προς αυτή την κατεύθυνση από την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία στο σύνολο της.
Ερχόμενο, λοιπόν, ένα παιδί (ή και ενήλικας) στον χώρο των μαχητικών σπορ – πολεμικών τεχνών, έχει αναπτυγμένο το αίσθημα του φόβου σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Το προσάναμμα, λοιπόν, που θα παράξει βία υπάρχει μέσα του (μέσα σε όλους μας ανεξαιρέτως) και εκεί είναι που ξεκινάει η δουλειά.
Τον πρώτο καιρό και η πρώτη επαφή αναμέτρησης μέσα στο ρινγκ (ή όπου απαιτεί η εκάστοτε τέχνη), γέννα συναισθήματα ανάλογα με αυτά που βίωνε σε δυσάρεστες καταστάσεις τσακωμών και γενικότερης βίας, σωματικής ή λεκτικής, στο σχολείο, στο σπίτι, στο δρόμο κλπ. Οι αντιδράσεις των αρχαρίων ποικίλουν και είναι ενστικτώδεις. Αυτοί που θα αντέξουν στην πρόκληση και θα παραμείνουν δουλεύοντας στο άθλημα (αλλά και με τον εαυτό τους), γίνονται πιο συνειδητοί πάνω στα συναισθήματα αυτά. Δηλαδή, για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της τέχνης τους, επιβάλλεται να μετουσιώσουν το πρωταρχικό αυτό συναίσθημα σε ενέργεια που θα τους ωθήσει προς τον στόχο τους.
Εκεί είναι, λοιπόν, που φαίνεται η μαεστρία του προπονητή ή η ανεπάρκειά του. Οφείλει να δείξει με το παράδειγμά του και τη γενικότερη στάση του, ποιος είναι ο δρόμος που χαρακτηρίζει έναν αθλητή. Αν ο ίδιος από τα αθλητικά του χρόνια έχει χρησιμοποιήσει την τέχνη του ως «μπάλωμα» στα δικά του κενά, καλύπτοντας με τη δύναμη που του προσφέρεται από τη γνώση της πολεμικής τέχνης τις γενικότερες ανασφάλειες που έχει, τι θα μεταλαμπαδεύσει στους αθλητές του; Και αντίστοιχα δε θα χρησιμοποιήσει τον ρόλο του Δασκάλου για να φουσκώνει το ελλιπές «Εγώ» του αφού αυτό έχει μάθει να κάνει;
Έτσι, καταλαβαίνει κάποιος ότι ο χώρος που αγωνιζόμαστε είναι ένας χώρος μετουσίωσης της κακής πλευράς που όλοι έχουμε, σε κάτι θετικό και δημιουργικό. Αυτή είναι και η μαγεία των μαχητικών σπορ – πολεμικών τεχνών. Έχουν τη δυναμική. Το αν όμως θα μεταλλάξουν αλχημιστικά το ενστικτώδες συναίσθημα σε συνειδητή αθλητική αντίδραση έχει να κάνει με τη δική μας βούληση.
Η μπουνιά, η κλοτσιά, η σπρωξιά από μόνα τους δε χαρακτηρίζονται ως κινήσεις καλές ή κακές. Η ενέργεια που τους δίνουμε, το αίσθημα που βάζουμε, αλλά και ο σκοπός για τον οποίο τα χρησιμοποιούμε δίνει και το πρόσημο στη δράση.
Η επιλογή είναι δική μας.
