Γράφει ο Βασίλης Οικονόμου, επικεφαλής του Fight Academy
Ένας πυγμαχικός αγώνας χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα και την αμεσότητα των κινήσεων. Η πυγμαχική απόσταση δεν αφήνει χρόνο για πολλή σκέψη, έτσι είναι καθοριστικό για την έκβαση του αγώνα η προετοιμασία που έχει κάνει ο πυγμάχος, και μέρος αυτής είναι οι αυτοματοποιημένες κινήσεις. Δηλαδή, ενώ από τη μια ο πυγμάχος πρέπει να λειτουργεί με έμπνευση και κρίση για την κατάλληλη κίνηση στην ιδανική στιγμή, από την άλλη πολλές από αυτές τις κινήσεις δεν πρέπει να τις σκεφτεί καθόλου. Πρέπει να ενεργήσει μηχανικά, ώστε να κερδίσει πολύτιμα κλάσματα του δευτερολέπτου που θα του δώσουν προβάδισμα σε σχέση με τον αντίπαλο αθλητή. Μέρος των αυτοματοποιημένων κινήσεων είναι και οι συνδυασμοί χτυπημάτων, είτε πρόκειται για επιθετικούς είτε για αμυντικούς συνδυασμούς.
Το σύνηθες λάθος που κάνουν οι πυγμάχοι είναι να χρησιμοποιούν μεμονωμένα χτυπήματα. Αν το ταϊμινγκ αυτών είναι σωστό είναι μια πολύ καλή αρχή έτσι ώστε να πλαισιώσουν το ένα χτύπημα με δεύτερο και τρίτο, που θα ολοκληρώσουν τη «δουλεία» του πρώτου. Ως συνδυασμό χτυπημάτων εννοούμε από δυο και πάνω. Το αριστερό δεξί ντιρέκτ είναι ίσως ο πιο απλός πυγμαχικός συνδυασμός. Ιδανικός αριθμός χτυπημάτων για συνδυασμό είναι τα τρία χτυπήματα, γιατί είναι αρκετά ώστε να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά και να ανοίξουν «τρύπες» στην άμυνα του αντιπάλου, αλλά σύντομα ώστε να μπούμε άμεσα σε άμυνα, χωρίς μεγάλο ενεργειακό κόστος, που μετράει στην εξέλιξη του αγώνα. Αυτό δε σημαίνει ότι δε δίνουμε λιγότερα ή και περισσότερα χτυπήματα όπου ο αγώνας το απαιτεί.
Ανάμεσα σε έναν συνδυασμό και τον επόμενο, προσθέτουμε κινήσεις, ώστε να είμαστε μέσα στο ρυθμό και να μην έχουμε κενά στο παιχνίδι μας. Αν για παράδειγμα επιτεθώ με αριστερό, δεξί ντιρέκτ και αριστερό κροσέ, κάνοντας ένα σπάσιμο του κορμού αριστερά μπορώ να προσθέσω άλλον ένα συνδυασμό, για παράδειγμα αριστερό άπερκατ, δεξί άπερκατ και αριστερό κροσέ. Έτσι, δημιουργώ μια ροή χτυπημάτων, έχω «σπάσει» την απόσταση και έχω φέρει τον εαυτό μου σε πλεονεκτική θέση για να ολοκληρώσω την επίθεση μου. Αυτό, ασφαλώς, μπορούμε να το κάνουμε και με εναλλαγές επιθετικών και αμυντικών τεχνικών, πλάγια βήματα κλπ.
Ένα στοιχείο που θα πρέπει να υπάρχει στους συνδυασμούς μας είναι η αυξανόμενη ένταση των χτυπημάτων που τους απαρτίζουν. Για παράδειγμα, αν κάνουμε δυο χτυπήματα, το 100% του μέγιστου της ταχύτητας, δύναμης και έκρηξης θα πρέπει να αποδοθεί στο δεύτερο, αν κάνουμε τρία χτυπήματα στο τρίτου κ.ο.κ. Μεγάλη προσοχή πρέπει να δείχνουμε στην προπόνηση, όπου συνήθως οι συναθλητές στην προσπάθεια τους να μην είναι πολύ επιθετικοί μεταξύ τους, κατεβάζουν την δύναμη και παράλληλα εξισώνουν όλα τα χτυπήματα σε μια ένταση. Η προπόνηση πρέπει να είναι όσο το δυνατόν εξομοίωση του αγώνα. Όταν απαιτείται να κατεβάσουμε την ένταση μας, για παράδειγμα στο 80% της μεγίστης απόδοσης ,τότε αναλογικά ξεκινάμε τον συνδυασμό μας χαμηλότερα ανεβάζοντας στο 80% το τελευταίο χτύπημα του συνδυασμού.
Οι συνδυασμοί των χτυπημάτων, όπως και κάθε κίνηση μας στο ρινγκ, πρέπει να γίνεται πάνω στον πυγμαχικό μας ρυθμό. Παράλληλα με την αυξανομένη ένταση στα χτυπήματα δημιουργείται μια ροή κινήσεων που κρατάει τον πυγμάχο πάντα μέσα στο παιχνίδι. Επίσης, η εναλλαγή στην ένταση βοηθάει πολύ στην εξοικονόμηση ενέργειας την ώρα του αγώνα, αφού δε δουλεύουμε πάντα στο μέγιστο. Ένας πυγμάχος που ξέρει να αλλάζει την ένταση με την οποία χρησιμοποιεί το σώμα του, μπορεί να διαχειριστεί την ενέργεια του μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα.
