Έχει μεγάλη σημασία να ξεχωρίσουμε τον σκοπό με τον οποίο ξεκινάει κάποιος να αγωνίζεται στα μαχητικά αθλήματα.
Γνωρίζοντας πως η αγορά στην χώρα μας είναι σχετικά μικρή, οι απολαβές δεν μπορούν να αποτελέσουν κίνητρο για έναν αθλητή ώστε να ακολουθήσει τον πρωταθλητισμό. Με «ταβάνι» τα 2.000 με 3.000 ευρώ κανείς δεν μπορεί να ζήσει την οικογένεια του.
Άρα πάμε στο δεύτερο σημαντικότερο κίνητρο που είναι ο προσωπικός εγωισμός σε συνδυασμό με την δόξα(στο μέγεθος που μπορεί κανείς να την ζήσει στην Ελλάδα).
Ένας αθλητής δεν μπορεί να απαιτήσει από έναν διοργανωτή να τον χρυσοπληρώσει όταν δεν πατάει κάν στις προπονήσεις για να προετοιμαστεί και να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής πάνω στο ρινγκ.
Δεν έχει κανένα νόημα να παίζει κάποιος αγώνες χωρίς να είναι σωστός στις προπονήσεις του, στην διατροφή του και στις συνήθειες του. Έχουμε πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα αθλητών που λένε πως παίζουν αγώνες χωρίς να κάνουν ούτε μισή προπόνηση. Αυτό δεν είναι υπέρ τους, αλλά κατά τους.
Στην συνέχεια θέλουν να ακούν από όλους καλά λόγια για την απόδοση τους έστω κι αν γνωρίζουν μέσα τους πως δεν ήταν αυτοί που έπρεπε. Υπάρχουν βέβαια και προπονημένοι αθλητές που δεν τους βγήκε το παιχνίδι και αυτό είναι θεμιτό.
Ο πρωταθλητισμός έχει απαιτήσεις και θυσίες. Θα πρέπει κάποιος να θυσιάσει την προσωπική του ζωή, να πειθαρχήσει στην διατροφή, στα «ραντεβού» στην προπόνηση και να βάλει προτεραιότητες.
Φυσικά και εκτός προετοιμασίας θα ξεδώσει, και θα κάνει αυτά που του αρέσουν όμως πάντα θα πρέπει να έχει στην άκρη του μυαλού του πως δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτά που κάνουν οι φίλοι του γιατί εκείνος έχει έναν απώτερο σκοπό, να γίνει μία μέρα πρωταθλητής.
Στην χώρα μας αυτό είναι πολύ δύσκολο να περάσει σε έναν αθλητή. Θα σου πει πως πρέπει να δουλέψει για να ζήσει. Θα πει πως έχει οικογένεια και παιδιά να θρέψει και πολλά άλλα. Την διαφορά όμως την κάνει αυτός που αφοσιώνεται. Οι εξωτερικοί παράγοντες πάντα θα επηρεάζουν αλλά είναι στο χέρι του πως θα τους διαχειριστεί.
Ένα ταλέντο ξεκινάει νωρίς τις προπονήσεις, ευελπιστεί στα 16 να έχει διαμορφωθεί σαν παίκτης και στα 20 να παίζει ήδη στα «μεγάλα σαλόνια».
Τα 30 χρόνια είναι αργά για έναν μαχητή. Θα το κάνει λόγω απωθημένου ή για την πλάκα του. Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε ταλέντο ακόμα και τον 25αρη. Ο 25αρης είναι ολοκληρωμένος αθλητής κι αν δεν ξεχωρίζει ήδη, δεν έχει κάτι άλλο να δώσει.
Αυτά είναι πράγματα που τα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη μεγαλύτερες αγορές όπως η Αμερική. Δύσκολα ένας 25αρης θα στρέψει το ενδιαφέρον πάνω του. Τα μαχητικά αθλήματα θέλουν αντοχές και χτίσιμο χρόνων για να παίξει κάποιος σε υψηλό επίπεδο.
Μία φωτογραφία στα social media, μία νίκη σε ένα event και πέντε σχόλια από τους φίλους δεν τον κάνουν πρωταθλητή. Είναι ένας χομπίστας προχωρημένος….
