29/03/2024

Πρωταθλητές για τα μάτια κόσμου

Άρθρο της Λέτας Γκαρέτσου

Σε μια εποχή που τα θέλω και τα πρέπει μπερδεύονται ολοένα και περισσότερο, που το φαίνεσθαι είναι αυτό που απασχολεί τους περισσότερους, ενώ η γνώμη των άλλων είναι πάνω από όλα, πόσοι άραγε είναι εκείνοι που μπαίνουν στα ρινγκ επειδή πραγματικά το θέλουν και πόσοι εκείνοι που απλά υπομένουν για μια φωτογραφία στο τέλος του αγώνα;


Στην κοινωνία των Social media, που όλοι θέλουν να προβάλουν μια προσωπικότητα, στην κοινωνία την οποία ο καλύτερος κρίνεται από τα λαικ, πολλοί είναι εκείνοι που ξεκίνησαν να ασχολούνται με ένα άθλημα όχι επειδή το ήθελαν αλλά για να το δείξουν στους υπόλοιπους. Αθλητές που προπονούνται καθημερινά, ιδρώτας, πόνος, άγχος, διατροφές.

Δείχνουν ότι το θέλουν πολύ. Ποζάρουν με χαμόγελο στις φωτογραφίες τους κατά τη διάρκεια της άσκησης, μετά από αυτήν, μετά από έναν έντονο γύρο σπαρινγκ. Μα τις νύχτες στο σπίτι, την ώρα που η πόρτα κλείνει και κανείς δεν τους βλέπει, νιώθουν δυστυχία, νιώθουν πως έμπλεξαν σε μια κατάσταση από την οποία θα βγουν δύσκολα.

Άνθρωποι οι οποίοι «τράβηξαν» κόσμο κοντά τους, θαυμαστές στο ινσταγκραμ επειδή έβγαλαν προς τα έξω μια προσωπικότητα που στην πραγματικότητα δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να υποστηρίξουν.

Στέκεται δίπλα στον σάκο με τα γάντια και παίρνει πόζα ενώ ο συναθλητής τον φωτογραφίζει, είναι εκεί στο γυμναστήριο και κάνει προπόνηση όχι επειδή αγαπάει το σπορ, αλλά για τις φωτογραφίες που θέλει να ανεβάζει καθημερινά.

Προετοιμάζεται για έναν αγώνα τον οποίο μόνο και στην ιδέα τρέμει, αλλά θα το κάνει για να δείξει στους γνωστούς ότι είναι σπουδαίος, ότι είναι πρωταθλητής. Άνθρωποι που βασανίζουν τις ψυχές και τα κορμιά τους. Νέοι που θα ήθελαν να είναι σε μια καφετέρια, σε έναν κινηματογράφο, καταπιέζονται να παριστάνουν τους αθλητές. Λες και όλοι είναι φτιαγμένοι για το ίδιο.

Φωτογραφίες από πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, βραδινές προπονήσεις. Πανάκριβα ρούχα για την προπόνηση, εξοπλισμός επαγγελματικός. Όλα με στόχο να προσελκύσουν βλέμματα, να συζητηθούν και να βαφτιστούν πρωταθλητές.

Στην Ελλάδα του 2018, της πίεσης, της κρίσης και του πρέπει. Εδώ που τα στερεότυπα αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Στην κοινωνία που σπουδαίοι είναι μόνο οι πρώτοι, οι νικητές, εκείνοι που σε όλα τους βρίσκονται στο πρώτο σκαλί του βάθρου.

Ένας από τους λόγους που πολλοί νέοι οδηγούνται σε εξαντλητικές δίαιτες και σε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Παιδιά που δεν αντέχουν τα χτυπήματα, δεν μπορούν να μπουν στο ρινγκ να παίξουν, μα το κάνουν για να αποδείξουν στον κόσμο ότι αξίζουν, για να ασχοληθεί ο περίγυρος μαζί τους. Ξέρουν να το κρύβουν καλά, δύσκολα θα καταλάβει κανείς ότι τούτα τα παιδιά είναι θλιμμένα, φορώντας το προσωπείο πάνε καθημερινά στο γυμναστήριο και κάνουν κάτι που καταβάθος δεν αντέχουν.

Μήπως όμως ούτε τα ίδια καταλαβαίνουν ότι προετοιμάζονται για έναν αγώνα όχι για τους εαυτούς τους αλλά για τους άλλους; Πόσοι άραγε από τους πρωταθλητές που χαμογελάνε στο βάθρο με το κύπελλο στο χέρι, είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Πόσοι πάνε στις προπονήσεις τους με αληθινό χαμόγελο; Πόσοι είναι εκείνοι που φωτογραφίζονται στα γυμναστήρια, στην κουζίνα τρώγοντας φρούτα και σαλάτες, αλλά όταν κανείς δεν τους βλέπει το ρίχνουν στο αλκοόλ και τα ξενύχτια;

Ο πρωταθλητισμός θέλει αγνότητα, αφοσίωση και πραγματική αγάπη. Η στόφα αυτή του πρωταθλητή, εκείνου που στο δωμάτιο του κρέμονται μετάλλια και φιγουράρουν κύπελλα, πηγάζει από τα βάθη της ψυχής του.

Εκείνος ο «πρωταθλητής» που μπήκε στην διαδικασία να ασχοληθεί σοβαρά με κάποιο σπορ για τα μάτια του κόσμου, και την γνώμη των γνωστών θα έχει ημερομηνία λήξης.

Σε κάποιον αγώνα, σε κάποια στιγμή πίεσης όλα θα φανερωθούν. Ο άνθρωπος που αθλήθηκε σοβαρά με κίνητρο τις φωτογραφίες και τους άλλους, μια μέρα θα λυγίσει και έτσι ξαφνικά όπως έκανε το «μπαμ» με φανταχτερές αγωνιστικές φωτογραφίες και φίλτρα, έτσι θα σβήσει και θα χαθεί, στην καθημερινότητα και στα ανεκπλήρωτα όνειρα του, δικά του ή και όχι κανείς δεν ξέρει…