Άρθρο της Νικολέτας Γκαρέτσου
Αθλητές, πρωταθλητές, άνθρωποι που απλώς γράφτηκαν σε μια σχολή να μάθουν πέντε βασικά πράγματα. Όλοι έχουν να πουν μια ιστορία για κάποιον προπονητή…
Την πρώτη φορά που θα περάσει κανείς την πόρτα ενός συλλόγου πολεμικών τεχνών ή μαχητικών σπορ σίγουρα θα επεξεργαστεί το μέρος, την μυρωδιά, τις διαστάσεις του προπονητικού χώρου, τον εξοπλισμό. Μα αυτό που θα κρατήσει ή θα «διώξει» από την σχολή τον υποψήφιο αθλητή είναι…ο προπονητής.
Από την πρώτη του χειραψία, από τα πρώτα του λόγια, από τη φωνή του, θα καταλάβεις αν σου κάνει, αν τον θέλεις για δάσκαλο, για προπονητή. Η ζεστασιά στο βλέμμα, η καθαρή χροιά, τα λίγα λόγια είναι αυτά που θα σε κάνουν να τον εμπιστευτείς και να κάνεις το επόμενο βήμα.
Δεν είναι τυχαίο που τεράστια ονόματα του αθλητισμού μετά από σπουδαίες διακρίσεις αφιερώνουν τις νίκες τους στην οικογένεια και στον προπονητή τους. Μα ο προπονητής είναι οικογένεια και αν έχεις κάνει πρωταθλητισμό τότε το ξέρεις καλά.
Δεν αρκεί η τεχνική γνώση, το σωστό προπονητικό πλάνο, η έντονη προετοιμασία. Αυτό που χρειάζεται είναι να καταφέρει ο προπονητής να γίνει φίλος με τον αθλητή του σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και αν ο τελευταίος του μιλάει στον πληθυντικό.
Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις νέων παιδιών σε αθλήματα μαχητικά που αλλάζουν σχολές επειδή δεν βρίσκουν εκείνον τον δάσκαλο που θα ασχοληθεί μαζί τους, που θα τους δώσει τη σημασία που τους αξίζει. Ακόμη δε περισσότερες είναι οι περιπτώσεις εκείνες που παιδιά ταλαντούχα φεύγουν από μια σχολή επειδή ο προπονητής δεν τους έδωσε την ευκαιρία για εκείνον τον πρώτο ερασιτεχνικό αγώνα ενώ είχαν τις δυνατότητες.
Ο προπονητής ο σωστός, εκείνος που αγαπάει αυτό που κάνει, εκείνος που θα κουραστεί πηγαίνοντας από διασυλλογικό σε διασυλλογικό, που θα κλείσει τη σχολή μια ώρα αργότερα για να μπορέσει ο αθλητής του να μάθει τέλεια την νέα τεχνική.
Ο προπονητής αυτός είναι ο άνθρωπος που δεν κάνει διακρίσεις, δεν «χαντακώνει» ταλέντα, είναι αυτός που θα δώσει την ευκαιρία, που θα προετοιμάσει τον μαθητή του όσο καλύτερα γίνεται.
Είναι εκείνος που δεν θα κατεβάσει αθλητές απλά για να έχει πολλές συμμετοχές, δεν θα ρισκάρει την υγεία κανενός παιδιού. Ο προπονητής ο άψογος είναι αυτός που αν δει ότι ο αθλητής του δεν έχει τις δυνατότητες θα τον κοιτάξει στα μάτια και θα του το πει χωρίς να του δημιουργεί ψεύτικες προσδοκίες και όνειρα.
Ο προπονητής ο «μάγκας» δεν φωνάζει ταπεινώνοντας μικρά παιδιά την ώρα του αγώνα, δεν προσβάλλει και δεν καταπιέζει τους αθλητές του. Αντιθέτως, στέκεται στην γωνία την ώρα του αγώνα και καθοδηγεί, φτιάχνει το ηθικό και συμπαραστέκεται στη μάχη του αθλητή του. Οι δυσκολότεροι αγώνες έληξαν με επιτυχία όταν υπήρχε καλή γωνία.
Επιτυχία του προπονητή είναι η αγκαλιά μετά τον αγώνα, είναι εκείνο το Σάββατο που αθλητής θα του προτείνει να πάνε μαζί για φαγητό. Είναι εκείνη η νύχτα που θα τον πάρουν οι γονείς του πρωταθλητή τηλέφωνο να του πουν ευχαριστώ.
Μα πάνω από όλα αυτό που ζητάει ο κάθε σωστός προπονητής είναι όσα χρόνια και αν περάσουν όσες καταστάσεις και αν αλλάξουν οι αθλητές του να τον θυμούνται, να τον έχουν να φιγουράρει στις φωτογραφίες τους και να μιλάνε για εκείνον με αγάπη. Να περιγράφουν τους αγώνες τους και πάντα να λένε πως έπαιζαν με «κλειστά» μάτια ακούγοντας απλά τις οδηγίες του κοουτς.
Γιατί στο τέλος της μέρας ο προπονητής είναι μέντορας, δάσκαλος, πατέρας μα πάνω από όλα φίλος, και οι φίλοι είναι εκεί στα εύκολα, τα χαρούμενα μα κυρίως στα δύσκολα και τα ζόρικα.
