Στη ζωή πολλές φορές ο άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει πολύ δυνατά χτυπήματα. Καταστάσεις που πάντα τον βρίσκουν απροετοίμαστο και που λυγίζουν ακόμη και τον πιο δυνατό. Γεγονότα που όταν κανείς έρθει αντιμέτωπος με αυτά αμέσως ρωτάει «γιατί σε μένα». Ένα γιατί που μένει αναπάντητο, βασανίζοντας τον ανθρώπινο νου αλλά και την ψυχή.
Λένε ότι το Α ενικό ίσως και πληθυντικό, πρέπει να αποφεύγεται στα κείμενα. Πολλοί το κριτικάρουν και το διορθώνουν. Ας με συγχωρέσετε αλλά σε αυτό το κείμενο θα το χρησιμοποιήσω και με το παραπάνω. Γιατί οι αληθινές ιστορίες δεν μπορούν να αποδοθούν σε τρίτο πρόσωπο…
Τον συνάντησα προχθές τη νύχτα, είχα καιρό να τον δω. Φίλος καλός, συναθλητής μα πάνω από όλα άνθρωπος ζωής, από εκείνους που όσα χρόνια και αν περάσουν τους έχεις για πάντα στο μυαλό και την καρδιά.
Παιδί όχι ελληνικής καταγωγής ήρθε στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον, να βοηθήσει την οικογένεια και να προχωρήσει τη ζωή του. Τον κέρδισαν τα μαχητικά σπορ και η αλήθεια είναι πως είναι πολύ καλός σε αυτά.
Η σκληρή προπόνηση έφερε τους πρώτους αγώνες, στην συνέχεια τους επόμενους και μετά κάποιους επαγγελματικούς. Ήθος, επιμονή και ταπεινότητα τον οδήγησαν ψηλά. Μέσω των προπονήσεων βρήκε ισορροπίες στη ζωή του και απέφυγε κακές συνήθειες.
Λίγο μεγαλύτερος από 25 αλλά όχι ακόμα 30. Είχε πάντα αυτήν την τρέλα, τον αυθορμητισμό και το μότο ότι τίποτα δεν θα με ρίξει, πάντα μπορώ να ξεπερνάω τον εαυτό μου. Είμαι υπεράνθρωπος.
Και τότε ένα βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν εκείνος, φωνή βαριά και ταλαιπωρημένη. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι πάει λάθος.
-Είμαι άρρωστος.
Δυο λέξεις που όταν τις ακούσεις, μπορεί να πεις «σιγά ένα κρύωμα θα είναι». Και τότε συνέχισε την πρόταση του.
-«Μου βρήκαν κακοήθεια.»
Ο χρόνος πάγωσε. Δεν ήξερα τι να πω και τι να ρωτήσω.
Οι επόμενες μέρες τον βρήκαν στο δωμάτιου ενός δημόσιου νοσοκομείου, να παλεύει να πάρει σειρά προτεραιότητας για να χειρουργηθεί. Να προσπαθεί να μάθει τι ακριβώς έχει, και τι χρειάζεται να γίνει.
Δεν έχει σημασία να αναλύσω το θέμα υγείας ακριβώς. Χρειάστηκε να κάνει 3 χειρουργεία σε διάστημα 2 μηνών. Να νοσηλευτεί για παραπάνω από έναν μήνα. Και να του αφαιρεθεί ένα ολόκληρο όργανο.
Δέκα κιλά κάτω και τρομερά εξαντλημένος επέστρεψε στο σπίτι του. Μέρα με τη μέρα άρχισε να ζει ξανά. Να προσπαθεί να επανέλθει και να πιάσει τη ζωή στα χέρια του. Έπεσε στο μηδέν μέσα σε μια νύχτα και φλέρταρε με το θάνατο για 2 μήνες. Παρόλα αυτά τώρα κάποιους μήνες μετά από όλη αυτήν την ιστορία είναι καλά.
Εργάζεται, αθλείται χαλαρά και ναι κάποια στιγμή θα μπει ξανά στο ρινγκ να παίξει. Όχι για την νίκη αλλά για να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα πως ακόμα και μετά από την δυσκολότερη στιγμή της ζωής σου, μετά από το δυνατότερο κροσέ μπορείς να βρεις δύναμη να συνεχίσεις.
Χάρηκα τόσο πολύ που τον συνάντησα προχθές τη νύχτα. Ένας άνθρωπος που γεννήθηκε ξανά, πιο δυνατός.
Ένας φίλος που με έκανε να καταλάβω πως αυτά τα αναπάντητα γιατί που θέτεις στον εαυτό σου όταν πέσεις στο καναβάτσο, έχουν τελικά απάντηση, την οποία θα δεις όταν πια το πρόβλημα έχει περάσει. Μέσα από τις δυσκολίες και τα ξαφνικά δυνατά χαστούκια γίνεσαι πιο δυνατός και πιο ώριμος.
Ίσως τα χτυπήματα μερικές φορές είναι τόσο δυνατά, πέρα από την ανθρώπινη λογική. Όμως πάντα υπάρχει η ελπίδα, το φως στον ορίζοντα.
Λίγο πριν οι δρόμοι μας χωρίσουν προχθές το βράδυ, με κοίταξε και μου είπε:
-Το ξεπέρασα όλο αυτό γιατί είχα στήριξη. Από φίλους και οικογένεια.
Και τότε μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα ενός πυγμαχικού αγώνα. Ο αθλητής στο ρινγκ και ο προπονητής στη γωνία. Τίποτα δεν κατακτιέται και δεν ξεπερνιέται χωρίς συνεργασία, χωρίς εμπιστοσύνη και χωρίς αγάπη.
Μερικές φορές οι ιστορίες κάποιων ανθρώπων σε κάνουν να αναθεωρείς και να ευγνωμονείς. Να συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως τα απλά καθημερινά πράγματα πρέπει να τα απολαμβάνουμε μέχρι τέλος.
Μα το βασικότερο, πως σε οποιαδήποτε μάχη στη ζωή σημασία έχει να το παλέψεις μέχρι τέλους. Μέχρι να λήξει το παιχνίδι και όχι ο γύρος, και τότε σίγουρα ο διαιτητής θα σηκώσει το δικό σου χέρι.
