Άρθρο της Νικολέττας Γκαρέτσου
Ένα από τα πιο αντιαισθητικά θεάματα που έχω συναντήσει σε αγωνιστικούς χώρους, είναι εκείνο του γονέα που βρίζει το παιδί του επειδή έχασε το κύπελλο, το μετάλλιο ακόμα και την πρόκριση.Σε αυτό το κείμενο, θα αναφερθώ στην ήττα των νεαρών αθλητών στα ατομικά αθλήματα, γιατί όπως και να το κάνουμε στα ομαδικά τα πράγματα είναι αλλιώς.
Στα ατομικά σπορ και πόσο μάλλον στα μαχητικά αθλήματα, ο αθλητής έχει να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Αν δεν είναι καλά με το είναι του, τότε τα πράγματα ζορίζουν. Ειδικά αν τη μέρα του αγώνα δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση τότε οι πιθανότητες για μια όχι και τόσο καλή εμφάνιση αυξάνονται.
Ανέκαθεν, θαύμαζα τους γονείς που «στέλνουν» τα παιδιά τους από μικρή ηλικία σε σχολές για προπόνηση. Αν δε, πάρουν χαμπάρι ότι το πιτσιρίκι έχει ταλέντο και όρεξη, τότε θέτουν στόχους και μεταδίδουν στον junior το μικρόβιο του ανταγωνισμού και της διάκρισης.
Μετά από αρκετή προπόνηση, αρκετή δουλειά του μικρού αθλητή με τον προπονητή, φτάνει η μέρα του πρώτου αγώνα. Το πιο πιθανό, ειδικά αν μιλάμε για ηλικίες 5 έως 7 χρονών, είναι το παιδάκι να τα έχει «χαμένα». Θα μπει να παίξει περισσότερο μηχανικά, ακούγοντας απλά τις οδηγίες του προπονητή.
Οι συγγενείς θα θαυμάσουν, θα φωνάξουν από την κερκίδα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και το απόγευμα στους φιλικούς κύκλους θα περηφανευτούν για τον εκκολαπτόμενο πρωταθλητή τους.
Καθώς όμως το παιδί προχωράει, μεγαλώνει και ανεβαίνει επίπεδο, και αφού οι συμμετοχές σε αγώνες αυξηθούν. Θα φτάσει η μέρα μιας πιο σημαντικής διοργάνωσης.
Για την οποία το παιδί έχει στερηθεί, έχει προετοιμαστεί, έχει θυσιάσει τα Σαββατοκύριακα και τα απογεύματα του. Τι γίνεται λοιπόν, αν κάτι πάει στραβά και το παιδί αποκλειστεί από τον πρώτο αγώνα; Αν στον τελικό χάσει το κύπελλο; Τι γίνεται όταν το παιδί έρθει για πρώτη φορά αντιμέτωπο με την ήττα;
Εσύ φίλε γονέα, που στην ήττα του παιδιού σου κάνεις σαν παρανοϊκός, το χαστουκίζεις, το βρίζεις, το βάζεις τιμωρία, και όλα αυτά μέσα στο γήπεδο, μπροστά στους συναθλητές του.
Εσύ γονέα που μειώνεις το παιδί σου επειδή έχασε και που δημιουργείς πανικό μέσα στο στάδιο, έχεις σκεφτεί ποτέ ότι είσαι ο λόγος που το παιδί σου θα τα παρατήσει; Είσαι ο λόγος που θα το στιγματίσεις ψυχολογικά.
Η ήττα είναι μια διαδικασία την οποία θα αντιμετωπίσει ο κάθε αθλητής. Είναι ζόρικο να χάνεις και την επόμενη μέρα να βρίσκεις την δύναμη να είσαι στην σχολή για προπόνηση. Πόσο μάλλον αν είσαι μικρό παιδί.
Τα παιδιά θέλουν ιδιαίτερη μεταχείριση. Έτσι όπως τα επαινείς σε μια νίκη, έτσι πρέπει να τα αγκαλιάζεις και σε μια ήττα.
Η αποτυχία μόνο θετικό αποτέλεσμα μπορεί να φέρει στην πορεία ενός αθλητή, αν βέβαια την διαχειριστούν σωστά γονείς και προπονητές.
Την ήττα αγαπητέ γονέα, πρέπει να την αντιμετωπίσεις με σεβασμό και να βοηθήσεις το παιδί σου να ωριμάσει μέσα από αυτήν. Την επόμενη μέρα της αποτυχίας, κουβέντιασε με το παιδί και βρείτε τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Σε συνεργασία με τον προπονητή βοήθησε το να συνεχίσει να μάχεται.
Γονείς οι οποίοι προσπαθούν να βγάλουν τα απωθημένα τους στα παιδιά τους. Γονείς που δεν έγιναν πρωταθλητές επειδή δεν τα κατάφεραν και που βάζουν τα παιδιά να λιώνουν στην προπονήσεις για να ανέβουν στο βάθρο που εκείνοι δεν ανέβηκαν ποτέ, πρέπει να καταλάβουν ότι το παιδί θέλει στοργή, ενθάρρυνση και βοήθεια για να καταπολεμήσει φόβους και δισταγμούς.
Έχω δει παιδάκια να μπαίνουν στο ντοτζο ή στο ρινγκ. Τόσο γλυκά και αγνά τα οποία δακρύζουν από φόβο μην χάσουν. Γιατί στη γωνία, τους περιμένει ένας γονέας έτοιμος να εκραγεί.
Γονείς!! Κάντε το παιδάκι σας να δει τους αγώνες σαν μια διασκεδαστική εμπειρία. Τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. Οι αγώνες είναι μια γιορτή και τα έπαθλα ένα κίνητρο.
Μάθετε στα μικρά σας να μην βλέπουν τα πάντα ανταγωνιστικά. Χτίστε σωστούς μαχητές. Μαχητές οι οποίοι αγωνίζονται με πάθος και θέληση, πάντα έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μια αποτυχία. Η ζωή φίλε γονέα δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Μάθετε στους νέους να πέφτουν και να σηκώνονται ξανά.
Αποδεχτείτε το! Δεν υπάρχει αθλητισμός και πρωταθλητισμός χωρίς ήττα.
Τώρα που το σκέφτομαι, στα εφτά μου έχασα για πρώτη φορά. Ο μπαμπάς μου με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά και η μαμά, μου έδωσε ένα μεγάλο φιλί. Την επόμενη μέρα πήγα προπόνηση μισή ώρα νωρίτερα για να δουλέψω παραπάνω!
