Άρθρο της Νικολέτας Γκαρέτσου
Το ξέρω πως θα με καταλάβεις. Ειδικά αν έχεις περάσει από το πόστο του πρωταθλητισμού ή αν έχεις έστω ασχοληθεί ερασιτεχνικά με κάποιο άθλημα, αν δε αυτό το σπορ είναι και μαχητικό τότε..τα βρήκαμε!
Κάνε το εικόνα, να προπονείται κάποιος για χρόνια, να θέτει κάθε μήνα και έναν διαφορετικό αγωνιστικό στόχο. Προπόνηση πρωινή, απογευματινή. Τρέξιμο τα Σάββατα και ρεπό μόνο και ίσως τις Κυριακές. Καλά για τις διατροφές και τις δίαιτες δεν χρειάζεται να πω πάρα πολλά. Κάθε 15 στον διατροφολόγο να δει αν η ζυγαριά δείχνει ένα κιλό κάτω.
Άγχος αν τη μέρα του αγώνα τα κιλά θα είναι εντάξει. Ασπράδια, κοτόπουλα, σαλάτες, πράσινα μήλα. Τα βραδινά ξενύχτια κομμένα, οι κραιπάλες απαγορευμένες. Η κοινωνική ζωή ξεχασμένη μέχρι τουλάχιστον τη νύχτα του αγώνα.
Αυτός ο αθλητής δεν ακούγεται να περνάει και πολύ καλά. Πρόγραμμα σκληρό, ψυχοφθόρο και απαιτητικό. Ειδικά αν μιλάμε και για επίπεδο πρωταθλητισμού, τότε φίλε μου τα πράγματα είναι ζόρικα.
Όταν κάποιος ζει στην τρέλα των αγώνων, όταν η καθημερινότητα του αποτελείται από πολύωρες προπονήσεις, όταν οι Παρασκευές πάνε πακέτο με ένα δύσκολο σπάρινγκ, όταν συχνά-πυκνά κάτω από το ένα μάτι εμφανίζεται μια μελανιά, τότε καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για έναν αθλητή ο οποίος έχει θέσει στόχους, έχει βάλει ψηλά τα στάνταρ και κυνηγάει το όνειρο. Είτε αυτό είναι παλαιστικό, είτε πυγμαχικό είτε αθλητικό γενικά τα πράγματα είναι εξίσου επίπονα.
Απαιτείται θυσία, υπομονή και επιμονή. Η τριάδα του πρωταθλητή. Το Ευαγγέλιο του πρωταθλητισμού. Χωρίς αυτά δεν πας βήμα παρακάτω. Αν είσαι και ταπεινός τότε..μπίνγκο!
Όλη η παραπάνω κατάσταση ακούγεται άσχημη και κάνει πολλούς να αναρωτιούνται, γιατί κάποιος να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό. Όμως να σου πω κάτι, όταν φτάσει η μέρα που ο αθλητής ο σωστός ή ο πρωταθλητής χρειαστεί να απέχει από το άθλημα του ή για κάποιο λόγο χρειαστεί να σταματήσει τότε θα έρθει μαζί και η θλίψη. Μια στεναχώρια που δεν γίνεται να καταλάβεις αν δεν έχεις βρεθεί εντός αγωνιστικού χώρου.
Κακά τα ψέματα οι αγώνες και η προετοιμασία είναι εθισμός. Είναι τρόπος ζωής. Την περίοδο που ο αθλητής δίνει ψυχή και σώμα για να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για το πρωτάθλημα είναι δύσκολο να καταλάβει πόσο εθισμένος είναι σε όλη αυτήν την διαδικασία. Αν όμως φτάσει εκείνη η μέρα που η απόχη θα αρχίσει, τότε ακολουθεί ένα γερό χαστούκι.
Ο πρωταθλητισμός είναι ολόκληρη η ζωή για κάποιους. Η μέρα του αγώνα είναι μια ιεροτελεστία. Οι προπονητές είναι δεύτεροι γονείς και η συναθλητές αδέλφια.
Αν εσύ που διαβάζεις τώρα τούτο το κείμενο έχεις σταματήσει κάποια στιγμή τον πρωταθλητισμό ξέρω ότι θα έχεις περάσει μια μικρή κατάθλιψη. Άργησες πολύ να σταματήσεις να βάζεις ξυπνητήρια για πρωινό τρέξιμο.
Συνέχισες τις δίαιτες έτσι απλά για σένα. Τα καλοκαίρια κολύμπησες χιλιόμετρα απλά για να είσαι σε φυσική κατάσταση. Τις νύχτες πήγες στο γήπεδο της γειτονιάς να κάνεις 10 χιλιόμετρα και τρίλεπτα σκοινάκι φορώντας αντιανεμικό.
Ακύρωσες βραδινές βόλτες για να κοιμηθείς νωρίς ώστε να’σαι φρέσκος στο γυμναστήριο το πρωί. Όλα αυτά χωρίς ουσιαστικό στόχο.
Το αστείο ξέρεις πιο είναι; Όταν σε ρώτησαν γιατί είσαι έτσι αυστηρός στο πρόγραμμα. Εσύ απάντησες: Κάνω πρωταθλητισμό, έχω αγώνα σε 1 εβδομάδα. Ακόμα και αν μέσα σου ήξερες ότι για σένα οι αγώνες έχουν προ πολλού σταματήσει…
Και κάτι τελευταίο, αν κυκλοφορείς ακόμα και σήμερα μετά από χρόνια που έπαψες να αγωνίζεσαι, με την μπλούζα με το λογότυπο της σχολής σου, που αναγράφει το άθλημα που έκανες.. Να ξέρεις δεν είσαι ο μόνος.
