Και έρχεται το τέλος, έρχεται αυτό που τόσο περίμενες, ένας θρίαμβος. Και δεν ξέρεις αν είναι η κούραση ή η χαρά που υπερτερεί. Κοιτάζεις πίσω και βλέπεις μοναχά μόχθο, πόνο, δάκρυα που σε κρατήσανε πίσω μια στιγμή, σταγόνες αίμα που δίχως αυτές δε θα ήσουν τώρα εδώ.
Όμως και πάλι δεν είσαι ευτυχισμένος. Αναζητάς αιτίες και αφορμές, υποβαθμίζεις καθετί, μα το κενό μέσα σου μεγαλώνει. Αυτό το κείμενο, λοιπόν, είναι για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος το μεγαλείο των πολεμικών τεχνών.
Πολύ συχνά παρατηρούμε νέα παιδιά να στρέφονται σε τέτοιου είδους αθλήματα μόνο και μόνο για εκγύμναση του σώματος. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι απλά ένα άθλημα.
Είναι καθαρή τέχνη και δεν είναι για όλους. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που δεν αντέχουν όλοι στις απαιτήσεις αυτού του χώρου. Αν δεν έχεις λίγο τρέλα για την τέχνη, θέληση που να ξεπερνά τις ανάγκες του «εγώ» σου, επιμονή μικρού παιδιού, υπομονή και καρτερικότητα σοφού γέροντα, αντοχή σωματική και ψυχική, αν δεν ρισκάρεις τον ώμο ή τη μύτη σου, αν δε νιώθεις την αδρεναλίνη κάθε δευτερόλεπτο να σε γεμίζει, αν δεν επιλέγεις την προπόνηση απ’ οτιδήποτε άλλο… λυπάμαι, αλλά, ίσως να μην είσαι εσύ όλο αυτό. Γιατί όλο αυτό είναι ένα απερίγραπτο μεγαλείο.
Λίγοι θα το γνωρίσουν στο βάθος του και ελάχιστοι θα γίνουν ένα με αυτό!
