Ο ντόρος που έγινε γι’αυτή την ταινία μόνο τυχαίος δεν ήταν. To Southpaw εισπρακτικά έσπασε ταμεία και ο Jake Gyllenhaal ήταν εξαιρετικός στον ρόλο του κατατρεγμένου μποξέρ που βρήκε το κουράγιο να σταθεί ξανά στα πόδια του.
«Aμερικανιά» θα πει κανείς και η συγκεκριμένη ταινία, όμως ο τρόπος που σε βάζει στο σενάριο και η ωραία πλοκή κάνει την ταινία που διαρκεί δύο ώρες να νομίζεις πως διαρκεί ένα μισάωρο!Ο πρωταγωνιστής γνωρίζαμε, όσοι είμασταν σινεφίλ, πως είναι εξαιρετικός, έδειξε πως έχει δουλέψει σωματικά, ψυχικά για να μπει στο πετσί του ρόλου και μάλιστα σε αρκετές σκηνές έπειθε πως έχει κάνει πυγμαχία έστω ένα φεγγάρι. Ο κακός της υπόθεσης δεν ήταν σίγουρα Ιβάν Ντράγκο ή Clubber Lang αλλά ο εριστικός του τρόπος και η αφορμή να χαθεί η γυναίκα του πρωταγωνιστή, τον έκανε μισητό στα μάτια μας, που αυτός ήταν ουσιαστικά ο σκοπός. Η άνοδος, η κάθοδος και ξανά η άνοδος ενός μποξέρ, μπορεί να είναι ο ιδανική στα μάτια των φανς του είδους, αφού μας αρέσουν οι κατεστραμμένοι μποξέρ που τα προβλήματα τους έφεραν στον πάτο και μετά βρήκαν δύναμη να σηκωθούν!
Είναι πολύ δύσκολο να «πιάσει» μία ταινία πολεμικών τεχνών. Μαζί με το FoxCatcher και παλαιότερα το Warrior είναι ότι καλύτερο έχουμε δει την τελευταία δεκαετία. Δεν βάζω μέσα το Undisputed διότι την θεωρώ περισσότερο action,παρά ταινία πολεμικών τεχνών. Οι συγκινητικές ιστορίες είναι πιασάρικες. Ο τρόπος που κερδίζει ο πυγμάχος το τελευταίο του παιχνίδι με την αλλαγή της γκαρντ μπορεί να μην είναι άκρως ρεαλιστικός όμως αρέσει, όπως αρέσει και o κόουτς παλαιάς κοπής, σκληρός, που υποδήθηκε Forest Whitaker.
Tα underground γυμναστήρια είναι αυτά που γουστάρουμε και βγαίνουν οι καλοί πυγμάχοι. Ο προπονητής δείχνει πως δεν κατέχει μόνο τις τεχνικές της πυγμαχίας αλλά παίζει τον ρόλο του ψυχολόγου που βοήθησε τον Billy Hope να ξαναγίνει μεγάλος και τρανός. Η ταινία για όσους την έχουν δει και μιλάω μαζί τους, έχει αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις, για τους υπόλοιπους προτείνω ανεπιφύλακτα να την δουν.
