Όταν μιλάμε για νοκ άουτ στην ιστορία της πυγμαχίας το μυαλό μας αναπόφευκτα πάει στον μεγάλο Mike Tyson.
Στην πορεία της καριέρας του, το «τέρας του Μπρούκλιν» κατάφερε να στείλει πολλούς και αξιόλογους αντιπάλους στο καναβάτσο με μία γροθιά. Στο σύνολο της καριέρας του πέτυχε 44 νοκ άουτ και μπαίνει άνετα στο πάνθεον των κορυφαίων πυγμάχων της ιστορίας.
Ο προπονητής του Cus D’Amato δούλεψε ένα μοναδικό στυλ με τον Tyson. Αρχικά του ζητούσε να κινεί συνέχεια το κεφάλι του, καθώς πίεζε τον αντίπαλο. Το peek-a-boo boxing style, με την συνεχή κίνηση του κεφαλιού, του κορμού και ώμων κατέληγε σε ισχυρά χτυπήματα που έριχναν τον αντίπαλο.
Ο στόχος ήταν να πάει κοντά στον αντίπαλο, την ώρα που επιχειρούσε jab, από την αριστερή πλευρά και στην συνέχεια βρισκόταν στην ιδανική θέση για να κάνει τα σερί του.
Ένα σημαντικό στοιχείο του Tyson ήταν η ταχύτητα του. Μελετούσε άλλους αθλητές με γρήγορα χέρια αλλά εκείνος την ταχύτητα την είχε στον τρόπο που προσέγγιζε τον αντίπαλο και απέφευγε τις γροθιές, παρά στο footwork που συνηθίζουμε να βλέπουμε στους περισσότερους πυγμάχους.
Δεύτερο σημαντικό στοιχείο ήταν η έκρηξη. Η έκρηξη στα χτυπήματα προερχόταν από το τίναγμα των ώμων του κάτι αρκετά διαφορετικό σε σχέση με άλλους πυγμάχους. Αυτό του έδινε έξτρα δύναμη για να ολοκληρώσει μία εξοντωτική επίθεση.
Τρίτο στοιχείο ήταν οι «αόρατες» γροθιές του. Ανάγκαζε τους αντιπάλους του να κάνουν διαρκώς jab με αποτέλεσμα να διεισδύει στον χώρο ευθύνης τους και να βγάζει τα ισχυρά hooks και uppercuts που έριχναν τους αντιπάλους. Χτυπούσε στο σώμα, ο αντίπαλος άνοιγε και μετά προσγείωνε τα χτυπήματα στο κεφάλι.
Τέταρτο στοιχείο ήταν η ικανότητα του να αλλάζει στάσεις. Μπορούσε με ευκολία να αλλάζει γκαρντ και να χτυπάει με την ίδια δύναμη και με τα δύο χέρια. Αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπισθεί από τους αντιπάλους του.
