Ο Μάνος Ναβροζίδης γράφει στο fightsports.gr γιατί έχει δει ήδη δύο φορές το «Hands of Stone» (σ.σ. στα πολύ φιλόξενα Odeon Starcity Λ. Συγγρού 111 & Λεοντίου – Ν. Κόσμος) και γιατί θα το δει ξανά όταν βγει σε DVD!
Ήταν να μη γίνει η αρχή…
Πηγαίνοντας με την ομάδα του fightsports.gr για πρώτη φορά για να δούμε, να σχολιάσουμε και να vlogάρουμε το «Hands of Stone» ομολογώ πως ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δεν εξέφρασα έτσι όπως ακριβώς ήθελα και έπρεπε τα συναισθήματα που μου άφησε η μεταφορά της ζωής των Duran και Arcel στη μεγάλη οθόνη.
Για είμαστε ξεκάθαροι με το… καλημέρα δεν είμαι ο γίγας Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος οπότε μην περιμένετε την αυτού κάθε αυτού κριτική ταινίας για σενάρια, ερμηνείες, σκηνοθέτες και κάμερες. Δεν έχω ιδέα, οπότε θα σας μεταφέρω τι είδαν τα ματάκια μου και τι ένιωσε η καρδούλα μου.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ FIGHTSPORTS.GR ΣΤΟ YOUTUBE ΚΑΙ ΜΠΕΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ
Βρείτε μου έναν σάκο!
Γυρνώντας σπίτι από την πρώτη φορά που είδα το έργο έψαχνα απελπισμένα να βρω έναν σάκο για να τον κάνω… μαύρο φορτισμένος σαν γνήσιος «μποξικανοχουλιγκάνος» από τη δύσκολη ζωή που περάσαμε «εμείς» οι Παναμέζοι από τη φτώχεια και τους Αμερικάνους έως ότου να φτάσουμε στην κορυφή για να παρτάρουμε σαν παγκόσμιοι πρωταθλητές κάπου στο Λας Βέγκας.
Παρότι έχω γράψει άπειρα άρθρα για τον Robero Duran και η ταινία ήταν λίγο… πειραγμένη όσον αφορά τη βιογραφία του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή η ροή ήταν τόσο καλή που σε έκανε να πιστεύεις πως ο Duran, δεν υπάρχει είναι ένα φανταστικό πρόσωπο (σ.σ. π.χ. Rocky) που παρακολουθείς τη ζωή του μέσα από τη φαντασία του σεναριογράφου.
Όλη η μαγεία κρύβεται στο γεγονός πως αυτό που βλέπεις δεν είναι ψέμα, αλλά η αληθινή ιστορία δύο ανθρώπων που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην αλλαγή σελίδας στην ιστορία του μποξ. Από τη μία ο Duran (Edgar Ramirez) και πίσω του η θρυλική – πατρική φιγούρα στη ζωή του μποξέρ Ray Arcel (Robert De Niro).
O Roberto την περισσότερη ώρα της ταινίας γίνεται ο κλασικός αντιπαθητικός λατινοαμερικάνος που προκαλεί έχει τεράστια ταλέντο, όμως είναι ατίθασος και παλεύουν να τον κάνουν καλά καμιά δεκαριά άνθρωποι.
Στο τέλος όμως τον γουστάρεις άσχημα γιατί βλέπεις πως τα «μεγάλα κεφάλια» τον παγιδεύουν μέχρι την τελική εξέλιξη των πραγμάτων.
Δύο στα δύο…
Συνήθως όταν σε καλούν να δεις ταινία που έχεις δει ξανά και ξέρουν ότι την έχεις δει μετατρέπεσαι σε… Duran και έχεις άγριες διαθέσεις!
Αυτή τη φορά όμως στο «πάμε για το Hands of Stone» πήγα σαν να είναι η πρώτη φορά. Όντως, έκατσα με την coca cola και είδα την ταινία άνετος και χωρίς να κάνω τον… spoilerman (η μεγάλη μου αδυναμία). Ακριβώς το ίδιο συναίσθημα ξανά και ξανά.
Δεν θες να τελειώσει η ταινία που δεν είναι η κλασική πυγμαχική ή μαχητικών αθλημάτων ταινία του στυλ «πάμε να δείρουμε τον τελευταίο κακό» και μετά όλοι μαζί ευτυχισμένοι και πιο φουσκωμένοι από ποτέ θα δραπετεύσουμε με ελικόπτερο ή καταμαράν.
Τη δεύτερη φορά γυρνώντας σπίτι με έπιασε, όχι το πυγμαχικό, αλλά το δημοσιογραφικό μου πάθος ψάχνοντας περισσότερα για τη ζωή των Duran και Arcel: «Μήπως δεν γράψαμε αυτό, μήπως λείπει εκείνο…»
Για ανθρώπους που έχουν δει ό,τι κυκλοφορεί σε μαχητικά και γράφουν ας πούμε κάθε μέρα για μποξ, MMA, καράτε συνήθως οι απαιτήσεις για να σπάσει η ρουτίνα είναι μεγάλες και το «Hands of Stone» ξεπέρασε τις προσδοκίες μας οπότε άντε και… καλό DVD.
Σ’αρέσουν οι μάχες;.. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ το Fightsports.gr στο facebook και το instgram!
