Η αλήθεια είναι ότι για κάποιους από εμάς που κινούμαστε με τον έναν τρόπο ή τον άλλο μέσα στον χώρο των μαχητών, το θέμα της υγείας των αθλητών μας απασχολεί καθημερινά.
Δυστυχώς όχι για την πλειοψηφία αλλά αλλά ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Το Badlefthook φιλοξένησε ένα πολύ ωραίο άρθρο που αναρωτιέται αν οι πυγμάχοι (εμείς το γενικεύουμε στους μαχητές) όντως γνωρίζουν το μέγεθος του κινδύνου που αντιμετωπίζουν με την ενασχόλησή τους στο άθλημα και είναι μια απολύτως δόκιμη απορία.
Πολλές φορές καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα μαχητικά αθλήματα απέναντι σε κάποιους εκτός του χώρου οι οποίοι θίγουν το θέμα της επικινδυνότητας και συνήθως η πρώτη μας δικαιολογία είναι ότι όσοι συμμετέχουν είναι ενήλικοι που γνωρίζουν τους κινδύνους αλλά αυτό δεν είναι 100% αλήθεια και δεν θα μπορούσε να είναι αφού κανείς δεν γνωρίζει 100% πόσο επικίνδυνο είναι και ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο.
Οι μελέτες «τρέχουν» ακόμη και δεν έχουν πολύ αναλυτικά αποτέλεσμα, για το ΜΜΑ που είναι πιο φρέσκο ακόμη περισσότερο, όμως ακόμη και αυτές οι μελέτες που έχουν κάποια έστω και πρωταρχικά συμπεράσματα πόσο πιθανόν είναι να έχουν μελετηθεί από έναν μαχητή όταν έχουμε πάμπολλα παραδείγματα όπου ακόμη και οι πιο έμπειροι από αυτούς δεν ξέρουν τους κανόνες του αθλήματος τους!
Δηλαδή όταν πρέπει να φτάσεις να παίξεις πρώτα 10 παιχνίδια ΜΜΑ και μετά να μάθεις τι σημαίνει αυτό το 10-9 που σκοράρει ο κριτής, κάτι μου λέει ότι δεν έχεις ενημερωθεί ούτε για τους κινδύνους που αντιμετωπίζεις. Αλλιώς πως θα έμπαιναν μέσα να παίξουν ξύλο χωρίς τις απαραίτητες εξετάσεις;
Βέβαια εκεί ευθύνονται και οι αθλητές και οι προπονητές τους αλλά φυσικά και τα Μέσα που στην Ελλάδα ιδιαίτερα, αναλώνονται στο να παίζουν το ρόλο του .. γραφείου τύπου παρά να γράφουν τα πιο σημαντικά θέματα.
Εκτός όλων αυτών, και το μποξ και η πυγμαχία είναι αθλήματα όπου το χρήμα είναι μαζεμένο στην κορυφή και είναι τρομερά ανταγωνιστικά. Ναι και στο NBA δεν παίρνει τα ίδια ο Lebron με τον Κουφό αλλά ο Κουφός ζει μια χαρά ζωή με τα λεφτά που παίρνει. Στην πυγμαχία ακόμη και αθλητές στην ίδια κάρτα με τον Mayweather Θα βγάλουν ψίχουλα.Το ίδιο γίνεται και στο ΜΜΑ σε κάποιο βαθμό.
Όταν όμως ο άλλος παίρνει ψίχουλα, ακόμη και να είναι ενημερωμένος, θα βάλει στην άκρη την ασφάλειά του και θα παίζει πιο συχνά από ότι είναι ασφαλές, δεν θα αναρρώνει μετά τα ΚΟ και τα χτυπήματα και στο τέλος, θα μείνει και άφραγκος με άνοια ή Αλτζχάιμερ όπως ο Goodridge.
Φταίνε και οι αθλητές, φταίει και το σύστημα. Φταίμε ίσως και εμείς που ζητάμε να δούμε νοκ άουτ και ξάπλες. Βέβαια το να θες να δεις νοκ άουτ και ξάπλες δεν είναι από μόνο του κακό και όπως και να το κάνουμε αυτό είναι θεαματικό. Όμως θα ήταν όλα καλύτερα αν αυτοί που έπαιζαν για νοκ άουτ και ξάπλες αμείβονταν καλά γι αυτό που κάνουν και είχαν ένα σύστημα που θα τους προστατέψει ώστε και αυτοί να είναι και πιο ενημερωμένοι και πιο ικανοί να ακολουθήσουν τις συμβουλές των ιατρών και των μελετών.
Γιατί ναι οι μελέτες για την εγκεφαλική ζημιά των μαχητών μπορεί να είναι ακόμη σε στάδιο που υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, αλλά τα συμπεράσματα που έχουν βγάλει είναι ήδη πολύ χρήσιμα. Την στιγμή που στην Ελλάδα αλλά και σε μεγάλα αμερικάνικα γυμναστήρια κάνουν Sparring κάθε μέρα, μεγάλοι πρωταθλητές το έχουν κόψει τελείως και κάνουν μόνο μια φορά πριν από τον αγώνα γιατί έχουν κατανοήσει ότι η μεγάλη ζημιά γίνεται στο γυμναστήριο.
Οι μελέτες ήδη δείχνουν πόσο κακό κάνει το υπερβολικό κόψιμο βάρους όχι μόνο στο υπόλοιπο σώμα αλλά και στον ίδιο τον εγκέφαλο που αφυδατώνεται και χωρίς υγρά χτυπάει πάνω στο κρανίο ελεύθερα.
Κάποιες μελέτες επίσης δείχνουν ότι το ΜΜΑ είναι πιο ασφαλές από την πυγμαχία και λίγοι προσθέτουν ότι ακόμη και έτσι, δεν είναι ασφαλές. Μένουν στο ότι το cheerleading έχει πιο σοβαρούς τραυματισμούς και στο ότι η πυγμαχία ή το αμερικάνικο ποδόσφαιρο προκαλούν περισσότερη ζημιά στον εγκέφαλο λόγο των συνεχόμενων χτυπημάτων και του μετρήματος σε περίπτωση νοκ ντάουν (ισχύουν όλα αυτά) και «ξεχνάνε» ότι το ΜΜΑ παραμένει επικίνδυνο έστω και λιγότερο από άλλα αθλήματα.
Μου έχουν κάνει παρατηρήσεις άνθρωποι όταν βάζω κάποιον σοβαρό τραυματισμό που συμβαίνει έξω, ότι δεν κάνει καλό στο άθλημα και ότι συμβαίνει σπάνια. Ακόμη και σπάνια να συμβαίνει πρέπει να ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ώστε να μην ξανασυμβεί και πάνω από όλα πρέπει να ξέρει ο επίδοξος μαχητής ότι μπορεί να συμβεί και αυτό είτε από γκαντεμιά είτε επειδή δεν προσέχει ή δεν τον προσέχουν. Αν τον αγχώνει έστω και το σπάνιο ενδεχόμενο καλύτερα να μείνει σπίτι του.
Ακόμη και αυτό το άρθρο και τα links που έχει μέσα σε ανάλογες μελέτες πόσοι αθλητές του χώρου θα του διαβάσουν, πόσοι από αυτούς θα του δώσουν σημασία και πόσοι θα το αγνοήσουν γιατί είναι μια άβολη αλήθεια ή επειδή «αυτοί ξέρουν καλύτερα».
Πολλά αθλήματα είναι επικίνδυνα και όχι μόνο τα μαχητικά. Το πρόβλημα είναι πόσοι το γνωρίζουν από αυτούς που τα ασκούν.
